Alle inzendingen over doodmoede heuvelen

naar waarheid nu wat-ie ervoer op het zeven heuvelen parcours hij had daar lood in de benen z’n kin zonk tot op de tenen afgeleid door muziek en schone zang bleven heuvels te hoog wegen te lang tot ‘n groesbeekse hem verschoonde zich tevens terloops innig betoonde verend schreed hij langs berg en dal men riep hiep hiep hoi voor hannibal…

je glooide zonnebloemgeel in heuvels omzoomd met het groen van struweel je plooide het ruisende water in dalen vol rots en geklater ik voette de heuvel in pad topte het uitzicht in een palet dat ik nooit heb gehad doekte natuur met frivool franse slag in een uur maar kon haar ziel toch niet grijpen in het daalse café na twee…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

Haar billen als duinen Opgetrokken uit blank zand Gestreeld door zijn hand Waardoor hij mag struinen Waarheen de heuvel leidt Volledig in perfecte harmonie Met haar heuvelige evenknie Door deze tweeling verleid Handen als golven hoog De duinen intens overspoelend Elke zandkorrel liefkozend voelend Slechts duintoppen nog droog Aangetrokken…

hij overzag het slagveld het fort verscholen achter de heuvel hij overzag het eigen leger vermoeid nog na de laatste slag besloot het er maar even bij te laten…

niet is het een bange hand die klampt en keelt het is een wonderlijke hand jouw hand die mij heel streelt heelt en zon oplegt niet is het zoenen jouw zoenen maar spreken van dier tot dier tot het zomer is en heuvels zingen niet zijn het de heuvels die mij doen klimmen en dalen op de lange reis over zeven continenten van jouw lijf het is een…

met de macht een vijg van kots dampt achter heuvels en dwaze moeders huilen zacht…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

in het duister sta ik sta ik en kijk en kijk ik ik vraag me af hoe voelt de warmte van de zon hoe voelt de warmte van de zon achter de karmijnrode heuvels…

ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht…

zoals de weg liep tot over de heuvels en de huizen in het dal was voor haar de angst voor mij een melodie toch beide hoofden even vol maar zij droeg dan ook het water en ik speelde met het vuur…

boven op de heuvel bij gebrek aan zee een lege fles in het zand Magnolia vouw ik mijn brief tot een vliegtuigje wachtend op de wind om mijn woorden mee te nemen…

Kruis op een heuvel draagt een lichaam en een ziel waar ik verdwaald kniel tafel in kruisvorm draagt het brood een kelk met wijn daar mag ik thuis zijn…

Ergens is het pad zoekgeraakt dat slingerend door de heuvels leidt, uit de wereld lijkt weggeschreven, uit scheefgegroeide zelven gewist toen oorverdovend vergeten.…

Je vliegt soms in een wereld met vleugels wijd en over heuvels heen -wat een uitzicht!- In je achterhoofd weet je er gaat gevaar schuil in de wolken, op de grond toch vlieg je door -en geniet-…

Koperdraad rood koperdraad gewonden om een stok waarmee hij traag uit wandelen gaat wanneer het weer op onweer staat Nog eens naar de heuvel toe want hij is moe - doodmoe…

het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…

Je huid glimt en glanst als een koningspage Je streelt met parole de heuvels en dalen Elfi papillon mariposa mirage Ik neem je mee als je mijn kus komt halen…

vertel me alles van heuvels in de verte mieren in rijtjes vertel me over die ene bloem in het zand de leeuw in de wolk vertel me alles voorbij mijn blinde ogen ik je kan horen voorbij…

zomers ruimte in dwalende langs bomen een holle weg de heuvel op hoorde ik de kilometers komen van de drukte op de grote weg…

De eerste dorpjes doemen op maar iemand die net is als gooit nog een bom op mij op de zanderige vlakte In de verte sta jij met lichte lippen vol vrede op de heuvel bij de Turkse zee…

Een woeste heuvel dichtbloeiende bruidssluier verbergt het schuurtje. Een verlaten web: de zweefvlieg danst er monter en veilig omheen. Een fijne, blinkende streep. Zonnestraal of spinragdraad?…

ongewapend wil ik schrijven zonder pen en papier dicht bij huis wil ik getuigen van de wilde luchten hoe de westenwind de wolken tegen de heuvels opblaast hoe het landschap me in mezelf stil laat staan…

Je kruipt niet langer op het land dansend gaan je vleugels je landt in bloemen en in licht je schittert wat een mooi gezicht een bloem boven de heuvels. ---------------------------------- uit: 'Over dag en nacht', 1999.…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

vol dromen en heb je hand gepakt samen zijn we afgedaald het rotsig steen voorbij de heuvel afgegaan daar voelde jij je eindelijk weer vrij…

leren lopen, leren fietsen zonder handen de heuvel af stoere jongens ferme knapen leren schrijven, leren schaken leren lezen maar begrijpen, ho maar. tienduizend gehaaste ontbijtjes cadeautjes voor de goede sier een dekentje over de wanhoop te weinig te laat dan, uitgewoed de heuvel af nog één keer dan met losse handen de diepte in…

Wie is zij die mij ooit zo na was, zachte woorden fluistert zij Ze draagt mij over rotsige heuvels wier toppen mijn vleugels kneusden Wie is zij toch van wie ik in mijn doofheid ben vervreemd In het verlangen haar weer te kennen wil ik luisteren naar haar stille stem…

Over water draagt de wind jouw naam Jij, die uit dalen gouden heuvels tovert en met een glimlach achterom kijkt naar verdwenen voetafdrukken Hoe heb jij het leven lief, leer mij…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…