Alle inzendingen over fee

(voor Maningning Miclat) Je maakte Chinese bamboe Zen schilderijen en je dichtte in drie talen, o.a. Mandarijn. Op 29 september 2000 sprong je van de zevende verdieping van de Far Eastern University in Manilla, waar je lerares was. 28 jaar. Ik kijk naar een foto van jou en ik zie hoe je liefdevolle schoonheid door de smakeloze wreedheid…

Altijd maar blijdschap en geluk zou saai zijn, maar wat kan ik weten van iets dat niet voorkomt? Het zou ook oneerlijk zijn, ja onverdraaglijk, als sprookjes echt zouden kunnen zijn Mijn vrienden gun ik alles zolang we bij elkaar passen en ze niet te koop lopen met hun kinderen schaapjes op het droge of andere voorspoed Ik mijd buren…

Mijn hart lag in zijn eenzaamheid vergeten en sliep, totdat een schone fee verscheen, die 't rechte toverwoordje scheen te weten! Zacht sprak zij 't uit - de donk're ban verdween, en, waar 'k in duisternis heb neergezeten, daar straalt nu witte lichtglans om mij heen.…

Ik hang hier maar Wat zou ik spartelen? Helemaal voor mezelf de pot thee, de tafel de kamers van ons huis met zijn nieuwe ramen de krassen in de kast al de cadeautjes die ik aan jou gaf en de poster van het schitterende water aan de horizon met de schim van een schip Ik hang hier maar wat rond in jouw afwezigheid niet in staat tot…

bij papa, lekker dicht beseft niet dat een stalen buis hen nadert, loop op slaap gericht Een luide knal, gesmoorde schreeuw de jongen hoopt de goede fee, toverpoeder en een staf...…

Nja is een elf en Jee is een fee Elven zeggen zelden nee Feeën zeggen zelden ja Spaart dat ruzie en verdriet? 'Jee' Dat dus niet? 'Nja' Zijn Nja en Jee tevrêe? 'Nja Jee!' En gelukkig met zijn twee? 'Dat nel!' 'Dat jiet!' Daarover zijn ze het oneens? 'Neljee!' 'Neljee!'…

en prins die stille vol verdriet vertelt dan zijn verhaal getroost door allen in het bos verwarmd door het maangeel mos worden zijn tranen snel gesust de prins kijkt naar zijn fee neemt heel stilletjes gedachten van haar mee om ze te koesteren en als zij slaapt en hij nog waakt zijn hun gedachten bij elkaar…

De goede fee, zij gaat met je mee naar dromenland, want daar is het plezant. De zon is aan het gapen, dus ga maar vlug slapen. Slaap maar zacht, goedenacht... ---------------------------------------------------------------- Genomineerd gedicht 'Hilarion Thansprijs 2002' Lanaken, België, Categorie jeugd.…

helaas het lukt me niet altijd te zeggen wat ik voor je voel ofschoon ik graag een pittig eitje bij een fiks ontbijtje met je pel maar kijk zoals de zon klimt uit de zee sta op mijn fee was je ogen met mijn dauw eet je eitje gauw ik vind je zo krokant kom zet je aan mijn kant er beeft ontroering in mijn keel.…

Sereen staan de bomen de takken fijn besnaard de knoppen nog even dicht voor ons bewaard wachtend op het zonnelicht en de jonge blonde fee die zal komen neemt ze het groen, de vogels en alle bloemen mee Dan bezingt ze jubelend de lente die weer stralend lacht na een lange koude winternacht…

Mijn “geheime” en allerliefste fee was op de kerstmarkt langs gegaan, daar had ze de inhoud van het pakje, zomaar in een hoekje zien staan. “Neem me mee en geef me aan je lief”, “Ik kan er nu voor hem zijn”, “Doe het, doe het alsjeblief”, “Hij vind dat vast en zeker fijn”.…

Zuiver lieftallige parel groeit zacht genietend gedragen door de waterfee in onmetelijke diepten van mijn liefdeszee.…

anders - moet je horen: Normaal suf op weg in dromen was zijn tred nu wakker en kordaat met rode konen rechtop over straat Waar zou dat zo plots van komen Kwam die flair wel uit eigen beheer Speelde die knakker soms mooi weer vandaag toch al door zon overgoten Hij zag ze vragen en dacht oh jeminee jullie weet het nog niet van de fee…

Want hij tilt mij zingend omhoog, hij noemt mij z'n zonnige fee, ik, povere tuil in de hand en hij zegt dat ik schoon ben ermee. En de tranen komen opeens vanuit mijn ogen omneer over mijn schaterend hoofd, ach hert, dat in liefde gelooft, ach Here de vrijheid zo zeer.…

zij hebben de webben behangen kwistig met parels gestrooid langzaam lossen zij op de witte wieven van het bos ze zijn zo gek nog niet in het rijden op een bezemsteel duurzaam en toch co2 neutraal vliegen zij voorbij de maan helpen in de laatste uren brengen dromen in de eerste slaap zij begeleiden je waar je ook gaat in herinnering…

Gij, donkre Fee, met uw zeediepe ogen, Gij liefde van vuur met uw kussen van vlam, raap Gij het lijk op, uit mededogen, draag Gij het mede als een arm dood lam, Gij, donkre Fee, met uw zeediepe ogen, Gij liefde van vuur met uw kussen van vlam.…

soms is er zacht het flierefluiten na een woeste nacht waarin kobolden smidsen hitsen met lucht van volle maan een donkere dreun te horen is de godvergeten lust die stilte opent maar zij druipen als kabouters af nog likkebaardend naar de feeën hun elfen dansen in de morgen pas nadat wij ons al flierefluitend moe hebben gevreeën…

mag ik je weer raken weten en toch intiem het ongenaakbaar plaatsen in de mooie parelwitte lach van jou ja ineens zo onverwacht kom jij zo bij me binnen ik kabouterde maar wil mijn fee intens beminnen kom de nachten zijn te kort daar waar volle maan haar wolken schort geeft onweer nu de donder aan mag ik je even raken een…

Wat te doen als mijn meisie zoekt naar kleuren Als een fee zonder staf, haar niets meer kan opbeuren? Wat te doen als ze met regenboog en zonnestralen De grauwe sluier niet kan laten verdampen Om elkaar tot de diepste kern te verwarmen, te omarmen?…

Even vlug trok jij een ander plan zwom aan land rekte je uit toen de zon haar warmte en licht aan je gaf jij glinsterend mooie water fee het zoute water droop van je af maar de golven wenkten je terug je riep nog kom het kan ik liep met je mee maar bleef op het strand en dacht was ik maar een zeemeerman…

School en thuis, alles aan deze kant van de rivier besproken met vriendinnen op de andere oever alleen maar schapen geen vergezicht op blinkende daken een lieve oude fee die de was doet of een jongen die een duik neemt niets bijzonders, maar toch kriebels van binnen die me pootje doen baden even drijven door golven opwinding…

heb de bloemen al geplukt voor jou mijn kleine puk klaproosde margrieten het wilde bloeien deed ons zo genieten in het bos zag jij de eerste bloeiers staan ben met je mee gegaan samen spraken we kabouters aan ja jij was meer dan stralend fee weet op een mooie zonnedag nemen jij en ik die bloemen voor elkander mee…

Het zal toch wel zo zijn dat er ellende schuilt achter glitter en goud? We praten erover zodra er iets verdachts is Een kind dat thuisblijft oma die een week komt logeren een nieuwe oppas of een lange zakenreis Noem het roddels Ze zijn het cement van onze buurt En we weten best dat het mogelijk is dat ze niet waar zijn En dat…

Ten slotte zei de fee dat ik nog één keer iets mocht wensen. Ik vertelde haar mijn grootste wens: Vrede en vrijheid voor alle mensen.…

Kom maar kabouter, elfje of fee. Maak er een huisje, neem je meubeltjes mee. De prijs die je moet betalen, is dat je de griezel verjaagt, die daar elke nacht ligt en mij altijd zo plaagt. Kom toch klein volkje, ik hoop dat je me redt, dan krijg je van mij elke morgen ontbijt onder bed.…

Wachten tot de mist verdwijnt en de zonnestralen mij bereiken zodat mijn dromen beginnen te leven Wachten tot mijn schip een haven bereikt hopende op een welkom dromen over het einde van de eenzaamheid Wachten tot een zucht van liefde mij aait mij weer tot leven brengt als was het een kus van een fee Wachten tot ik al die liefde delen…

jij bent ooit fee geweest in de nadagen van magie toen mystiek nog te kerke ging bij de hoge hiërarchie jouw verschijning is altijd een feest geweest in feeërieke kledij waarbij jij wit opende en alle kleuren ontsloot in tutu speelde jij klein ballet met vederlichte danspasjes als kind gedragen door een dartel wervelende wind…

noem me vuur en noem me fleur en heel secuur je lentekleur noem me wens en noem me fee en heel intens je rozenzee noem me ziel en noem me bloed en heel stabiel je zonnegloed noem me lust en noem me lied en heel bewust je stroomgebied noem me zee en noem me kust en heel tevree je levenslust…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

In het begin zijn moeders god en dat kan niet goed gaan want ze zijn gewone moeders niet altijd alles wat je nodig hebt van de hemel en de aarde en je vader is het voorbeeld dat je zelf op zoek moet naar bedden van bestaan vanwege een boze fee die problemen gooit bij elke geboorte zodat je op reis moet om te vinden wat je mist…