Alle inzendingen over gebroken takken

Ik, Meester in de camouflage kunst Wandel met gebutste voetjes door de nacht Als boomtak deze keer Soms vermomd als verdord blad Ik val onder een kleine orde van insecten Al de lichtste beroering slaat me uit het lood Dan stort ik ter aarde als ware ik dood…

Er waren nachten dat het leek alsof al het licht voorgoed gedoofd was. Dat mijn hart niet meer klopte, mijn ziel van mij wegdreef Het uitzicht door het raam nietszeggend was. De dageraad geen nieuwe hoop bracht. Er waren dagen dat de zon zo haar best deed, maar dat ik haar warmte niet meer voelen. Dat al mijn tranen zo bitter waren.…

in ‘t koele groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zuchtte omdat de lucht niet wilde klaren die takken knakte van de gebroken stam in ’t koele groen rapen we de vruchten en planten ze terug in veie aarde we dopen het wassende sinopel met onvoorwaardelijk vertrouwen als vruchtbare voedingsbodem voor onbelemmerde…

we zijn gaan lopen ver van flitsen en knallen in de rust van het bos hebben gesproken over alles wat in het oude jaar is gebroken en laten dat los we sprokkelen samen tussen takken en mos structuren om verder te gaan de hemel is boven in vele geloven maar wij willen die nu al op aard niet na ons leven maar met nemen en geven…

Nu is mijn hart gebroken, Gebroken zodat het nu moet helen. Nu is mijn hart gebroken, Gebroken zodat het nu moet helen. Nu is mijn hart gebroken, Gebroken zodat ik opnieuw lief kan hebben. Nu is mijn hart gebroken En de sleutel weer veilig op geborgen.…

Het ruikt naar suikerspinnenbos fluweelwolken schaduwen over de gelokte haren van de geknielde vrouw een gebroken vleugel trilt het schors tekent groen afzonderlijke gezichten bereiken de grond waar boomverlatende takken zoeken naar werkelijkheid de dwaas de romanticus ontrouw verliest zich in brandend verlangen de ander bidt tot één…

Nu wij stilaan voor elkaar vervagen, zinkend in de armen van de tijd, rest ons slechts wat schamel praten op de tak van tederheid.…

worden gebroken…

Mark zei er gaat geen cent meer naar de Grieken En elke landgenoot krijgt duizend pop Hij stak zijn beide duimen nog eens op En liet zich tussen glazenwassers kieken Zo is maar weer eens klip en klaar gebleken Beloften zijn er louter om te breken.…

Als het leven zwaar is Als je niet weet hoe je verder moet Ga dan naar buiten Kijk naar de zon Zelfs als het licht zeer doet aan je ogen Kijk naar de bomen Die de storm hebben overleefd Kijk naar de vogels Die overal zijn geweest Kijk naar jezelf Het licht binnenin je De stormen die je hebt getrotseerd Je staat er nog Met alle takken gebroken…

wekenlang zag ik ze bouwen aan een nest van blad en tak onder boom en bladerdak jong geluk zag ik ontvouwen achter raam sta ik te koken ziet mijn oog bewegend klein nattig zwart in haar domein eierschalen zijn gebroken maar zie hoe snel natuur ontdekt een reiger nadert sluipt heel zacht op lange poten dichterbij en met zijn hals lang…

aanvoelen als satijn En mocht een van onze vleugels eens gebroken raken dan zullen we dat samen doormaken!…

Ze komen gebroken terug... Één kindje..een baby van negen maanden liet daar het leven...…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Buiten fluisteren de bomen, Gaan mee met de wind, Langzaam zal ook de zon doorkomen, Die zich nog achter wolken bevindt... Maar de schaduwen zullen nooit verdwijnen, Ik zal er nooit voor kunnen vluchten, Samen zullen we wegkwijnen, En onze harten luchten...…

wanneer ik op een stille avond weer aan je denk - langzaam word ik moe - wil ik je iets vertellen ik heb je tranen nog je tranen en je brieven en de boodschap die achter je woorden schuilt het is alleen niet meer of minder dan een illusie - langzaam word ik moe - ik voel een traan vallen heel stil…

Je lijf doet zeer Moedig maar ineengedoken Op onbekend terrein Je bent gebroken! Loslaten doet je pijn Vast willen houden aan wat je had Waarom moet jij hier doorheen En kwam dit op je pad?…

Gebroken ligt zij voor hem een klein meisje dat naar goede gewoonte haar vrouwenlichaam heeft afgestroopt bij de eerste aanraking wanneer hij haar te rusten legt en de scherven uit haar ogen streelt…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

Als brandhout wordt de liefde aangewakkerd Droog en vurig is haar aard Gloeiend is de hitte van de hartstocht Zwaaiend is de scherpte van het zwaard Knetterend springen vonken Loeit de kracht door ’t verliefde lijf Smeulend gloeit het steeds weer verder Tot ik plotseling verstijf Koud tot op het bot IJs in alle hoeken Giert de wind…

Geen zin meer hebben in het leven Eenzaam zijn Beginnen met denken over jezelf Raken wat je dierbaar is Oog hebben voor jezelf Eenzaam zijn Niet in jezelf geloven…

Liefde kan voor verdriet zorgen, Liefde maakt blind, Jij voelt je veilig opgeborgen Zoals de glimlach van een kind. Je wordt gebruikt, Je merkt er niks van, Je zit onder een soort luik. Je denkt alleen aan die ene man. Je houdt van hem, Maar toch is hij fout. Je zit klem. Omdat HIJ niet van JOU houdt.…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…

Met één hand breek ik de golven hang hen bruisend aan de wind waar ze verwaaien tot een lied dat melancholisch zingt over oneindigheid ongrijpbaar hoog diep in gevoel nabij en met de andere hand streel ik de branding van je wang…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

daar hang je dan het web kleeft aan, ook al ben je zo'n prachtige zwaan de brekelijkheid van het bestaan ziet in jou een lelijke eend…

Gebroken en gesloopt door die ene zin. Het einde van een mooi begin. Alles kapot, waar je ooit op had gehoopt.…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

Als een gebroken vrouw verlaat alle vreugde haar gezicht, de zon verdwijnt en daar gaat ook het licht. Het licht dat ooit zo helder scheen, gaat nu elders heen. Ze is bitter en koel, is alleen en heeft geen doel. Ze is gebroken, gebroken, gebroken.…

Half boven de oorsprong achter rimpeling van taaie huid was het al broos stevige armen braken de val maar hij stierf in de nacht grut huppelde zingend rondom: sterke beer jij had geen pijn zware storm is ook voor bomen.…