Alle inzendingen over eentonigheid

was er altijd het verlangen om te bereiken wat jij wilde ondanks toeval pech en tegenwerking bleef jij geloven in jezelf en vertrouwen houden in het lied van de mensen om je heen toch zijn er tranen geweest van onmacht en verdriet om het gevoel dat iedereen jou verliet en jij alleen bleef met je eigen melodie dat eentonig…

Als het onweer de aftocht blaast, neemt de eentonigheid toe. Langzaam wordt het droog. Concert zonder dirigent.…

wij wisten de hordes zwermen en vluchten van de plagen waaronder wij hebben geleden uit een nog nabij verleden massaliteit en eentonigheid maakten hun dreiging vaak groter dan de effecten die zij hadden op natuur en omgeving in de tijd er is een nieuwe plaag aan het ontstaan waarvan het geluid snijdt door de ziel in een toonsoort…

Tik eentonig liedje mij Span een klein verdrietje mij In het duister, fluister, fluister Spin mij in uw toverkring In de grijze schemering. Regen, regen, maak mij stil, Die opnieuw genieten wil ’t Lieve leven, even, even, Zegen regen, zegen zing Liedjes in de schemering.…

bed stappen, op jacht gaan om haar bloed op de witte muur uiteen te slaan dan wel mogelijkerwijs haar restanten op te rapen of trotseer ik haar macht en denk morgen heb ik wel een zalfje dat de ergerlijke jeuk verzacht verdomme, daar is zij weer zij blijft nu nóg langer zweven zoeeeeeeeeeeeeeeeem zingt zij eentonig…

Vroeger leefde ik zonder te leven Saai, eentonig, geen inhoud, dus niets om te geven. Mijn ivoren toren, gewoon afwezig zweven... De oogjes werden geopend, ik kreeg een kersvers leven. Verbazing, verbijstering, emoties en ontroering Elke nieuwe dag ervaar ik als een geschenk, in vervoering.…

krult smook zich bruin rond witte tanden een kostbaar troostvocht gloeit warm in rillerige handen de soesa in zijn bestaan schrijft hij de wereld toe hij slikt het leven niet voor zoete koek het gedachtegoed weerspiegelt in zijn blik de bril zakt van zijn neus hij voelt het niet de wijsgeer peinst zich leeg en moe op het eentonige…

Dit bestaan: liefde en haat, verrukking en veel pijn en eentonigheid, zeker in bejaardenhuizen waar de tijd lijkt stil te staan.…

Het huis waar ik als kind zoveel beleefde, mijn thuis, heb ik vandaag voor 't laatst bezocht de kamer, waar door het eentonig tikken van de klok de stilte stiller leek en ik verscholen onder het bureau mijn droomverhalen speelde, kent de rust niet meer de zolder, waar de diepe kast mijn schuilplaats was, laat ik mijn angsten na…

Maar snel valt de avond en 't licht zal vergaan, we voelen de nacht al, de heldere maan, en weten: straks zullen de sterren ook staan, verlichten de lange, eentonige laan.…

platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen nu hoor ik voor den drommel in de verte snerpen vaag gerommel zo te horen eentonige…

ik heb de tijd weggegooid niet omdat ze wit was of zwart of kapotgewaaid tegen het raam dat steeds weer gedichten uitstootte in de kamer, koud en eentonig tegen het nachthout van mijn lijf wanneer ik schimmen droeg naar beide spiegels onder mijn schedel en mezelf haastig aan de stilte ophing; het zwijgzame van een woord…

vandaag ben ik het huis niet uit geweest en bleef maar zitten op mijn luie stoel ‘t was zoals ik het gisteren had gevreesd de dag zou eentonig worden, zonder doel dat gaat nu al weken en lange dagen door als ik ziek ben en het huis niet kan verlaten de moed zinkt weg, de energie gaat teloor en ik kan niet meer over iets zinnigs praten…

een pakje drinken in haar handen Altijd haar vleugels nergens landen een diepe zucht ze glimlacht blij De trein hobbelt eentonig voort als altijd tussen rails gevangen net als het stil bedroefd verlangen van Ellis voor ze heeft gescoord…

Ver weg begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n…

Begon de streving van het leven uit gemis in de opmaat van een stralende eentonigheid werd ons een pijnlijk groot geluk beloofd als de grote drieklank soms bij Schubert wij stegen met het bloed op naar een hoofd in het bruidsveld van de waarheid waar je op de pijngrens van het zijn alleen staat terwijl je toch gearmd en ruisend samengaat aan…

standaard toegeëigend van lak aan alles krijgend als het feesten maar niet stopt want de beesten zijn nog los maar in demping van gevoelens krimpt de tijd tot een meedogenloos vervelen omdat niets je meer kan schelen bent je dieptepunten kwijt in de roetsbaan van het leven ook de hoogtepunten zijn vergeven wat blijft lijkt slechts eentonigheid…

Volop bloeit de pruimenboom en schuchter volgt de eerste peer als in een mooie droom kleurt heel de tuin straks weer en tussen tulp en hyacint zweeft menig vlinder rond die vanaf vroege morgenwind zijn tafel gedekt hier vond middagzon brengt alles in een luim zacht klinken tonen van een sijs tussen bloesem in de pruimenkruin eentonig doch…

stoffig pad Herinnert mij aan het verraad Gekwetst door zielen Gillend in het duister Kruipt ze door kamers Hopend dat er iemand luistert Zwakke woorden Proberen verdriet te overwinnen Je ziel geef je weg Opdat we opnieuw kunnen beginnen Duizend demonen in een rij Voeden zich door jouw verdriet Worden sterker met de pijn Van een lang eentonig…

Ik heb een keur aan gedachten een breed assortiment gedichten dus niemand op de wereld kan mij van eentonigheid betichten. Moest ik steeds over liefde schrijven dan werd dat voor mij zo'n sleur want ik hou van zoveel dingen ik schrijf in zwart/wit en in kleur.…

Hun wezen is als van gewone bloemen, Die sedert jaren in hun tuinen staan, Waarover met en traag eentoning zoemen In zware vaart de donkre hommels gaan. Maar wie hun hart wint, ziet wat zij nooit noemen, De gouden vloed van liefdes honing aan.…

wij zwommen door de dagen over transparantie niks te klagen ze vergleden zonder ook maar een een kik te slaken eindelijk zong eentonigheid haar hoogste lied haast en stress bestonden even niet het dag en nacht bleek overal hetzelfde totdat jij het tempo doeloe in zijn voegen kraakte van leven weer een bruisende gelegenheid maakte…

oranje buikig zangvogel die eentonig tu-tu-tu zingt bij opwinding trilt tirr rap in loofbomen klimt even snel op als neer vast gekleefd aan stammen men noemt ze echte holenbroeders modder is hun metselspecie in schors zoeken zij de spleetjes voor nauwe broedse holletjes dwangmatig in metseldrang ze modderen al maar door voor spechten…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk. Dan komen vroom, in slepende gewaden, De zingende Avonduren zilverblank, Wandelend zacht langs bruine schaduwpaden.…

zichzelf begaan, leunend op een been van z’n draaiende imago, litanie in het eerste licht met krasse stem, geen poot meer heeft om op te staan waarmee hij mijn droom in de ochtendstond betreurt, omlijst de zon zijn narrenkap door spiedend hanenoog belicht, bedrijft de spot in de winden van zijn tirannie en mij tot wanhoop drijft in zijn eentonige…

Zij laat als kind een witte moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er verzamelt groen zich in eentonig groene regenbogen. Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden dat er een feest broedt verderop, of later.…

De doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeerde lang in een ongeschreven verlangen, uit nood vermeden, verleert wat door een kind is geraakt, het leed als carrousel in een eentonig spel, de afgrond als ondiepe kwel,waar kraaien zich spiegelen aan hun verstand.…

hoe schoon de dames, heren zijn met rooie koppen van de wijn lach ik mij zot en spieren pijn hun tronies snikken vlekken op het doek van puur plezier, eentonig is mijn vak dus niet als beelden van modellen naakt of aangekleed, mij in't verkeerde keelgat schiet ze vluchten naar hun huis terug, wanneer ik walgelijke schetsen maak, heel…

Ik bedank voor een saai, eentonig stilstaand beekje Levend op automatische piloot moet plantaarig voelen, weet je? Bevrijd mogen leven, dansen, springen, eigen keuzes maken Ademhalen met diepe teugen tevens rijkelijke geuren mogen smaken. Verdriet, pijn ervaar ik als bloed, zweet en tranen.…