Alle inzendingen over dagboek van een slak

Wiens leven zich Grotendeels in het Verborgene afspeelt, En kans ziet verse Blaadjes te snoepen Die zorgvuldig waren Opgekweekt Laat balorig een Zilverspoor achter Op de begane grond: Ze zullen potdorie Weten dat ik hier Geweest ben…

Om van A naar B Te komen is voor Een slak nog geen Vanzelfsprekendheid, Want er zijn onderweg Onnoemelijk veel Hindernissen die met Het tempo van een slak Genomen moeten worden, Tegen de tijd dat ik In B ben aangekomen is, Als ik om me heen kijk, De halve wereld verwoest, Een bevolkingsgroep uitgeroeid - Het enige dat…

Het dagboek van je leven Elke stap die je doet Hoort al bij het verleden En wordt in je dagboek bijgeschreven Want zo gaat het In het dagboek van je leven Alles wat je doet goed of slecht En je komt er niet onder uit Want in je dagboek komt alles uit En als de tijd daar is dat je je ogen sluit Dan zal ook het dagboek van je leven sluiten…

stille dagboek…

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

Zeer dierbaar zijn de, in een dagboek geborgen, herinneringen…

‘k Neem mijn vergeten dagboek en herlees mijn oude tranen. Herinneringen klampen mij aan, zonder ophouden verder gegaan. Het verdriet laat nog steeds mijn vingers niet los. Krampachtig vertellen ze een verhaal, mijn nagels breken honderdmaal. Vellen papier volgeschreven met een zwijgende stem, verloren kind, gesneden door hem.…

Wanneer ik je dagboek doorblader, blijkt telkens weer, dat je het leven nam, zoals het komen moest. In elk voorwerp school een verhaal, een mop of een anekdote.…

Het dagboek wordt eens gesloten door het laatste woord van mijn gedachten. Maar aan mijn gedachten komt nooit een einde Elke dag is een nieuw begin om te schrijven.…

Lief dagboek, mij bekruipt soms de gedachte: ik heb geen zin meer in mezelf. Te laf om uit te stappen, maar toch bang voor machten, mij welbekend, meld ik mezelf nu af.…

alles begint opnieuw zo ook de roos die sterft door het niet verstaan van dode ogen en hoe de maan papieren vogels oplaat langs touwen die de eenzaamheid in lege buiken knopen gebarsten zoals oude winterbomen zwart beslagen het wenken naar de afgrond de onopgemerkte pijn bloei dan, mijn roos en leg je in het helder licht…

Alle dagen heb ik hem nodig, verborgen voor iedereen. Hij geeft aan mij zijn bladen en houdt mijn woorden vast. Hij peinst over mijn lettergrepen, mijn woordspelingen tot zij een geheel vormen. Hij is ik en ik ben hem. Wij zijn één persoon, al heeft hij geen gezicht. Zijn bladen zijn wit en hij schrikt niet, wanneer ik ze…

Een slak volgt een slak ’t gaat er slijmerig aan toe een groen blaadje lokt…

Dagboeken zijn als leven, data, dag in dag uit. Blauwe, strakke hemels, regen. Als het aan mij lag zou ik zeggen: laat men de dagboeken voltooien, handschriften, thema's doen er niet toe.…

Als ik soms een slak zie met een huissie op zijn rug dan denk 'ik ach mijn beessie jij bent niet erg vlug.' 'Met zo’n huizen vrachie boven op je lijf worden niet zo je ruggetje en schoudertjes wat stijf?' Maar jij hebt een gelukkie met dat slakkenhuis jij glibbert zo naar binnen en dan ben jij weer thuis.…

Een slak raasde in volle vaart over bergen en door dalen Hij was er dan ook van overtuigd dat niemand hem in kon halen Dit vreemde gedrag werd opgemerkt door een mol in de Ardennen Die zei verdorie dat wist ik niet dat een slak zo hard kon rennen Maar de mol had best wel trek in een sappig slakkenboutje Daarom spande hij over het bergpad…

Als ik soms een slak zie met een huisje op zijn rug dan denk 'ik ach mijn beesie jij bent niet erg vlug.' 'Met zo’n huizen vrachie boven op je lijf worden niet zo je ruggetje en schoudertjes wat stijf?' Maar jij hebt een gelukje met dat slakkenhuis jij glibbert zo naar binnen en dan ben jij weer thuis.…

Dag lieve slak op je gemak ga jij het land verkennen. Maar kleine plaag nu eerst een vraag waarom moet jij zo jennen? Een heel mooi blad alweer een gat mijn hosta moet 't ontgelden Daar ook weer raak je hebt wel smaak want onkruid eet je zelden! Een goede raad ga metterdaad maar zelf je hap verbouwen.…

dromen ik vond ze in het groene mos onder de stilte van een beukenbos bladstil hangt het licht zacht lispelt de wind het groene dak koestert mild de rust van oeroude bomen wij liggen naast elkaar wachten tot de avond komt dromen voor de nacht heb ik voor je meegebracht een holte in een trotse boom twee eekhoorntjes minnespelen een slak…

een slak mikte populierenhoog de hemel was haar niet beloofd maar het traject was mooi…

Als ik soms een slak zie met een huisje op zijn rug dan denk ik ach mijn beessie jij bent niet erg vlug. Met zo’n huizen vrachtje boven op je lijf wordt niet zo je ruggetje en schoudertjes wat stijf? Maar jij hebt een gelukje met dat slakkenhuis jij glibbert zo naar binnen en dan ben jij weer thuis.…

Jong verfrissend groen Altijd lief ik je Maar als slakken komen vreten Hun slijmerig spoor achterlaten En driftig strooi met slakkenkorrel Gifgroen Hen niet deert Nog jou Wil ik je verlaten Voel mijn nederlaag Vretend slijmerig verslagen.…

bemind zijn mijn sedum violen margrieten wat rest is de rust om van hèn te genieten: de dauw van de dag die ontwaakt langs mijn pad een wonder bewegend van bladgroen naar blad…

Belasting op onroerend goed, dat zette bij een slak kwaad bloed. Ik kan, zei hij, het niet verdragen fiscaal te worden aangeslagen, en voel mij onterecht bejegend: mijn huis is immers toch bewegend.…

Er is geen haast bij zo te zien zou je zeggen slakkengangetje…

gekleurd de rozenbottel in oranje langs de berm , wilde haver als franje en de beukennootjes in hun doos zij zorgen voor die herfstige kruidengeur appels, peren, nog groenig verscholen behalve, de renet, die begint al te blozen en ziet er straks uit als een ,,bellefleur,, zie je s,morgens de mist over de wei een slijmerige streep van de slak…

Ik weet niet hoe het komt maar 'k heb iets met rozen dit jaar ik bekijk ze ik verzorg ze ik buk mij om iets op te rapen twee grote slakken kleven aan elkaar ik denk aan vroeger hoe mijn kinderen in de Eifel op de trappen van Haus Burgblick met slakken speelden er liep een kriebel door mijn haar…

Slakken hebben dit mooie huisjes en ook dat een art de vivre…

Een lijster twee meesjes een winterkoninkje minimale kostbaarheden in mijn tuin twee duiven op het dak en op mijn raam daar kleeft een slak…

Waren we maar slak iedere centimeter heel bewust aftasten van ons levenspad O hadden we maar zoiets als dat want wat wij kunnen leren van dat slome beest is het echt beseffen wat er achter ons ligt wat er werkelijk is geweest Wij ontlopen wat ons geschiedt te snel we leren daarvan dan ook nooit waarschijnlijk herinnert de slak z’n…