Alle inzendingen over donkere contouren

Je bent donker uitgedrukt. Met fijne contouren van je gezicht. Het gezicht is jouw bevrijding. Zacht van aandachtige aanraking Zoals een vlinder haar bloem bestuift. Het gezicht van jouw bevrijding. In een zuurstofrijk groene omgeving. Als spreeuwenkolonie die naar de nacht wuift.…

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…

De contouren zijn grijs en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

in de mist zie ik de wazige contouren van een lege fles…

je schijnt weer minder schaduw contouren donkeren vaag ben jij jezelf wel of zijn er anderen in je geest vandaag ogen zijn niet peilbaar je huid doorzichtig fijn je stem een zacht gefluister met een ondertoon van pijn je hoekt wat in bewegen het soepele loopt niet echt in je houding schuilt de twijfel alsof je grenzen zijn verlegd…

Je bent zo mooi dat ik blindelings de contouren van je gezicht kan schilderen…

In deze donkere dagen voor het Kerstfeest Kunnen de gevoelens zo tegenstrijdig zijn Veel mensen vinden deze tijd heel fijn Anderen voelen het gemis dan het meest. Eenzaamheid, vooral met de Kerstdagen Wanneer je geliefde er niet meer is Dan voel je juist extra het gemis Je bent zo alleen en zit met zo veel vragen.…

in het zwart hart speelt licht nog met illusies omdat donker geen schaduw kaatst jij bent de eenling die daar naar binnen gaat in oprechte bewondering de rest achter zich laat er zijn geen contouren op muren van kracht en emoties die pulserend bewegen in leven geven soms varieert licht naar helder rood als zuurstof zijn opgelichte…

rank en stralend in dwars kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

rank en stralend in het dwarse kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

Ik was blij dat ik je contouren zag een goede dood heb ik best verdiend.…

partijen strijden Echt hard tegen hard Alle geloven De duivel scheidsrechter VERZOENING Slachtpartijen met Dood en verderf Uitdrijving van kwaad Het ongeluk voorbij UITDRIJVING Wapenborden van Elk vertrouwen Goede verdedi- ging tegen elke stoot SCHILD Dun en enigszins Doorzichtig doek Verhullend met slechts Zichtbare contouren…

Vage contouren morsen raar over het landschap in glanzend olijfhoutoptiek en kunnen uitnodigend van gezicht veranderen terwijl ze adembenemend kijken naar nog opengebleven plekken, de wandelaars..…

Zacht in het vochte regenvlies vervloeid, Staan plans van natte kleur, met kalme, pure Contouren: donker-fonklend, ookre muren, En daakjes van karmijnrood, dat stil gloeit Bij 't fijne grijs der lucht, die klammig broeit.…

Haar zilte onverschilligheid dwaalt passief over een dor maïsveld Haar zachte zoete lippen blazen frasen en gewogen woorden Stuurloos als een wimpel voelt zij aangename leegte en zoekt naar stilte Plotseling met een windvlaag van verbijstering daalt zij zelfverzekerd treden af Haar silhouet tekent mooi af in de mist Prachtige contouren…

Het leven van een mens is soms een woestijn niet meer rimpelloos vage contouren zichtbaar nog maar niet uitgewist...…

Er is kalmte die toeneemt terwijl het donker wordt en koud. Ik zwaai als een verlatende moeder. Zij zwaait nog harder. -------------------------------- uit: 'Jaja de oerknal', 2013.…

mijn leven onopgemerkt ik en hij met de eerste stappen kwam er verbazing een lichte schaduw volgde mijn passen maar het bestaan was speels en jong zelden keek ik ooit om tot een eerst confronteren er was geen ziekte of dood in mijn jeugdig pakket tot het overlijden van oma hem naast mij heeft gezet nog schaduwt hij vaag is in contouren…

klassieke kleuren klaargezet wind veegt nonchalant wat bladeren van het doek kaalt takken tot een lichte hoek waar aarde somberde onder het zomers zware loof komen nu de jonge varens bloot het is geen tweederangs leven zij gaan deze herfst nog hun lentetintjes geven toch schraalt het weer en scherpen lange schaduwen al weerbarstige contouren…

De laatste resten van de zon vormen contouren aan d'horizon land en zee nog vaag in zicht vervoeringsbasis voor gedicht de dag is op, voelt zich moe is aan de schemering toe d'avond voelt nog wel d'r pit zodat er nog geen nacht in zit…

Daar lig je dan Stad van mijn Dromen die ik Liefhad en gehaat Heb, torenhoge Kerken met op De achtergrond Het cruiseschip Helemaal van deze Tijd - 'k rij Achter je langs Op nog geen kilometer Of twee en zie dat In de ruige wind van Deze morgen de Toppen van jonge berken Jouw contouren doen Vervagen - de paarden Hier…

Het denken duidelijk vertraagd Het voelen is wat afgenomen De stem klinkt vlak, Kent alleen nog monotonen, Het doen blijft achterwege, En als hij al plannen In zijn hoofd had, Om ten minste nog Iets uit te voeren, Dan zijn het niet meer Dan hooguit een aantal Vage contouren…

ik keek en je was naakt maar zag je roze liefde sluieren ontbloot maar toch verhuld, in rood contouren van je schoot in maagdelijk geduld je wist dat ik je wilde weerstond de vingers op je huid met een blik die jaren honger stilde je ogen openen mij handen gaan het heden veel te snel voorbij laten toekomst zuchten ik ga in…

De straten zijn donker, evenals de voetstappen die hard rennen door de straten van de wijk. Griezelig zijn de contouren, die opduiken op plaatsen waar je ze niet verwacht met een even sinister gemompel. Platgedrukt tegen de muur, ontloop ik het gemompel met een bang hart en helemaal alleen raap ik de moed op die viel.…

en stort zich traag weer terug in mij donker duistert zo alweer de dag en fluistert stil mijn naam zoveel paden zoveel wegen en nog steeds te veel om echt te gaan -…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd? wat waren…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

In het water gooi ik een steen, Die net als mijn trieste gedachten naar de donkere diepte verdween…

zijn de uren eer jij zijn droom teder optilt en elk pareltje wederom openvouwt de sluiting valt haast intiem langs haar ranke hals en het laatste stukje goud zacht twinkelend bij het beroeren van de naakte huid geeft een lichte huivering…