Alle inzendingen over eenzaamheid temidden

Op 't eiland Funen is de zee een bruisend blauwe vlakte, met aalscholvers die wachten op vis, daar verrijst het oude slot Waldemar eenzaam temidden van ruw boerenland, stille straten, Deense haring, velden met pompoenen.…

Temidden van de eenzamen, jong en oud, bij angst voor gewelddadigheid, bij leven met bedrog, leven met onrechtvaardigheid. Vrede is gekomen, Vrede in ons hart, laat het niet bij zingen blijven maar laten we opstaan en Vrede brengen op aarde met wat liefde voor de mens en een dosis empathie, van onschatbare waarde. .…

Temidden van een regen van moeten, wil ik niet langer doen. Temidden van een storm van willen, wil ik alleen maar laten. Zoals vrede regent in de oase. Zoals rust stormt naar het oog, van een brullende orkaan.…

ik at schaduw toen jij zon en zee koos als ontbijt gegarneerd met stilte de lege stoelen kaatsten eenzaamheid parasolde lunch temidden van de zonverbrande lijven nam drankjes die de hitte en wat kou toch niet konden verdrijven donkerde jouw tafel met de zomerzotheid van je aangeschoten vrienden ik had het wel gehad eindigde…

meewarige blikken temidden van de stad en de simpele angst om te verliezen zonder dat we ooit van plan zijn om opnieuw te gaan sterven zou jij in mijn hoofd willen terwijl ik sneller drink dan gisteren om de verveling tegen te gaan en strontzat onzin wil verkondigen of blijf je eenzaam wachten tot ik luidruchtig hoop dat je mij zal redden…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

Temidden TL.…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Niemand die naar je kijkt of je iets zegt Geen mens die naar je luistert Er wordt geen woord tegen je gezegd Er wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren…

Een diep geworteld verlangen, om gevoelens te uiten. Een dwingende noodzaak, om het onvindbare te zoeken. De urgentie, om ontdekte inzichten te delen. Verlangen, noodzaak en urgentie, maken van een gedicht een gebed, dat ook door atheïsten wordt gebeden.…

Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld den al te langen tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De droomen die me in eenzaamheid behoorden. Uw afzijn pijnt mij als een staag gemis Nu'k voelde wat uw lieve wezen is Temidden van de vaag-beminde dingen.…

Temidden van de Gobi-woestijn vond Google Earth een bizar terrein. Vervult de Chinees ons met atoomvrees of zou zijn God een kosmonaut zijn ?…

Temidden van boeken luister ik, naar Wolfgang Amadeus Mozart, die nooit is doodgegaan. Temidden van vervlogen eeuwen, verlangen boeken naar mensen. Nu, in deze mooie Boekerij, waar oude tijden wachten, op de toekomst. Die, wat een groot geluk, in dit moment en hier, voor heel even maar, stil ging staan.…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

Stilte temidden van velden, over ons heen. Liefde tussen ons in, altijd al aanwezig.…

is dat blad ten deel gevallen dood gegaan temidden van de anderen zo voelt het ook in het droevig jaargetij van mij als ik naar mijn eigen zuchten kijk zonder ze te hoeven horen dan zie ik mij op het bladerdek neergelegen mogelijk juist opnieuw geboren…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

natuur Staand, roerloos, temidden van Tijdloze monumenten, een Ik-persoon, omringd door meta-versies Consensus toetsend, concluderend: Kraanvogels dansen, koeien verblijven Streken herkennend blijf ik ziedend schrijven…

Er is nog toekomst voor De Gouden Kooi, Want daar zou Wilders veilig kunnen wonen Temidden van dat handjevol personen Van ongeveer een soortgelijk allooi. Of sterker nog, ik neem aan dat de rest Daar al heel gauw door Geert wordt weggepest.…

Oases van koffie bestaan, temidden van plantages in Panama. Daar waar zangvogels zingen. Oases van koffie bestaan, in kopjes koffie van Boot. Wat groot is wordt weer klein. Wat klein is groot.…

de eeuwige andere kant ineens sta je er midden in als je wandelt in de stad over land door dorpen zoals sommigen nog doen jij en ik vermoed ik steeds minder mensen ze gaan het uit de weg dan hoeven ze niet te denken over asielzoekers het waarom van een spuit een verlaten boterbriefje de betekenis van verlatenheid alleenstaande nauwelijks…

Op de dag dat iemand stak en schoot en sneed En een ander weer een opponent versloeg Kwam temidden van een kleine wielerploeg Een einde aan het leven van De Kneet Door toedoen van het onvoorspelbaar lot En niet door weer een zelfbenoemde God…

in dit gedicht temidden van al dat zwijgend wit, argeloze tekens en onbeduidende letters wil ik wonen binnen deze versteende ommuring bevolkt door aaneengeregen woorden en kabbelende zinnen wil ik blijven tot ik verstom als het wit me verblindt…

Groot in nederigheid Sterk in naastenliefde Heugelijk in humor Gedurfd in werken Onverstoorbaar in spreken Lichtje in de donkerte Verkoeling in de strijd Even aan je denken is een verademing temidden van zoveel gebakken lucht…

Grijs doorbroken lijdzaam mededelen zuigt een zwaar verlangen mee te gaan op gezamenlijke vleugels temidden opgenomen wijds en ver ja, te gaan verstilde grauwheid tastbaar verlaten van hun vlucht…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…