Alle inzendingen over donkere contouren

Donkere contouren steken tegen een glazen hemel af, lijken tot gestalten te verstijven. Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

middernacht kijken naar buiten genieten van het mooie licht van de volle maan flarden wolken in allerlei vormen schieten voorbij kom weer tevoorschijn volle maan donkere contouren doemen op tuinen zwak verlicht door het licht van de volle maan middernacht de natuur in rust en overal mysterieus licht van de volle maan…

Donkere contouren tussen dennentoppen Geleidelijk draait de zon aan de knoppen De rode gloed is geleidelijk verdwenen Een nieuwe dag voor jou verschenen Dankbaar heb je beelden aanvaart De regen heeft z’n krachten opgespaard…

Het was het geluid van een merel, kerel, een prachtkans om kleur te bekennen, onder ijle gijze luchten: de dag binnen te glippen onder het gedeeltelijk verborgene; een flauw schijnsel omhoogkolkend tot aan de rand, geschilderd door de eerste zonnestralen, als een vluchtig portret. Er begon iets te groeien wat leek op verbroedering; uitgebannen…

Ik volg haar als een schilder het licht stap haar verlangen af ben een landmeter van gemis ik ijk haar ogen tot de mijne en leg beslag op haar vlees terwijl ik haar contouren verzegel als een deurwaarder bezit dan leg ik me neer een heloot aan haar voeten maar een stiekeme dief van haar weelderig lichaam.…

Dat is een scherf zonlicht te midden de dance macabre van verroeste bladeren en vroege avonduren waarin wij zwijgen binnen onze contouren tot onze nachthuid plooit naar het donker zoetgevooisd.…

Onverwacht tuimelt zij binnen zij is de aller schoonste uit schijn bestaan haar vurigste zinnen een wervelen met vleugels velijn die zich om mij heen slaan vol tederheid oeverloos kwijtraken zijgend in een liefde die zich dol gelaafd mij terstond wil verzaken opzadelen met de ergste pijn denkbaar omdat zij vroeg of laat de vlucht opnieuw…

Nu zijn er nog louter de vage contouren behorend tot het kille landschap in de iets lichter dan donkere duisternis. Klaar met vandaag, klaar voor morgen. Alles verdwijnt behalve de nacht, en de sterren houden de wacht.…

Met een penseel teken ik contouren de vormen van een silhouet, dans rondjes op het ritme van kleuren schilder het resultaat in portret. Zie de beelden voor ogen verward in een labyrint, drijven te snel verder worden veranderd door de wind. Teken kleine stukjes ieder een eigen deel, van een mysterieus gedaante tot één geheel.…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren…

zeker wel Theater, muziek, hapje, drankje, slapen in een tent Eén groot openluchttheater, afgewisseld met veel vocht terwijl Local Hero Hessel zijn muziek laat klinken Danst de vrouw, hier in haar contouren van echt mooie lijnen Opwindend daar jij weet dat haar subliem' schoonheid is verhuld Onder summiere kleding die niets verraadt…

Ik denk dat ik veel van je weet toch ken ik slechts je contouren je staat met je rug naar me toe je bent het je bent het ook niet hoe kan ik je van binnen bezien mijn beeld kantelt als ik in de spiegel mezelf zie…

haar adem begaf zich de kamer uit en traag bewogen de gordijnen haar contour haar schema schim ging over asfalt heen het donker in ik pak de gitaar van blauw en sprokkel de morgen rood ------------------------------------------------------- woensdag 16 januari 2002 zonneleen 47 www.abelstaring.tk…

toch blijft die donker winterse waanzin me vreemd door grijze schaduwen die ’t bestaan trachten open te breken met eigenwijze levensdrift raadsels en geheimen als zelfzekere waarheid oplichten lentelicht met zweempjes zomerzicht midden de contouren die ikzelf aangeef…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

ik wist het glas doorzichtig toch spiegelde het schaduw in een vaag contour kon gezicht en vorm niet onderscheiden herkenning was er wel van beide zonder rugzak en bagage half gekleed in duisternis stond daar weer mijn donkere ik heb de ramen snel ontsloten de weerspiegeling verbroken en koester mij in zon en licht…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

---------------------------------------------- 'De contouren van het verstrijken' (2008)…

stilaan wijkt het licht kleuren vervalen tegen het venster tekent jouw silhouet zich af contouren vervagen in het onmerkbaar overgaan van licht naar donker onzegbaar denken van woorden die oplossen in de schemering en mijn gelaat doch niet mijn tranen toont in jou zocht ik mijzelf maar vond slechts ledigheid…

er valt een diepe afwezigheid van licht naar donkere vlekken op een muur met vage contouren of is het een plafond -de zachtheid van een kus een derde persoon stelt zich aan je voor al jarenlang dezelfde of zijn het steeds weer anderen het is als de tijd van ervoor en erna van feitenloos relaas, van droom als venster in ‘n onbeteugelde…

Je zwaaide toen ik nader kwam langs de contouren van beschaving in de berusting van voorgevoelens als een kleine god sprak je me toe nabij de grenzen van bezinning door de gevoelens diep in mijn hart en ik aarzelde tussen schaduwen en rondingen de ruwe kwast met donkere verf in mijn hand jij was mijn land mijn schilderij…

De aarde rust onder een deken van mist en is voor even uitgewist voorzichtige zonnestralen spelen een spel en laat alles zweven contouren komen langzaam tot leven dan ontwaakt de aarde uit de donkere nacht als een blad gedragen door de wind komt zij tot volle glorie in al haar pracht als een nieuwe dag weer begint…

ons hart de hamer en de slag klopt bij eenieder anders in voorspoed en in tegenslag haar ritme in onzekere dag het geluid van haar lied te zingen laten horen in het angstvol bonzen van de tijd bloeiend bloedend tot het graf in de jongste dagen nieuw en sterk door Gods ondoorgrondelijk werk…

in mijn ochtendrijk ben ik alleen zo mooi alleen donker is nog het gordijn naar het licht maar toch geluiden van mijn kippen of nabije hond kleuren de bevalling van de dag dit is rust na slapen stilte balanceren tussen zwart en wit nog niets moet zo luister ik nog in mijzelve zie langzaam de contouren van de geboorte…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres. Nooit in haar…

Het voorjaar kwam zó vroeg Met zon en luwe winden, Dat ik in een verblinde Verrukking bloemen droeg. Ik kon de vaste tijd, Door U besteld, niet wachten. 't Hunkren van mijn gedachten Werd teedre werklijkheid. 0, de eerste morgen, dat Mijn bloei zich openbaarde, In de verdorde gaarde, Hebt Gij mij liefgehad. Toen, voor…