Alle inzendingen over dook

In het licht dook ze op flirtend door het ontluikend groen. Haar speelse aanwezigheid fluisterde om aandacht en jubelde in mijn ziel. Ze liet zich lezen in een lange adempauze van de tijd. Mijn voeten in de aarde. Haar vleugels in mijn dromen. Mijn ogen verankerd, mijn hart voorgoed verloren. Haar laatste vlucht.…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…

Gewapend met een ganzenveer trek ik moedeloos ten strijde tegen de grote grizzlybeer die mij dreigt aan gene zijde opgeschrikt door mokerslagen op het verzengend offerblok klimt mijn pen in strakke stagen boven het kraaiennest in dok woorden klauwen uit mijn handen in gevecht met al mijn zonden voor verlies van ingewanden is mijn veer…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

waar plotseling wind het kabbelend water striemde tot golven een vlucht statige ganzen dook in gakkende paniek gezellig geroezemoes uiteen geschoten werd door dodelijke stilte daar verloor zon haar kracht werden levens vermoord dat moment waar waanzin hoogtij vierde werd abrupt in bloed gesmoord…

de pianobar van het grijze Atlanta Hotel waren wij met jong gezicht zo sluw de bandieten van het schemerlicht op het donkergroene pluche met mijn wijsvinger even omhoog -een draaiende beweging- wist ik de barman te bewegen onze glazen te vullen keek ik in de spiegelachterwand waarin karaffen glinsterden dook…

jij was de lach die ik in gedachten zag cirkelend tussen uitbundigheid en passionele intimiteit met in je ogen de horizon als lief perspectief we doken naar liefde in eindeloos diep kozen de verte want dichtbij was bezet overbrugden problemen die zo niet bestaan wisten elkaar in dit raken toch gelukkig te maken…

Ogenschijnlijk zonder moeite wrong zij zich in alle mogelijke bochten, gedurig op zoek naar een groter water om daarin te onder tegaan, als vanzelf, maar in haar monding doken eilanden op, steeds meer eilanden, zodat ze ten slotte verzandde. Alles moest anders. Over. ----------------------------- uit: 'Vlagvertoon', 2001.…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

gooi het roer om storm op tien uur keer terug naar de haven teveel avontuur leg het touw vast dok snel aan laat ons opschieten voordat we vergaan schepen sturen mensen in nood storm op tien uur brengt de dood meer vol misere de zon wil niet onder begint te huilen verstopt in het vooronder…

In een zuivere doelgerichte beweging, dook hij voorover, vanaf 38 hoog, de toren, die hem naar boven zoog, voordat hij zou eindigen in een knallend visueel festijn; in de spontaan felle tinten, rood, met hier en daar wat grijs; hij…

de prins nam een kikkerslof mee hij vergat het glazen muiltje assepoes zit wenend bij de haard de reus at de gelaarsde kat op de toverspreuk, die was verjaard een markies zit nu met muizen sneeuwwitje dook in bed met de dwergen haar prins had de verkeerde Tom Tom hij hokt nu samen met Dorenroos . marion spronk | 7 maart 2009…

vraag ik woordeloos in jouw taal die ook de mijne is daar, zeg je zwijgend, lang geleden ging hij weg, dook hij onder we vlogen in water op zoek naar vet en zout en vonden elkaar steeds terug naar jou, daar op zandplaat in zee altijd weer die vraag – zwem jij met me mee?…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

Wij sprongen van een hoge berg en wij doken van verroeste baggerschepen in een diepere plas naast de plas, waar ik heel diep dook en het water ijskoud werd en de stilte intens.…

Heel hard fietste ik en De huizen, auto’s en mensen Vlogen als streepjes aan mij voorbij Ineens was daar jouw gezicht Het was net een waterval waarin een blad was gevallen het dook mee de diepte in en borrelde pas tellen later weer op Zo kwam jouw gezicht Ineens uit die streepjes Alles eromheen was al weggespoeld En de hele weg naar…

we koesterden een handvol duinen in een wandeling van lijf tot lijf ik zag de zee als branding in je ogen je golfde en sloeg over mij we zijn naar strand gegaan en doken in de liefde het zand plakte ons aan we vrijden tot de maan met eb de vloed kwam sussen kusten tot zijn ondergaan we zijn naar huis gelopen bepareld met wat dauw…

Kort na het nieuws omtrent de dood van Reve Volgt nieuws omtrent het werk van Lucebert: 't Is aan het Rijk geschonken om nog ver In vele vormen voort te blijven leven De dood is als natuurkracht zeker groot Maar oeuvres zijn als leven na de dood…

keizer Constantijn heeft er geen hand in gehad toen zijn wijsvinger alias zijn teen opdook in het Louvre de bronzen vinger terug uit het depot werd perfect teruggezet nu wijst Constantijn naar puntjes op de i in het Louvre of hoort de antieke schat naar Rome te wijzen met de hervonden bronzen vingerling?…

Toen plots haar ogen, niet meer geloken, maar och, hoe blauw, even in de mijne doken, die mooie mond gauw, de zon weer op liet gaan. heb ik niets gedaan. Nooit weer lachte ze hierna ooit meer.…

in de armoe van mijn bestaan dook jij op in mijn dringende leven niemand is voor iemand gemaakt zo denkbaar in onze hoofden wij veroorzaken elkaar ondeelbaar in ons hart maar slapen ieder onze eigen nachten jouw antenne gericht op voelen en ervaren een rode draad door onze bezieling niet bewust gezocht maar voelbaar één geheel ook al…

Gelach en gepraat uit die nachtelijke kroeg maakte hem eenzamer dan hij toch al was Geslagen en zonder toekomst voor de boeg dook hij in zijn kraag, school hij in zijn jas Toen zag hij haar met een man naar binnengaan Zijn liefde voor haar maakte zijn leven stuk Krampen in zijn maag Het was met hem gedaan Bloed bonkte in zijn…

zij zwermden ik vloog alleen anderen schreeuwden waar ga je heen voelde later hun vleugeltippen raken toen zij mij stuurden om de vlucht mee te maken werd recalcitrant scheerde snel naar de andere kant hopend op vrij baan zij lieten mij niet gaan doken achter me aan ik was de afvallige maar had hen niets misdaan kreeg geen vrije…

van handen de meegaandheid van letters en woorden naar alle standen soms waren ze tegendraads en werd hun plaats ter discussie gesteld door de rest van de aanwezige tekst dan zat jij met de handen in het haar omdat vaak het ritme en de klank zo goed pasten bij elkaar chaos in alfabet en syntaxis vrijheid lachte toch doken…

ik schoon woorden polijst de zinnen maar poëzie puur zit van binnen heb glas geblazen fonkelend en transparant de sierlijke vormen verscherfden in mijn hand wilde schilderen als magisch realist met perspectief en sfeer sloeg ik de plank helemaal mis ben het wad ingelopen dook in het water vol leven kwam als herboren weer boven om…

balancerend op een waterdruppel sprak de filosoof over eindeloze vrijheid in het zelf terwijl ik naar beneden dook, aangetrokken door de schaduw van een panter, en vluchtte in woorden zonder komma’s de zon scheen fel - te fel - de maan was mij vergeten gevangen in haar vrijheid verlangde ik naar diepe, diepe eeuwigheid en tuimelde…

Het kruipend ijs sleet het dal uit alsof een zeeslang in de berg beet een flank die steil onder de spiegel dook oplopend naar een drempel van puin Daarachter ligt een verlaten haven altijd dieper naar de bron toe In de zomer rijst het peil zoete regen aan het oppervlak zout in de donkere diepte Een wemeling van plankton en anemonen Haaien…

we waren samen toen hij vertrok kwart voor zeven vrijdagavond ik weet het nog precies op de gang zag ik een klok de klok zag mijn verlies buiten was het nacht het noorderlicht gedoofd ik had mijn taak volbracht zoals het licht dat schijnt totdat het duister het berooft de duisternis dook in mijn ziel mijn licht was mee gestorven doordat…

Toen doken de vogels naar beneden en gingen recht tegenover de boer op een hekje zitten. Ze zongen het lied van de polder. De boer pakte een boterham en gaf hen allemaal een stukje brood. Na het eten vlogen de vogels weer op en vormden samen een nieuw woord.…

Ik droomde dat ik met haar in een duinpan lag en eerst haar handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven…