Alle inzendingen over dreef

Zonder geld of snuisterij dreef hij bleek zijn koperij van pandjeshuis De Wisselwacht gelegen aan de Slapersgracht waar dromers staande in een rij hun allerlaatste dromerij verkochten voor een lege nacht aan Astaroth van nummer acht Zonder appel of een ei trokken zij die nacht onvrij met ogen hol die al hun pracht verloren waren in een…

zijn leugen was haar waarheid zijn lachen haar verdriet een onvoltooide liefde meer vroegen zij ook niet haar lichaam zijn genieten haar passie zijn gevaar een onderhuidse hartstocht dreef ze naar elkaar hoe blind zij zich ook staarde hoe weinig hij ook zag zij voelden zich gelukkig al was het maar één dag…

kleine baai je bent zo stil vandaag ik hoor je gefluister niet er vervaagt een zeilboot triest en traag kleine baai nu kraken krekels mijn schedel wijzen cipressen mij na alles waarin ik geloofde dreef het verdwijnen achterna…

we hadden de zee in ons hoofd en vissers die hun netten knoopten zo nu en dan dreef er een hond voorbij die later nog -vanuit de verte- blaffen zou toch leek mij de wereld nu nog ongeboren tot jij me op de vogels wees en hoe hun zware vleugelslag verstilde…

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

Tanka: Op de brede dreef staat een mensengedaante, nietig en eenzaam, voor een poort, door mist omhuld, tussen schaduw en vragen. Haiku: Ruime zonneglans warmt het bos vol reine sneeuw. Dat licht steeds volgen...…

Zo dreef je haar in armen van de ander en zo verloor je wat je had.…

jij zocht schelpen in het zand ik droeg de stenen van je pad in golven recht heb ik ze neergelegd zo dat jij droge voeten had maar in de tegenwind zag ik het kind stralend in de golven zij dreef niet af in teentjes steunen heb ik haar en jou naar strand gebracht…

Dreef ik verder, Steeds dieper. Niet meer staan, Zwemmend. De kant uit zicht. Onrustig draaiend, Buik of rug. Het water. Kouder aan mijn benen. Reddeloos. Drijvend naar De waterval. Stroming, Afgrond.…

Meer dan 1 miljoen punt nl Onstilbaar is de honger naar domeinen De hoofdzakelijk ijdele parkeerterreinen Voor weblog, kiekjesvloed of rollenspel Integratie komt on line pas goed op dreef Punt.nl achter je naam en je zit safe…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

Ik was aan boord op je schip Geweldige koersen gevaren Maar opeens had je besloten Om me achter te laten Ik dreef op zee Bedwelmend in je golven Tranen niet zichtbaar Door zeewater bedolven Al happend naar adem Spoelde ik aan op land Jij was de horizon al voorbij Al in een andere haven gestrand…

Morgen Ik lag in 't oeverriet aan de overkant En tuurde naar haar raam in de buitenste paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan.…

Een witte zwaan die op het water dreef hield haar kopje een beetje scheef. Sierlijk had zij haar nek omhoog gestoken. Alsof zij onraad had geroken. Zij had twee poten die haar richting gaven. Gelijkmatig zonder zich aan snelheid te laven Het water dat voor haar openging.…

Gelukkig dreef de liefde ’t water uit hun longen. Hun mond vol zand, liggend op het strand, Bleven ze gelukkig in leven om verder hun hartstochten te beleven.…

er ontbreekt iets ik kom nog niet echt in de buurt van dat wat zo prachtig is maar ik ben er wel bijna alle wolken zijn perfect ik niet zei de schilder de noordwestenwind dreef statige wolken vanaf de zee naar het land hun schaduw dook over dijken bomen en velden boven was alleen nog stilte…

met wat in bloei zo mooi is geweest als zacht geritsel begon zich verder bewoog tot wat me teder leerde leven één en al weelderigheid mijn hele wezen tot passie dreef toeliet dat ik me in hem bleef verdromen ben ik boven ’t licht uitgetild om mettertijd nog even verliefd weer te ontwaken…

Is dat de prijs van liefde of was het gekte dat mij dreef?…

Rondom zijn voet een rosse schijn, Waardoor de regendruppels stoven En zwaar en traag daarboven Het zwart geheim Der stijging in de donkerten verloren Tot waar, een vuren knop, De lichte top Dreef op de hoge duisternis. – Ontzaglijk in zijn vreemde luister is Het wezen van de nachtelijke toren.…

als was het een stuk van mij een wilgenkop eigenzinnig in een groene dreef een boterbloem die het maaien van de graskant overleeft een wandelpad vertrouwd onder oeroude bomen geluk dat mij beschoren is zolang ik nog durf dromen een paard dat hinnikt als het mijn voetstappen hoort het diepe rood waarmee een laatste roos…

uit water voortgekomen vocht zij zich eeuwen vrij bedacht het vaartuig dreef af op golven spelend kind zich ver gewaagd in onderstroom 't laatste ademhalen het kraambed werd tot deinend graf gegeven heeft de zee en ook genomen uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

al zoveel eerder dreef je weg op de rug van warme winden waar vind ik je terug in dat bodemloze land zonder het lichaam dat ik ken je glimlach in je ziel verborgen verloopt tijd daar in eendere uren zal ik je weten je voelen van ver of zal ik blijven dwalen eeuwig lang…

Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

vaak loop ik achter mijn gedachten aan alsof dat de wereld is waarin ik leef het is niet als een geestelijk bestaan daarvoor zijn mijn hersenen , voor zover aanwezig, te veel op dreef ja, wel is het zo dat ik door al dat denken er soms uitzie als een geest verbleekt turend achter mijn bril maar ik heb nog nooit een engel zien…

hij vermoedt dat ik het weet misschien is dat wel erger dan er zeker van te zijn of hij zin had in een biertje een bak troost, wat praten en niet mijn domme 'troost' maar práten dreef zijn ogen weg voor wat ik toch al wist: zijn zoon, de flat, het raam ook nu staat hij daar te staren naar de hemel die hem vallen liet zijn eigen vlees…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

de vrouw was van wind dreef voorbij schaapjeswolken (wilde haar ogen drinken, lezen) lossen op stuifmeel van gewaarwording verwaait al het water van de zee zaailingen naar waar ter wereld zend je ze om haar te zoeken moet ik groter dan het firmament van ruimte en van tijd achter randen vinden wat verschoof…

in de woorden die je sprak hoorde ik de melodie van je gedachten je ogen speelden de akkoorden die bij jouw zinnen hoorden handen dirigeerden de rest van het orkest de omgeving liet in koren duidelijk van zich horen maar jij was als muzikaal onthaal het best op dreef toen de componist jouw stiltes schreef…

Een dooie meeuw dreef triest en morsig op de zilte baren. ’s Nachts, in een kil en kaal pension, was er die ene treitermug. We pakten mooi de eerste trein naar Rotterdam terug…… -------------------------------- uit: 'Zondagsdichters' (1981)…

Ik gaf aan elke golfslag iets van mijn woorden mee en als het tot gedicht gevormd was, dreef het in de grote zee daar waar het zonk en opnieuw tot leven kwam bij een zeeman die er ooit verdronk En als de zee het weer teruggeeft en jij woorden ziet liggen op het strand koester ze dan met liefde want ze kwamen van mijn hand.…