Alle inzendingen over donker bos

Het doet me aan de doden denken Regen in een donker bos Waar wel licht is maar gedreven In wat koud is donker wordt Regen donker bos Wordt donker regenbos In wat as is wolken wordt Naar wat grond is nat gerezen Waarin stilte zoveel dieper groeit Tot op het bot vermolmd is…

was jij het die me, mijn blik vasthoudend bij de hand nam en zo de reis van vele ontberingen startte door een donker bos waar ik uiteindelijk omkwam…? …Ik geloof het niet……

in het donkere bos wuiven de bomen zacht heen en weer voorzichtig valt een zonnestraal door de takken leidt het licht bij vooruitzicht de weg nog een keer…

en in het donkere bos keek zij haar ogen uit haar rok en uit haar hoofd op haar rug en uit haar blote voetjes er was heel veel overal boven overal beneden en dan ook nog om haar heen zoveel dat het woord slapen zoekgeraakt was en zonder dat woord geen rust nergens...…

‘Ik ga het donker maken in de bossen van’, zo heet de verse bundel van de DdV. Maar waar? Die titel is onaf, ‘k heb geen idee. En hoe? Schuilt er in hem een wilde bosjesman? Weet wél: ziet u pardoes een koel, erg donker bos? Tsead Bruinja ging daar, hoe dan ook, eens lekker los.…

Diep verscholen in een donker bos ben ik maar gaan zitten op het mos ik was gevlucht voor alle haat die mij elke dag weer tegemoet gaat.…

Het is alsof je nooit wegging, maar toch waren er momenten dat ik niet aan je dacht Het is alsof ik vergat dat ik je stem had onthouden, die fusie van strijkers en een harp, met de nodige drum Het lijkt alsof het donkere bos van houtblazers nooit heeft bestaan en de wind van akkoorden en noten je niet wegvaagde Als dat maar zo zou zijn…

Uit het donkere bos komend Knipper ik mijn ogen even door het zonlicht. Ik zie twee wegen in de verte; Links een zanderig karrenspoor Met nog meer links, armoedige boerderijen. Rechts, een paars-zwarte asfaltweg Met evenwijdige witte strepen en lijnen, Met nog meer rechts modale kubistische nieuwbouw.…

bos… een gratis nachtconcert!…

bos Echt heb opgezocht Waaruit we wellicht Allebei hadden kunnen Ontsnappen…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

Na de dag met z'n drie keuvelend, betastend, zoenend zwemmend en zwetend, op weggetjes door 't donkere bos alleen terug terwijl zij over een aanrijding met een hert, met een hond gesproken hadden, toen ik thuis was kwam hij nog langs na over het verenigd veld verteld, even te kussen, kers op de taart en 's morgens kreeg ik van…

Voor Marius & Lucas We fietsten door een donker bos met open plekken. En plots stond daar een breekbaar jong met lichte vlekken. We hielden stil. Het keek ons aan. Het leek een korte eeuwigheid te duren. Totdat een tak brak of een blad viel. En even plots was het verdwenen – op vlugge, tere benen.…

In ’t donkere bos hebt gij mij gevonden, Mij, mat van wonden, En mijn lippen lachten nog over mijn zonden. Op uw blanke tel hebt ge mij geheven, Mij, bleek van leven, En mijn ogen haatten u om uw geven. Door een groene wei hebt ge mij doen rijden, Mij, flauw van lijden, Nauw zocht ik uw schouder mij bijzijden.…

Ik vecht met leeuwen en panters, gewond ga ik verder, door een donker bos met spokende wezens. En als laatst beklim ik de hoogste berg. Uitgeput sta ik op de top, en dan zie ik het doel van mijn reis, de mensen waar ik van hou. Jullie vangen mij op, verzorgen mijn wonden.…

in ben de weg in mijn gevoel kwijt gevangen in een donker bos mijn verwarring laat je verdwijnen in de mist je moet me laten gaan, je laat mijn hand los onder de sterren lijkt de wereld immens groot en onzichtbaar, en ik levend en blind ik heb je nodig om het te ontdekken maar ik ben klein en nietig, en ik voel me een klein kind jij kunt…

bos…

in het diepe rood van ondergaande zon buitelen kleine gnomen met veel plezier in de toppen van de bomen kobolden springen op de grond waar het eerste licht van de nieuwe maan traag tevoorschijn komt op de open plek van het donkere bos dansen elven en feeën op het zachte mos hun openingsrituelen oplichtend tussen vage lage struiken…

Al de bladers zijn verdronken In het water, in de regen, En het donker bos staat open En de droppelende stronken Staan verlaten aan de wegen, - Kille winter laat één sprokkel Aan een hart, dat niet mag hopen!…

In een afgelegen donker bos. Achter een grote vuilnisstortplaats. Ver in een diep takkenbos. Daarin lig ik vastgeketend. Ik weet niet wat ik moet doen. Dan komt er een eekhoorn met een staart van een schilderskwast. En dan komt een konijn met oren wijd en zijd. Ze huizen bij mij.…

Wie kan slapen met de konijnen in een donker bos? Wie durft wolf te worden onder de wolven, desnoods in een dierentuin? Wie een dakloze straatkat, die zichzelf voedt met de etensresten uit vuilnisbakken? Ik ben het allemaal geweest. Ik zeg niets meer.…

Ik zag… een elfje zittend op het mos, rondom haar heen stonden bomen…tezamen…als een donker bos. Haar handen hield ze voor haar ogen alsof al die bomen… tegen haar logen… Haar gouden lokken hingen sierlijk over haar gebogen rug. Dat elfje dat ik daar zag, trok zich even terug…. Ze was verdwaald door al die bomen om haar heen.…

bos, er zijn naast mijn psychiater nog andere vrouwen in mijn leven, ik voel me als een mus bevrijd uit een door de mens geschapen vogelkooi.…

Voorbij de snelweg, voorbij Vijlen ligt een donker bos Een tunnel naar een andere wereld Het stille staren van de bomen daalt in de auto neer. Een enkeling steekt schuin de weg over Kwijt, verloren, zonder GPS. Uit het hooggelegen bos daal ik Af, op zachtremmende treden.…

Tijden sluipen onverwerkt door het donkere bos gemerkt de toverstaf van het seizoen wat niet toevallig voorbij kwam takken hebben hun bladeren vrijwillig afgestaan, troost als groeisel op de kale stammen rijpt het mos non-perfectie van ieder gevoelsmoment, onmogelijk uit te drukken in een expressie van de taal naar ieders dialect…

December lichtjes in een donker bos. Schaduw houdt mij niet gevangen. Ik richt mij op vanuit het mos. Het nieuwe jaar doet mij verlangen. Onder een dennenboom houd ik stand; hoewel wat groen reeds in mij verdorde. Ver verwijderd van het vijandig land ben ik niet bang voor de oude woeste horde.…

Mij zegt het niets, ik slaap wel in de rustgevende bladeren van een donker bos met tedere nachtdieren zoals ikzelf, graai ze maar weg, die duurbetaalde vensters naar het diepzinnige leven, roof en kwijl, primitieve geilaards, stompzinnige botterikken, vergeet niet die eerste drukken in het antieke kastje op de overloop, achter de rode gordijnen van…

In het donker Gerijpt tot Hout van grote Klasse, heldere Overgangen naar Smal, schoon spinthout, Op de houtstek Blijkt pas hoe Kolossaal de kwaliteit Van het leven is dat In het donker Groot werd, Het donker dat Naast dood ook Leven schiep…

Een donkere weg, een duister pad, Wind door de bomen, een donker bos, Regen, storm, bliksem, ja alles nat, Dat kille gevoel, zo alleen, Voortslepend, met een pak, mezelf. Zag ik licht, dat gaf me hoop, Niet wetend waar ik was, tijd die voortkroop. Je kwam op tijd, nee niet te laat. Je stak die hand uit, zei: kom maar hier.…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…