Alle inzendingen over de eenden OR winter

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

Als de eenden opeens stenen zijn in de holten van het riet, als het gladde water onweer voorspiegelt en de hond van het bruggetje zijn kop laat rusten op het hek, dan verkeer je in het oog van het sublieme. Als je terugloopt, zijn de stenen weer eenden, onrustig bewegend in ontnuchterende cirkels.…

zowel in de poel als in het leven een eend volgt een vrouwtje…

Lustig snateren zeven eenden op een rij wiggelwaggelend.…

de hazelaar bloeit op het gras de twee eenden onafscheidelijk…

Op een stoel dicht bij het raam Zit een man ineengedoken Een nare stilte om hem heen Hij wordt nooit aangesproken De eenzaamheid dat is de prijs die hij nu moet betalen Het wachten op z'n laatste reis Wie zal hem komen halen Dit heeft hij toch niet verdiend Geknokt en lamgestreden De dood zal komen als zijn vriend Verlost hem uit dit heden…

Een zware storm woedt in mijn hoofd Mijn ziel wordt rondgesmeten Een bliksemstraal heeft mij verdoofd Mijn zicht wordt aangevreten Mijn denkvermogen mindert snel Ik snuif nog wat benzine Het aardse leven in de hel Verslaafd aan cocaine…

Een zonnestraal, een zuchtje wind Een brede glimlach van je kind De koffie 's morgens voor je werk Het zingen, zondags in de kerk Het wandelen, de rit per fiets Een vreemde groet je, uit het niets Het leven als je wakker wordt geniet er van, het is zo kort…

gelijk de oude Hanlo meende dat jij was gelijk de dove Burssens zeide dat gij waart gelijk de domme Nijhoff vond wat u in boeken las gelijk de verwaten Hermans zag wat zich te Brussel openbaart gelijk de grote Lucebert u afrolde en als luchtmens u liet zweven boven de afgrond die uw leven is gelijk de machteloze Elsschot aan het dolen sloeg…

Wat is het uur van je geboorte? Wat het tijdstip van je dood? Worden alle dagen van je leven beheerst door het Saturnijnse lood? Onze huizen raken niet aan de midhemel, wij zijn geafflicteerd gelijk planeten, wij vormen geen aspect, wij zullen van geen bloedgroep weten. Onvast en niet-beweeglijk, maar kardinaal mag ik je heten. Wat is je…

rozen bloeien niet in de wind, geen kind van welke leeftijd ook zal nachten - welke nachten? - met strikken binden, geen stervende zal dagen met stokken slaan geen gek zal knechten wat vergaat en is vergaan, geen dode vrouw zal rust en onrust vinden, rozen bloeien geenszins in de adem van een kind. alles wat deugt is weerbaar, wat niet weerbaar…

Ach de liefde, wat is de liefde, niet meer dan een toestand, niet eens van verrukking, maar van pyromane reacties en tweeduidig lachen met een mooie meid onder 't gezelschap. En alles wat mooi is, is alles wat waar is, hoe neerslachtig wordt dan de regen, de neerslag, de hagel het gesprek met de buren over het weder en zelfs de mooiste meid…

Daalt er uit de lege hemel een vleugelloze engel af die geen engel was of is of als gevallen hemelinge het verval niet meester is zakt er neerwaarts uit de lucht een laken met alle dieren van de aarde onrein gelijk de engelengedachten en klinkt er met een zucht te midden van de engelengeslachten dan een stem die slachten aanbeveelt en eten…

Voor het raam zit ik gespannen op de post te wachten, tweemaal daags, tot nu toe tevergeefs. Maar ik weet dat er tot nu toe ook altijd reactie kwam. Bij mijn schoongeschreven brief en kleurentekening van hond op voetbalschoenen, een poedel met gekrulde kuif in oranjewitteblauwe shirtbroekkousen, heb ik een ongebruikte zegel (postfris heet…

verlaat me niet, verlaat me wel, verlaat de wereld en bedwing de hel, in de straten waar het tramspoor glimt, de regen zwakzinnig tussen de huizen trimt, en jij meestal tevreden bent, en de verlatenheid bij 't luiden van het angelus geen akkerbouwer, geen markies meer kent, en ik ontspoor gelijk geen tram ooit doet. Verlaat me nooit, herken…

Wij gingen op zoek naar een haven, maar die vonden wij niet. Dus restte ons niets dan de golven, die wij maar amper zagen. Soms een wazig eiland aan de einder, een albatros of twee, een vis die zich verhief, de drift en het kompas, was alles wat er was. En soms misschien Cythère, een paradijs voor wie bejaard is, een lustoord voor wie…

Dit is een nogal hulpeloos portret, dat wat bedoeld is als gezicht is niet echt ontregeld of verminkt. Maar ik, die ernaar kijk, vindt het een dwergengelaat, weliswaar niet qua formaat, maar met de trekken van boosaardigheid en grotbewonerij. Waarom is die streep diagonaal? Er is daarvoor geen reden, tenzij de schilderes - het is een vrouw…

Vioolmuziek is een soort doolhof waarin de violist verdwaalt, want alle paden in dit labyrint lijken ontzettend op elkaar. Viool na viool zoekt een uitweg, violist na violist doolt rond. Viool na viool klinkt hetzelfde, violist na violist strijkt dezelfde snaar. Als geluid zou kunnen glanzen was dit glanzende muziek. In het felle daglicht…

En weer slaat de liefde toe, ongenadig, meedogenloos, misdadig, de hand die vals de lier bespeelt, de beul die 't galgenaas eerst vierendeelt, het roofdier dat zijn prooi al wurgend velt, de wurgklauw die je strot omknelt, de angst die door je lichaam raast, de drank die al 't verstand wegblaast, het luide hoongelach van wie ontkomen is,…

waar ik je zie en blind betast, waar ik je blind en blindelings ontzie en streef naar ongezien houvast, waar je met houten stap de straat passeert en met ijzeren gelaat de tijd dateert, waar je nooit of te nimmer in de oelitsa gorki, mijn naam en naamgenoot! nog varen zult, waar je immer en voor eeuwig zweven zult en meer nog: voorgoed…

Toen in de slag van Fontenoy een Ier het allemaal verdomde en riep: Cuimhne ar Luimneach, waarna Fransen en Ieren naar voren stormden, tot geen Engelsman Gods aarde nog vervuilde, toen, mijn lief, werd mijn voorgeslacht geboren, mijn ongedode herinnering aan jou steeds weer herboren en jij aan mij gebonden of je wilt of niet. Gedenk…

Op elke straathoek loert de dood, de dood als messentrekker, de dood als vijand van het leven, de dood die mij met benzine overgiet, de dood als vruchtbaarheid - elk kerkhof een lijmfabriek. Verval, verloedering en tijd, dat is de dood. Gedenk te sterven! Aanschouw de gek die met zijn dode loden last, al staande op een muur verwoesting…

Mijn vriendin ontwaakt 's ochtends, zeer vroeg in de ochtend, wanneer de dag bijna een zondag is. Het is dan al licht, en in dat licht lijkt ze jonger dan tijdens de nacht en soms, als verrassing, onschuldig. Niet tevergeefs ruiken deze uren naar wierook en Latijnse kerkzang. Nee, niet tevergeefs: haar schouders in een nauw contact met…

Op een dag, het was al laat in de morgen, begaf ik mij naar het noorden, waar tuinen bloeiden, een enkel insect snerpte, en in het algemeen alles zeer voorjaarsachtig aandeed. Het regende licht, de lucht was fraai grijzig, het landschap omvatte een groot deel van de wereld. Mijn vriendin omvatte veel meer, ze was een bewegend Ravenna, een…

Ze zag de bloedrode winterzon koninklijk verdrinken in de omhelzing van horizongolven. Ze stond daar maar... in het besluit van haar laatste afscheid. Ze plukte nog één keer breekbare, grauwe schelpen en duizelig liet ze het onschuldige strand voor het allerlaatst als los zand door haar vingers glippen. En terwijl ze, met ogen…

Vreemde Gevoelens Onderdrukken Heeft Geen Zin Ik Blijf Aan Je Denken Ik Krijg Je Niet Meer Uit Mijn Hoofd Ik Kan Je Wel Vertellen Waarom Ik Je Wil Ik Kan Je Wel Vertellen Waarom Ik Van Je Hou Maar Dan Kan Ik Bezig Blijven Dus Blijf Ik Bij; Ik Ben Van Jou Ik Wil Nooit Meer Bij je Weg Voor Altijd Bij Je Blijven Mijn Leven Met Je Delen Ik…

het gras is groen de lucht is blauw ik kijk tegen de zon in en ik zie jou tranen bij de afwas het witte sop om de oren alles weer schoon en droog vanmiddag mezelf geschoren babi pangang bij het eten een dag om nooit meer te vergeten…

Op een roze wolk gevonden in toevalligheid. Liefde, eindeloze warmte, jawoord tot de eeuwigheid. Beschermende handen, die de kou van de wereld weerstonden. Deze handen, gebald, de liefde stukgeslagen, de woede, in enkele seconden. Jouw eens zo liefdevolle ogen, verlangend gericht op zijn hele wezen. Nu diezelfde ogen, dik, van pijn en verdriet,…

Kleine kinderhandjes, dragen nu het leven Zo zwaar en zo ondraaglijk Niet om gevraagd, maar toch gegeven Papa en mama, een vage schim van toen. De warmte, de liefde, die omhelzing en die zoen. Gegrepen door dieren, in een menselijk gewaad. Soldaten met wapens, vertolking van het kwaad. Alleen draag je het leven, waar je in werd gedragen. Bij…