Alle inzendingen over dreunt

De echo dreunt De onverzadigbare aria Klinkt voort.....…

in zijn hoofd dreunt een trein de cadans van het leven nog eenmaal met haar dat ritme beleven nog eenmaal met haar de wereld ontdekken het station binnenrijden en nooit meer vertrekken met haar de toekomst inglijden nog eenmaal de vrijheid tegemoet in zijn hoofd dreunt de trein waarmee zij is verdwenen, voorgoed…

het oorverdovende geluid in haar hoofd dreunt en dreunt het geluid gaat door haar merg en been haar strakgespannen zenuwen zijn als koorden aan elkaar vastgeknoopt ze pakt haar gevoelens negeert systematisch het zachte gejammer legt haar emoties in geluiddempende verpakking op de plank in de donkere kast tevreden loopt…

de cadans van het verhaal sleept me mee door het ritme vragen wellen in me op als borrelend bronwater uitspraken van Pascal Mercier denderen door mijn hoofd zijn taal dreunt oorverdovend door in mijn bewustzijn ondanks alle spoorboekjes blijft de mens ontoereikend n.a.v; Nachttrein naar Lissabon…

Na een kwartier nog dreunt het na: herinneringen. Verstoren oscillatoren mijn ritme; mijn droom van synthesizerpop met Berlin.…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

Als de stok het begeeft, de stok in het leven waar je op leunt, en je valt, je valt zo hard dat het dreunt, moet ik dan teleurgesteld zijn in die stok, omdat die stok me niet steunt, of was ik gewoon dom, of misschien wel oerstom en heb ik er, vol vertrouwen, gewoon te zwaar op geleund?…

de zon vonkt de meeuw zweeft de zee dreunt de boom ruist het riet buigt de vos sluipt het vuur vreet de valk bidt de berg brandt de steen rolt de tijd kruipt de geest stijgt…

Zonder complexen dreunt die virtuoos, monotoon die ene toon die ene noot In HIFI Een blote si. Mercièèèèh!!!…

wakkerend woekerend staat mijn geest nooit stil altijd onderweg naar hier naar nergens muziek dreunt me doof en duf met zichzelf herhalende klanken en woorden als een vloed van wegebbende controle rollen golven van gevoelens met schuimkoppen door mijn overvolle hoofd in plaats van naar mijn hart…

ergens dreunt een beat en sledged meeslepend jazz soult een klarinet die huilt en nostalgie verruilt voor even leven hij kent het riet en weet verdriet nog toon te geven vingers licht verkrampt ademt hij applaus genietend de avond naar zijn hand…

Zijn mantra dreunt maar door: oomm..laag oomm..laag. Maar met een glimlach tovert Mark een haasje uit zijn spreekwoordelijk geworden vaasje.…

De stilte dreunt. Ik hoest. Een kille zon druipt langs het doek van de namiddag. Ik wrijf de zoute korsten uit mijn ogen en herinner me een vage droom, een val. Het bed waarop ik lig is hard, ik richt me op en staar de leegte in. Ik kleed me aan, ik huiver, buiten wacht de duisternis.…

Het ritme van de trom dreunt vele jaren na daar stonden ze in streepjespak hun nummer zwart gekleurd de dood schreef reeds het laatste woord een man, een vrouw, een kind het leven kreeg geen kans het sterven werd een dagelijks goed het meedoen werd geluk en alles wat er over bleef was slechts die grote trom…

Als iedereen straks weer z'n kruit verschiet De strijker, extreme bang, de cannon cracker Dan knalt dat hard, dan dreunt dat straf en lekker Soms zelfs nog ouderwets met wat carbid Maar onvervangbaar hard en recht door zee Is James Brown z'n oude soulkreet: 'HEY!!!'…

Raven strijken langs de wolken in het ravijn dreunt de bas van de nacht. De regen, de regen, stijl valt de regen, dooft het sissende licht. De regen, de regen, stil valt de regen, de maan een verwrongen gezicht.…

In het doodstille dorp dreunt rapmuziek. De stamgast trommelt mee, melancholiek. Ergens geblaf. Of wordt daarginds gezaagd? Alles sterft weg. Elk tempo wordt vertraagd.…

DE PUPIL, SIEGFRIED, studeerde en sliep lang in DE KAMER Na een VOORVAL, eigenlijk niet eens heel erg lang geleden volgde DE PROCEDURE beslist geen sinecure De jongen, beschouwd als DE DIAMANT belandde heel spontaan TUSSEN HAMER EN AAMBEELD De klap dreunt nóg na tot in de eerder ontdekte hemel…

de drilboor dreunt door heraanleg van het wortel kanaal langs glazuren kusten en speeksel stranden ik heb een afklikbrein als mijn zeurend lijf met slepende voeten achter mij aan bengelt wandel ik weg neem enkel ogen mee reis met genoeg lef om de achterkant van de maan te zien en vertel het niemand ik heb mijn mond niet bij…

Laila gaat verhuizen ze neemt de groene wijk met kleine stemmen in haar onderbuik mee leeg zal ze achterlaten haar sobere stee de piepende schommel zwaait reeds zachter onder het oude kleed doodt een herinnering nog een stukje leven vergeet, vergeet, vergeet dreunt in haar hoofd de tekst op het kaartje met blijdschap…… verdoofd,…

Onder de mat na de voordeur legt hij het luik naar de kruipruimte op zijn plaats De vloer dreunt boven mijn hoofd Ik volg zijn voetstappen naar het gat dat zij geboord heeft Langs de plint is slordig Tussen tuner en speaker moet snoer onzichtbaar zijn Het zand is nat en koud Mijn hand plet een zwam Ik vang rag vol verpopte spinnen…

het regent licht bladeren waaien groen en natter dan de bui zag hangen in zijn snelle vlucht tussen vlagen wind en sluiers water ontlaadt de bliksem schicht na schicht, dreunt gedonder zonder zicht de plassen blikken terug als de zon weer vaal gaat schijnen het kermist in de hel, drie regenbogendik verdwijnen…

Heupwiegende bewegingen In een fijne spijkerbroek Felgekleurd truitje Blonde haren gaan Mensen rondom En toch geheel alleen Spelend met de ogen Rondjes draaien op de soul Elke bas dreunt even door Maakt je hoofd leeg Luidt het weekend in Lichtcircus rond je voeten Alcohol stroomt door je heen Zwevend op de klanken Dan is het mooi…

tussen de sneeuwklokjes ligt een drol alles lijkt zwart- wit zo zelfs een verloren Galloway die zijn best doet om bruin te zijn karnaval dreunt tegen de klokkentoren ik dwaal door een confettiregen de prins zit dronken op zijn troon enkele narren maken belgeluiden met hun hoofd er drijft een fietswiel op de vijver de eend kijkt er…

Het dreunt als een zware regenbui die niet wil komen zomer die niet is. En ik vertel het verleden waar ik geen deel van heb uitgemaakt. Het is een grote grap. Een nare nasmaak van vrienden en liefde. Alles wat voelt naar meer, is lucht dat mij doet zweven in onzekerheid Ik ben niet sterk geweest.…

Op de vroege lentemorgen terwijl het bad mij wakker spat dreunt de wereld op mijn mat en dompelt mij in aardse zorgen Ik lees van veel verterend vuur van dode-mensen-landen van weggeslagen stranden ook van menig stervensuur Vol blaren, derdegraads verbrand krult mijn hart zich huilend krom wil ik schreeuwen, maar blijf stom door de koppen…

de zingende man bezingt zijn bevrijdende ontwrichting gelooft zich na al die jaren God zijn stem ruw en zoet krast harten open schreeuwt dromen aan flarden harde noten het bloed in de straten dreunt na desperatie dislocatie separatie condemnatie revelatie in temptatie isolatie desolatie…

afgeschermd door fluweelzwarte nacht waar randen zwaar in horizon vallen hermetisch samenzweerderig het zwijgen muisstil de uren van een zomernacht luid tikkend in het niets aan de andere kant wordt snel door eerste tastende straal van de zon de klok geslagen zó dat de hemel dreunt taal als glanzende lichtcascade woordschuimend zich op…

Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren. Heel langzaam… Zij spraken niet veel daarbij, Hij dacht: ’Alweer een jaartje; Daar had ik niet op gerekend!’ – En zij: ‘Een oud maar gelukkig paartje.’…

Haar vrije ziel dreunt nog steeds na in de wrok van de boze doden. Zij danst in ons hart, haar standbeeld komt tot leven en niemand weet het behalve zij die haar laf en wreed vermoord hebben, zij huilen. Zij schreeuwen van pijn, zij smeken om genade, zij zien wie God is...…