Alle inzendingen over fee

heb niet met magie gespeeld tover nooit uit dozen ben ooit een goochelaar geweest blijf in mystiek geloven alle sprookjes kwamen boven van goede fee tot boze geest samen hebben we genoten aan de rand van het bos de oude vos is er nog steeds steelt in plots bewegen de magie van het ogenblik helaas onze mystiek wordt niet gegeten…

Zit ik rustig aan de oever van mijn stille binnenzee komt een scheepje langs gevaren met aan boord mijn liefste fee roept de stralende gestalte van de kleine boot mij aan loopt het tegen hoogtij, vraagt ze anders moet ik verder gaan.…

samen hoorden we de trommels in het donker fout zagen dwaze manen schijnen sterren langzaam aan verdwijnen toen het witte paard verscheen zij standbeeldde in steen kwam in ons leven begon ritmisch warmte af te geven in muziek voor twee in haar licht bewegen neem ik jou mee mijn fee in onze eerste nacht voor twee…

hai koe, zegt de stier man, jij verveelt mij stierlijk koeioneert zij hem high koe snuift zich naar hoger sferen en zweeft weg geen vee meer maar fee de heikoe slaat de eerste paal voor melkfabriek Kaatje Honderddrie de hijkoe twijfelt hevig aan zijn/haar geslacht geen klote aan zo haaikoe ruikt overal biefstuk en kan zichzelf wel…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

apocalyptische grollen maar danste liever in sneeuw met de elfen zij smolten in raken tot water ik stroomde mee door donkere gewelven waar kobolden hun arbeid aflaten in schiften en kiften over goed en het duistere kwaad ik ben bij jou in het heetst van de strijd kies voor de wereld van trollen kobolden jij bent mijn fee…

soms moet ik groter denken dan het kleine waarin we verkeren niet over zorgen het leven weer steeds opnieuw uitproberen dan beef ik de aarde tsunamie de zee spreek met de trollen dans met een fee schud aan de sterren met een stevige hand om even te roeren in astroland maar als ik dan terugkom en jou vind in het bed…

lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte in de melodie van samenzijn jij bent mijn fee…

Ga, als een elf een sneeuwwitte fee ga zonder schroom waarheen je wil ik zal dan op afstand en smetteloos stil alleen verder leven voor twee.…

diepe ravijnen springen door het donker lopen over onbekende wegen de storm trotseren in je stem (zo is de weg naar jou) met naakte armen de honing uit de korf van bijen stelen handen vol edelweiss plukken en uit de hoogste takken het gaafste fruit meebrengen (opdat je mij opmerken zou) maar in je armen danst reeds een prachtige fee…

In mij een soort van Nubische prinses Ze huist er nu schat ik een maand of twee Ze sleept een half geraamte met zich mee Wat is dit voor bizarre levensles Het is een uitermate vreemd proces Wat het wil zeggen, ik heb geen idee Is zij een aanwinst of een boze fee Of louter vorstelijke heerseres?…

Ik ken een hele mooie fee, zo mooi als een lenteroos. Ze woont bij ons in de tuin, ze is altijd vrolijk en zelden boos. Ze loopt lieflijk door het gras, en strooit toverzaad in het rond. En zie al gauw, komen er bloemen uit de grond. Alle kleuren van de regenboog, je weet niet wat je ziet.…

Hangend in mijn luchtkasteel waar ik met kleine stipjes mee hoog vanuit mijn wolkenzee zie `k herhalingen van te veel Aan gronden neem ik geen deel want ik waan mij een goede fee Verwerp de schaduw van elk idee waar ik van droom en of mee speel Ik heb het land aan zeeën tijd en overdrijf uw stranden graag Die grenzen loos ik…

natuurlijk wil ik geen wereld met kaboutergespuis of de smidse en kobolden achter hun machinegeruis wel een jonge schone fee die eenzaam in de hoge toren huist moederziel alleen haar nachten weent gespeend van lief en thuis dan gaat mijn witte paard al in gestrekte draf op het tere wezen af ik glimlach superieur zet mijn ladder…

Dring door naar binnen vindt de kwetsbaarheid vluchtig als een fee, gedrag als een stel santinnen, het lijkt op onversaagdheid. Maar jouw vuur smelt het ijs liefde wordt vloeibaar en dan 'en petit comité' gaan we samen op reis, gevoel is onbetaalbaar.…

jouw aanwezigheid je opnieuw van dwaallichtjes maak en meng met witte wieven voor damp en luchtigheid 's Morgens de lakens terugslaan, uitrekken je bent geweest en hebt dingen verplaatst automatisch het noorden vind als een gans een Nils Holgersson, die de wereld kent de grenzen aan tijd en fantasie met jou daarin de goede, oude, blauwe fee…

Lutjeloosterweg hoek Nummerlaan die boer heeft er aardigheid aan akker en bermen vol zonnebloemen en een overvloed aan wilde bloemen, planten een paradijs dat het goed doet bij de vlinders, insecten die stierven, verrekten door bestrijdingsmiddel dat menige andere boer zo nodig gebruiken moet om de zonnebloemen laveren elfen de fee…

Een boze fee in mama maakt het mij moeilijk: school, zakgeld en zoveel regels van opstaan en op tijd thuis komen. Boos kan ik ook zijn, alle feeën nog aan toe! Papa vindt mij maar lastig hij luistert niet.…

Een uil vliegt in dit licht als van een fee in alle stilte mee, met in de ogen zijn eigen gloed. Nu glijdt de aura heen, de hoge bomen schijnen weer gewoon van kruin tot voet, de uil beklimt een dikke tak, en glimt in de volle maan, de stilte blijft stammenrecht overeind staan.…

Vannacht zal ik haar wederom beminnen: mijn Avondster, mijn Nocturnale Fee. Ik zit me op de liefde te bezinnen bij het genot van een kopje kruidenthee Dit alles is natuurlijk overdreven; en, sterker nog, het is totaal onwaar. Maar dichters doen dat om te overleven, want waarheid brengt de dromer in gevaar.…

zij schuifelde voorbij de ogen gedragen in de vluchtige geur van een parfum roze haar kleed knisperde, ritselde een zachte wind zonder kleur met raffinement had zij de gang van schrijden gekozen alom trok men naar haar lach een fee trad binnen ook ik wist niet wat ik zag was het liefde, warmte een vrouw het begin van beminnen…

Jij zweeft als een fee in het neonlicht, Jouw blik is overal maar niet op mij gericht. Ik sluit mijn ogen en laat me ook gaan, Naar een punt dat ik je plotseling naast me waan. Voel je frisse adem blazen in mijn oor, Lieve woorden die ik van jou hoor.…

alwaar de aarde vliedt in de glooiende einder en de schaduw licht kaatst tegen het maagdelijk struisriet daar roept zij mij nader een fee in blauw gehuld kom, lijken haar lippen te zeggen ik, ja ik, ben met jou verguld hoezeer ik ook mijn passen wil versnellen en mijn armen nog verder doe strekken zij komt niet dichterbij ik schijn…

tramlijn zeven langs Weesper- en Frederiksplein de natte brug over de Amstel Sarphatistraat Weteringschans café Heuvel op de Spiegelgracht de zon op de Boerenwetering tot ik gewaar werd dit was de route naar het Leidseplein en potjandrie niet die naar het Roelof Hart niet dat ik al dat moois echt zag onderweg was er de slappe lach toffe fee…

elf lentes telde de blonde fee in de carnavals optocht vrolijk dansend over het schoolplein zoekend naar bevestiging van wat liefde heet, werd haar onschuld verdonkeremaant bleken dekens over 't hoofd geen veiligheid te garanderen wreed beroofd van ongeboren kinderdromen kleurt haar bemantelde glimlach onzichtbaar grijs, zichzelf…

lieve fee van de vervulling trek je toverstafje aan want ik doe je een onthulling ik wil de zon en ook de maan ik wil sijpelend van regen dansend naar de hemel rijken ik wil op een zeemeeuw lijken wil op golven voortbewegen ik wil zilte zwoele zanden aan een eindeloze zee ik wil blote voeten stranden en ik wil mijn hondje mee ik wil…

maar daar hij in wezen vanbinnen een boom was dacht hij aan dromen gaf hij geen kik Och pinocchio, hoe groots ook het leven, wat je fee ook verzwijgt of belooft verlangens, vermoedens en overleven beginnen, eindigen bij kronkels in je hoofd…

het is onwennig stil in de coupé een knappe vrouw heeft naast me plaatsgenomen ik zwijg, dat spreekt voor zich, m’n bloed gaat stromen de trein vertrekt bedaard uit Enschede hoe maak ik nou contact met deze fee zo weggelopen uit mijn stoutste dromen mijn tong kan ik met moeite slechts betomen dan moet zij niezen en ik roep: SANTÉ !…

sprookjes lijken alleen nog te leven in oudere geesten terwijl de decors hetzelfde zijn gebleven donkere delen van het bos hoog struikgewas met open plek het vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties…

Ze kunnen niet blijven staan want de volle maan staat aan vurig dansend in het rond voeten zwevend van de grond Onder het genot van zwavelreuk volgt spreuk na spreuk na spreuk mollen, egels, padden dansen mee Daar danst ook een zwarte fee met haar stokje sterren strooiend zaait zij fraaie ronde patronen Ieder raakt orgastisch dronken…