Alle inzendingen over eentonigheid

zij heeft zich met stilte gekleed in zachte ondertonen haar ogen licht geloken hoofd peinzend gebogen maar de lach is al omvattend in tevreden weten er is niets vergeten de boeken liggen open spreken hun eigen taal warm zingt zij mantra’s en speelt met hun eentonigheid ze kijkt me aan of ik met haar mee wil gaan voor even…

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

Als een die nooit zijn straf uitzit, hoor ik de regen achteloos-eentonig vallen op het huis; waar, in welke haven, heb ik zo gelegen, liggen luisteren, reedloos, naar het zeegeruis?…

Er dreef een heel jong wolkje nieuwsgierig in de lucht hij was zijn wolkenvolkje stiekem even ontvlucht Maar al dat eentonig hemelblauw geen wolkenvriendje om mee te stoeien verveelde de jonge spruit al gauw en heimwee begon te groeien Gelukkig had de almachtige zon rustig alles aanschouwd bracht met haar stralen zo snel als zij kon de…

Wat te doen Verveling slaat toe Muren op me af geel, zwart en groen Stilte alom Niemand om mij heen Helemaal alleen saaiheid slaat stom Red mij van eentonigheid Breek door, breek vrij Verlos mij van mijn eenzaamheid Word wakker uit dit lusteloze bestaan Sta op, beweeg, ga Leef Hee, kom aan…

getande tijden tikt de klok eentonig trekt de tijd balorig om ‘t kwartier westminster ding dong galmt het hout trilt de stilte rond de kast scheurt de slaap kreunt de vaak schrikt de kaak klapt ze dicht slaan de tanden op elkaar grijpen wielen met misbaar zo kraken de tijden…

De toekomst was weggelopen uit mijn dromen; fragmenten, zo kaal en eentonig als de stem van de winter. Iemand liep weg: de vervulling van een droom, ongemerkt opgenomen; zijn afwezigheid schuldig aan veel ellende, zijn stem een echo van mijn schimmenbestaan.…

ik zag de stralende dag maar telde traag de uren af op het geraamte van verveling minuten rammelden hun knokige eentonigheid met seconden zonder leven op het afgekloven bot tot jij kwam het lot in handen nam mij overrompelde met je overwinnaarsblik zonder strijd want jij schonk mij wat ik een leven lang al miste een toekomst waarvan…

De eentonigheid doorprikt. Een fleurige festiviteit. Een loflied van uitbundigheid. Bloemen met lachende gezichtjes. Streling van de zon net als kleurenlichtjes.…

na een flitsende start van puur extase bemerk je niet de wisseling plaatsmaking voor gewenning eentonig drammen wil je alleen nog doorgaan wanneer alle lust verdwenen doorgaan als lol nog slechts herinnering doorgaan met puur drang als drijfveer steeds maar al denk je diep van binnen nog één keer daarna wordt het anders vandaag…

ik zag de velden voorbij het watervlak wat grijs de lucht soms blauwer wit en dichterbij vervagen de windmolens draaiden het hoofd naar het westen ze wentelden met wieken zo energiek zo zelfgenoegzaam de waterlopen dreven er boven het vlakke land de aarden dijken kropen er naar de oeverkant ik werd ééntonig en mijn stem wat vager…

lange zinnen slepen zich eentonig langs een wollen woordenbrij hypnotisch star zit ik de zinnen uit en hoop op stilte na 't verbaal proces een frisse stilte zachte bries die door mijn haren speelt verkoelend overkomt mij dan een rust die nooit verveelt de lijst, het schilderij de duisternis, het licht verzengend heet, en koelte de…

Dat met fonklende glans hunner dagen eentonig grauw omhult. Daarom mag ik zelf niet klagen: dat MIJ geen straal verguldt.…

ik heb een vogel in een kooi zijn veren vallen nimmer uit jaagt al jaren achter zijn prooi met een eentonig piepgeluid ik hoef slechts een knopje in te drukken en hij levert zijn werk op maat soms wil dat echter niet gelukken als de batterij haar leegte verraadt in alle jaren heeft hij er pas één verslonden al is dat wat overdreven uitgedrukt…

Rasperig en taai klinkt zijn eentonige zang, koppig ook, doch vooral toch heimelijk bang. Nog een zomer misschien, en dan slechts één winter lang. (Vrij naar Herman Hesse)…

Versieren het eentonig land. Als de zon weer zijn stralen zendt openen zich de juweeltjes en tonen zich van hun mooiste kant. Het aangenaamste seizoen dat men telkens herkent. Voorbodes van de zomer, waarnaar elk mens verlangt.…

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

op rustige korte dagen trippelen gekleurde kousenvoeten somber door miezer en stuivende sneeuw onder een beklemmend koud wolkendek dat ons niets meer zegt in saaie eentonigheid nog heeft de herfst zijn kaalheid kunnen compenseren door wat sprietige stelen die zich dood staan te vervelen in het schrale schilderij waar zelfs…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

Naast mij zit een mevrouw op de bank als ze weg loopt zegt ze hartelijk dank ik vraag aan haar waar heb ik dat aan verdiend ik ben niet eens met haar bevriend maar ze had graag iemand om haar heen en ik was het die daar zomaar verscheen een luisterend oor had ze even nodig bij haar thuis was alles eentonig de eenzaamheid werd haar te machtig…

ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere…

Eentonigheid was altijd vaste prik Als alle mensen waren zoals ik.…

de maskers grijnzen dubbel ziend gemaakte lol van binnen bezweet narren treden buiten zichzelf voeren grollen door gevulde keet ze dolen van het innerlijk bevrijd tussen licht beneveld en zwaar vermist eentonig klinken ze de rijen door hoempa papa pa opgehitst wetend hoe de dorst te lessen vergetend van het goed fatsoen duister in de hoeken…

Geestelijk vermoeid ritme van de dag eentonig eenzelfde beleving zonder lach thuis uitgesproken lacht u met uw gebleekte tanden door de dag weet de betweter verf uw huis in heldere verzonnen kleur muren waterval licht en schelpenwit rommel weg kasten leeg en uw geest verlicht maar....…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

De aardse schepping heeft ons land karig bedeeld met weinig bos en eentonige weiden wij hebben het voorrecht een groot rentmeesterschap te volvoeren men verzorgt klein bosleven beschermt teer moeras graaft reine poelen kraamkamer voor dieren die water én land beminnen verblijd ziet de Schepper neer op Zijn mensenmedewerkers hoe ze…

zware zwarte nachten ingekort door schuifelend avondgloed mossen zwellen met insectenvloed waarom leven nog langer wachten als voorjaarszon ons strelen wil reeuws geluid achter heesters levensdrift en soortbehoud: nieuwe meesters waarom mijn lief dit verschil met het koude verlaten ijs tussen naakte waaibomen velden eentonig, verlaten…

was er altijd het verlangen om te bereiken wat jij wilde ondanks toeval pech en tegenwerking bleef jij geloven in jezelf en vertrouwen houden in het lied van de mensen om je heen toch zijn er tranen geweest van onmacht en verdriet om het gevoel dat iedereen jou verliet en jij alleen bleef met je eigen melodie dat eentonig…