Alle inzendingen over dempen

peppels kwispelen met hun toppen in buurtwegen een muze van trots oh, zo eerlijk, zo vrij bladeren dempen gekruist als druppels van één toon met kleuren en schaduwen dat vormen kent wijd vertakt is in het licht net als woorden, die opgaan in noten door de winden van het hart bloed en adem tussen land en sterren in de lucht van licht…

ik ben onder aan de berg thuisgekomen na jaren van omzwerven in belichte duis ternis, helder zie ik de blauwe lucht, nog verder dan tranen die verdampen aan wimpers; de rietvelden van de ziel in het gevoel vastgeprikt als spelden die glinsteren in het aangezicht van mijn volle maan nog eenmaal demp ik het vocht en tel in mijn hart de som…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

wisseling van de wacht bij westenwind het steengruis onder je voeten voelt waterkoud overal horizon, tijdloos frontaal maar dunner dan lucht achter ons de weg naar alles dat fout ging heb ik thuis het licht wel uitgedaan wat eten we op een dag zonder brood dooradem de aderen soms is niet alles zo erg als het lijkt zand en zeelucht dempen…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Uit grijze hemel valt de regen, De vogels dempen nu hun lied, Maar nimmer weifelt, draalt de zegen, Die rust op heel dit schoon gebied. De grond is arm, als menig hart, En zo gebaat bij malse regen, En ginder, achter wolken, mart De goede zon met al haar zegen.…

Ze huilen hun onheil fel wijzend en twijfelend tussen moord en brand De een roept iets over een ongeluk dat zelden alleen komt maar samen met het lot De ander oreert over de beste stuurlui die geen ijzer kunnen breken met gebonden armen als ze de put moeten dempen waarin het kalf is verdronken terwijl het roer uit handen glijdt…

In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen.…

in het donkere dempen van de fijnstof decibellen klinkt jouw stem helderder dan ooit natuurlijk duurzaam is de transitie waar jij vast in gelooft jouw tonenscala kent geen stress omdat stembanden niet door verkeerd gebruik zijn verpest door hardnekkige poliepen die aangetast net even anders piepen als ik in jouw nabijheid verkeer…

nu komt de natuur tot rust lage zon verlengt schaduwen avondnevels verdoven dagen dempen het goud van afscheid bomen verliezen hun pracht kale takken buigen in de storm daar is hoopvol leven verborgen in de kille en donkere grond maanden van felle verstijving en sluipende dood trotserend kiemend in de levenswarmte van de klimmende lentezon…

Hoogstambrigade treurt om winstjagend dempen van oergenenpoel. Via via volgt tip over halfdode perelaar in aanstonds te decimeren bogaard. Entmes in weitas spoeden broeders pomologen op vroege zondagochtend richting Achterhoek, treffen Zoete Brederode aan, decennia verloren gewaand.…

uitvalt in ons leven de donkere nacht zo eindeloos lijkt onze hoop tot leven is opgegeven is er nog een Ster die ergens prijkt een Ster die nooit ophoudt te schijnen en van ver wenkt als het moeilijk gaat al kan wanhoop haar glans ondermijnen de dag komt dat ze weer oplichten gaat de Morgenster die hoop heeft gebracht zal nimmer Het Licht dempen…

Nog voor mijn tijd geslonken is Nog voor mijn beide handen de zure bessen graaien en de geul dempen met uitgedoofde ogentroost Hier wil ik niet staan. Niet op deze rand Niet aan deze kant waar mijn hals vergeefs reikt, en pijnt… en mijn schouders kreunen onder de zwaarte. Ik kan geen vleugels dragen.…

wat heeft hem toch genoopt het klankspel niet voor zichzelf te bewaren of een stille plek te zoeken een verborgen begraafplaats waar hij voor niemand en toch allen een bescheiden triomf kon boeken waarom sneed hij mij door hart en ziel en deed mijn wereld bestormen ik zal de klanken moeten doven in stil verdriet de trillingen dempen…

Ik ben gaan leven door de gracht te dempen. Ik ben hier wel geboren maar elders pas ontstaan. De rat zwemt naar de overkant verschrikte eenden vliegen op.…

heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren en doopvonten met oeverloze tranen dempen…

kom mensen sla de hand ineen en duw, wat op het pad versperd ligt: duw weg die grote, zware steen strooi rozen - waar de groef mee dicht kom mensen doe de hand omhoog en vang de wolk die in de lucht hangt verdamp de bui dan blijft het droog strooi zaden waar je zon mee vangt kom mensen sla de hand te saam en demp het meer…

Ik bid U dus, mijn jonge makker, Stap zacht en demp Uw vreugdgeschal, Want róept Uw lokkend lied mij wakker, Ik vrees, dat ik U volgen zal.…

in de uren van vermoeidheid zakt het leven even in zijn gedachten stroop en plaksel weinig plussen, veel meer min in de dagen van het duister lijkt de zon voor altijd zwart zoek je schaduw voor je angsten demp je ’t schreeuwen van je hart in de rusteloze nachten brengt de dag een nieuwe strijd tegen onbegrepen woede met als bron “verleden…

snippers langs ogen en lippen te koud na jouw grage storm ik vermaal jou in de vijzel van morgen vermengd met azijn, suiker, zout ik smeer jou onder de oksel het schroeit en wekt de klieren een rode roes in grijze kwabben het ontwent trager dan ik wens mijn tong smeult van gisteren je zit gebald in de kiem de ribben van de vrucht ik demp…

vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil, ga beslist nog even op mijn zij liggen vouw mijn deken onder mijn rechteroor als om een vodje in de mond, de lapsusprop trek…

Een gele brug die lawaai moet dempen, lawaai dat richting centrum rukt... Een bleke kleur die óp moet beuren: een viaduct van roet en prut! Weer drukken motoren hun waanzin door. Je schaamt je voor je eigen adem. Vergeet de vlinders en de zwanen: hier gromt een stad - extreem en goor. Toch komen hier veel jonge mensen.…

wankel op hun palen staan in muskietenwolken mooi oogt het glanzende groen van drijvende velden waterkers die welhaast de watervlakte dichten wat verder naar de horizon waar duister geld verdeelt en heerst achter zwaar bewaakte hekken elk daglicht krachtig wordt geweerd en hebzucht het verstand verslaat is tegen fraaie plannen in tot dempen…

In de avond dempen zich de stemmen. Men mompelt maar wat voor zich heen. Doch vol van leven niet te temmen Blijft de witte boezelaar van Leen. Dat weten alle mannenogen, Dat wraakt de blik van iedre vrouw, Want zij zijn lieden van vermogen In zwart en goud; maar dat meidje, nou! Dat weet de boeren wel te paaien.…

Er hingen - wonderlijk - over het paars Behangsel schaduwen van vreemde dingen - Hij kon zijn angst niet dempen door te zingen, Het leven droeg iets stils, dood-stils en zwaars.…

hoge betonnen palissades omzomen executiepleinen en dempen het gestamp van dampende deportatietreinen beestachtig tierend gebrul overstemt de sissende stoom hier emaneert tot schande de ontaarde NAZI-droom op de luifel boven het onthaal prijkt pijnlijk “Arbeit macht frei” in de hoogte erboven fakkelt een schouw in lichterlaai de…

naar een ver zwart woud raderen kraken, de worm graaft in zijn hout benen wijzers schuiven over de plaat om het uur hupt de koekoek uit zijn kooi en roept zijn naam gisteren begon die ijzige tik aan een zenuw te knagen ik liep naar het tuinhuis, greep de kettingzaag druppelde olie over zijn tanden en zwengelde hem aan doppen op mijn oren dempen…

daarom wou sivh die wroeter dumpen en dempen hij kieperde hem liefst zo vlug mogelijk over boord. gelukkig kon die man prima zwemmen nooit leed die kerel aan koudwatervrees dus liet die vlaamse leeuw zich helemaal niet temmen zeker niet door de stoerdoende hollandse kees. ik vraag me gewoon af; kan dat niet anders?…

Vee van terrasiena, de steden geest - naderhand bleek de intimiteit al geschreven, opgevoerd voor dovemansoren in de koelte van de steegjes, en de kleren van Franciscus waren ternauwernood van nut: de reis was niet meer zaaks dan het dempen van de put. -------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Nooit heb ik in de neevlen van het Noorden - Die winters dempen weiden, sloten dicht, Waarin wanhopige boeren zich vermoorden, Door Godsdienst en Geweten streng gericht - Bevroed dat er een land van zonneschijn, Waar ook de dorste rots bloei moet ontvangen, Zo godvergeten desolaat kon zijn Dat het naar 't land der wolken doet verlangen…