Alle inzendingen over duizend scherven

meeuwen stijgen op in duizend vluchten van tongen wind roffelt rusteloos op natte veren het water slaat handen tegen de vele zonden van de dag en wanneer het avondrood zwart wordt in het uur van dalende engelen fluister ik kom, kom naar hier hijg de golven heen en weer herhaal de woorden in het licht maak mij tot…

Duizend tranen heb ik al vergoten. Duizend tranen van verdriet. Duizend tranen die zich een weg banen. Duizend tranen alleen je ziet ze niet.…

Voor de boeddha glimmen duizend vuurvliegjes, lotus voor één dag. Zonder te springen onbuigzaam voor hun prooien, de tijgerlelies. Sumoworstelaar meditatie in adrenaline, context van macht. Pijl die de boog verlaat het doel bepaald de wegen in het onbewuste.…

gevonden scherven.…

nu de scherven zijn opgeruimd en mijn bloeden opgehouden. houd ik nog meer van haar want ze wilde mij vertrouwen.…

Het behouden huis wat eens zo veilig voelde is gebarsten in meer dan duizend stukken op tenen balancerend om de gemeenste scherven te ontwijken zwaaien armen ongedurig om het evenwicht te bewaren twijfel had al langer geknaagd, en niet alleen aan de stoelpoten maar aan de fundering van mijn zijn mijn ongereptheid beschaamd…

Geef me twintig kussen op een steeltje en vertel me dat het rozen zijn maak van oude scherven een mooi vaasje niet te groot en niet te klein. Schrijf voor mij een heel lief briefje op een hele grote rol behang vertel daarop in duizend woorden wat je denkt dat ik van jou verlang.…

Het is erg interessant om de scherven in een jute zak of wijnkist te stoppen, de groene scherven op de groene of de witte op de witte te stapelen. Scherven van wijnkruiken, wijnflessen. Scherven van frankrijk en duitsland. Voor het oog van de wijnetiketten zijn alle flessenscherven gelijk.…

De stilte van haar lichaam was oorverdovend sterk toen ze lachte omdat haar spiegelbeeld aan scherven lag. Lachen dat eigenlijk schreien wilde zijn. Maar niemand hoorde het toen haar mond geen geluid meer maakte.…

aan het dansen in de scherven.…

ik open het afgesloten luik waarachter mijn verdriet ligt opgeslagen nu ligt hier weerloos voor me al wat ik niet kon verdragen waar het eerst complete chaos was ligt nu - bijna alles - keurig op een rij ruw stukgeslagen dromen kapot geluk van jou en mij ik kijk naar wondermooie scherven van toen wij samen dansten op de maan ik voel me…

Ik had de scherven kunnen lijmen maar de barsten blijf je altijd zien daarom zijn ze nu opgeruimd en uit mijn leven bovendien.…

dodenhof de weg hierheen loopt over scherven verglaasd verdriet leidt naar je stenen bed bloemen op zwart graniet jij lijkt geborgen je naam is al wat rest van jaren teder zorgen…

Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en uit de snede van moraal vloeit zalf voor het bloeden, veel gebeden, weinig geleden om zich te hoeden voor de val, daar weer in trappen, onterecht ?…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch?…

Nooit komen wij de wereld af, Al barsten we tot scherven. ------------------------------ Verzamelde gedichten (1990)…

Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

Er hangen duizend boeken aan de wand: ’t Geluk was hier bepaald geen gulle gever. Op straat waaien geluiden van een feest: een schrille lach; er valt een glas aan scherven. Maar binnen zingt het wenen van het beest en zit zijn baas al uren te versterven. Ik wed nu dat geen sterveling ooit raadt wie nu die twee zo bitter treuren laat.…

de scherven liggen nog steeds op de grond in elk van de duizend stukjes zie ik jou je vroeg me je te vergeten iedere dag neem ik een stukje weg om daarin voor het laatst jou gezicht te zien terwijl ik je naar de glasbak draag de stofzuiger staat verlaten in de gang staat al drie maanden stil bij mijn verdriet geen ander die het hem na zal…

de vaas schampt tegen de muur alleen scherven blijven over verwonderd staart ze naar die doorzichtige stille verscheidenheid ze raapt de stukken op bekijkt ze een voor een op het gebroken glas weerkaatst het licht duim wijsvinger scherven kleuren langzaam rood…

dan ben ik kan ik zijn wie ik ben alleen met duizend schitterende sterren om me heen…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

de klokkenluider bimbamt de omgeving plat stilte in scherven…

Ze trok zijn aandacht, maar liet die vallen, en toen -- raapte ze scherven.…

vergaard ook met vlijt breuken tot scherven vervallen krassen zijn er altijd onze ruimte is klein het draaien doet pijn dans je mijn scherven nog fijn…

koud staal verbrijzelt porselein uit verleden tot scherven huilen…

Het gaat goed met mij, scherven ruim ik op, gauw -- kijk ik naar buiten.…

Alsof niet achter de deur de materie met duizend handen de werkelijkheid schiep. ----------------------------- uit: 'Naar de aarde', 1998.…

zing van de man van de duizend listen van het kind van de duizend harten zing van de vrouw van de duizend liefdes van de man van duizend dagen wachten zing van van het gouden gezicht van de duizend doden van amuletten en edelstenen van de duizend kinderen zing van de gouden tong van duizend dode jongens van Charon de veerman van…