Alle inzendingen over fantoom

O, Swarte Prinsch, jouw geestverschijning was ‘t Fantoom verdwijn! Jouw cirkelgang versper ‘k Ik hijs mijn wapenschild in de vlaggenmast Zodat het uit is met jouw duivels werk!…

De vredesboodschap werd ons ooit gebracht Maar ja, die hebben we niet aangenomen Religies hebben oorlog nooit voorkómen Terreur alom, het lijkt alleen maar nacht O God, als U bestaat, hoor onze klacht Laat ons toch ook van mooie dingen dromen en niet van dood of andere fantomen als bang-zijn, altijd wakker in de nacht Laat die verdomde oorlog…

Mijn hart had niets door, totdat het daar openlijk onder te bloeden lag en er akelige fantomen uit jaloerse, haatdragende en wrede achterbuurtkrochten opdoemden, die mijn ziel wilden vermorzelen, alsof die al niet genoeg geleden had.…

Ik zei het kan geen weemoed zijn Geen heimwee, wens naar vroeger, vlucht, Nee, die melancholie is lang verloren Die pijn van terugkeer, nostalgie: Voorbije scènes d'une folie, Een dwaasheid waar ik niet van wist tevoren Een wild fantoom stijgt op, muziek Uit lang vervlogen erotiek Een lief refrein laat mij opnieuw bekoren 31 maart…

geluid huist in de nacht verjaagt door de hectiek van de dag de plek waar ze ons opwacht zo tussen droom en werkelijkheid daar is het dat ze zijn mag heel even ervaren we daar haar weelde totdat ze verjaagt wordt door droombeelden daar is waar de nieuwe mens als kind ze nog het meest puur te ervaren vindt maar de oudjes omarmen weer dit fantoom…

het plein kom ik fobieus thuis een dichte deur achter mij twee keer draaien dan pas is hij echt op slot zwoel vandaag dus geen jas ik rits mijn vel open stap er uit hang hem op de kapstok het masker er naast schroef mijn houten been af haal een glazen oog uit de kas de toupet op het plankje en het gebit in een bakje fantomen…

Zie nu 't vorm-slorpend grijs fantoom van mist Zich vlijend om 't gebied van stad en land; De lichten schijnen met een matte brand, Gehuld in damp'ge waâ van amethyst. 't Lijkt àl verwazigd wat ik helder wist Gezien door dof-beslagen, glazen wand, Waarboven zich de grauwe hemel spant, In nevelzee, half zichtbaar, half gegist.…

jij bent geen fantoom in een uiteenspattende droom van fragmentarische liefde jij had strelen en struwelen als hogere kunst in het assortiment adoreren jij zalfde preventief beurse en kapotte plekken die de levensspiegel liet zien sloeg bruggen van liefde als afgronden niet begaanbaar waren in heilzame ontmoetingen voelde…

Ik durfde 's avonds niet te komen waar slechts fantomen mochten wonen, eendrachtig samenhokkend in de nok, met schilferige stemmen in falset die doedelden rondom mijn hoofd. Nooit was ik banger voor de nacht, hoewel mij op een lichter uur het altijd open zolderraam het ruimste raam ter wereld leek, een belvedère op het azuur.…

Zij vecht tegen de fantomen in haar onderlijf, maar desalniettemin stroomt het hete vocht als lava door de gletsjers. O, machtige Cupido, schiet nog eenmaal een pijl voor mij af, recht in het meest begeerlijke doel van dit dwaze heelal. Doe voor mij die bloem ontluiken! Laat die harde tepels in mijn mond glippen!…

Zo groot, maar als fantoom in mijn onderbewuste nog veel te klein om mijn angst te verbeelden. Platgebombardeerd door zijn opgepookte angsten groeit er zo hier en daar wat aarzelend gras in mijn verlaten oorlogsstad. Zelfs nu er intense vrede kabbelt door de straten, huizen, schuilkelders.…

Zwarte gemalen malen het zwaarste graan Sterren verdwijnen in negatief licht Fantomen van duisternis krijgen ruim baan En de korenbloemen gaan eraan de Zachte blauwe bloemen gaan eraan Zwetend wacht hij op een uitweg Als op de krampen die in de morgen komen Zwanger marmer aan zijn marmelade voeten Baart een schelp die hem voor eeuwig omsluit…

minderwaardigheidscomplex in de maatschappij waar het hart niet langer rood van liefde is, maar zwart van het rottingsproces gevoed door razernij vriendschap wordt ingewisseld als hoeren liefde een illusie van de verlatingsangst geld zal iedereen de mond snoeren eerlijkheid duurt niet meer het langst puurheid sterft in drijfzand van het fantoom…

Ik heb verlangd naar lippen die mij kusten, Naar ’t lachen van een diep geliefde mond; Aan ’t hart der vreugde wilde ik eindloos rusten, Één lust mijn leven en één enkle stond Waarin een vreugde-god zijn eeuwige dromen Verwerklijkte tot levende fantomen.…

welzijn hopen Tussendoor groeit de middenklasse tot miljarden Meer en meer scheurt men armoede aan flarden Onze kennis groeit exponentieel Al volgt geestelijk geluk niet zozeer Ooit was hoogmoed: op Aarde van geluk dromen zal de mens weer zeggen over 1.000 jaar Onweegbare zaken schijnen nogal onklaar Maar veel wat nu verlicht leken ooit fantomen…

En langs zich, zwart fantoom, ziet hij de stoet verdwijnen In 't melken licht der maan en, 't oor in 't zand geleend, Hoort hij, een dof gerucht, der kem'len draf verkwijnen, En heft zijne ogen op naar d'eenzaamheid, en wéént. Zó al de bange nacht.…

Een woud in licht aan 't wieglen is vol van haar beweeg, zij mag zich zelf er spieglen, ook zij niet zwart en leeg noch weemlend van fantomen, maar als een woud van dromen, doorbruist in helste stromen door storm en gloed van God.…

‘Flankeren’, ‘discrepantie’, ‘discutabel’, ‘prematuur’, ‘Dispuut’, ‘coëxistentie’, ‘stoïcijns’, ‘fervent’, ‘cesuur’, ‘Conform’, ‘ecclesiastische’, ‘neerslachtigheid’, ‘kompaan’, ‘Staketsel’, ‘puriteins’, ‘fantoom’; er komt geen einde aan.…