Alle inzendingen over gedachten OR gebaren OR zestig

Er was een fabeldier dat 'Komrij' heette, Helaas werd het maar acht en zestig jaar. Voor vriend en vijand en tot spijt van velen is 't dichtersleven voor en met hem klaar. Hij keek een beetje spottend, een soort flop.…

Een glimlach van mijn zoon en ik zie jou verschijnen. Hij weet niet wat het doet bij mij. Hoe kan hij ook, de dood liet jou verdwijnen. Dit gaat al jaren zo en echt het gaat niet weg. ’t Is steeds het onverwachte. Een pijl scheurt door mijn hart, nu ik het zeg. Ik wil jouw naam niet langer dragen. Te leven met een dode, dat is niets…

Je zal maar zestig jaar worden wat voel je dan opgelucht of voldaan weet jij er wat van Je kan niet zeggen het leven begint bij zestig want wat er is gebeurd in die jaren was nogal heftig Je kan wel zeggen ik heb er alles aan gedaan om een goed mens te zijn waar haalde ik het allemaal vandaan Mijn dierbare ouders zij zijn er niet…

Nieuw wordt ook weer oud, je zult het zien En wel in driehonderd en zes en zestig dagen.…

Ik ben niet te doof voor jouw zinnen die mijn wereld in gebaren laten. Ik bevrijd mijn ommuurde gedachten om onder de vleugels van je stem de stilte een nieuwe naam te geven.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Bulderend water nachtelijke overval, één en zestig jaar…

zestig jaar later het huisje dat hij bouwde zit nog in zijn hoofd…

Terugziend op De zestig jaren Van dit leven Ben ik vóór alles Mens geweest, Van de onmens Heb ik mij Verre gehouden…

Ik ben zestig jij bent twintig.…

Schoolvakanties met warm weer Betekende natuurlijk lekker zwemmen Iedere dag tien kilometer op en neer Zonder fiets was toch even wennen Op het zwembad,naar omkleedhokjes De kleren op de hangertjes gedaan Met een sprintje naar de startblokjes En stoer duikend het water ingegaan Paar uur lekker zwemmen en zweten Heerlijk ravotten en rollen…

Wanneer je zestig bent en elke functie het nog doet je ogen zelfs goed maar het gehoor iets minder dan ken je Tantalus je mag slechts dromen één geluk wanneer je zestig bent heeft wijsheid nog een kans je kent de kwelling van hormonen discreet beschouw je elk stuk weet dat jij ouder bent dan veertig en zoekt ze sjans weet jij dat…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren,…

Dit simpel gebaar, een liefdedaad voor ons. Dat is een jaar geleden reeds. De bloemen bloeien talrijk nu. Ze dragen in zich de gedachte aan jou, een zachte, blanke weemoed.…

De slag om Arnhem Zij kwamen toen voor een brug Zestig jaar later Hebben zij die brug nog niet Oeps, na na na na na naaaah…

over wat voorbij is en nooit meer terug komt behalve te vluchtig in dromen en foto’s en vaak te heftig in woorden en gedachten maar soms is er de troost van begrip en klein gebaar van anderen die het kennen…

Morgen word zij zestig jaren, zestig jaren rond. Toch voelt zij zich nog twintig, rimpelloos en blond.…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

Mijn gedachten en ideeën wil ik strooien in woorden over landen, door de wereld delen met mensen die ze verstaan. Niet mijn taal wordt steeds gesproken in woorden of gebaar maar de blikken zullen zoeken als de zielenspiegel met begrip voor elkaar.…

in de kapel Mijn jaren tien, de jaren zestig van de eeuw, mediteren in het heilige halfduister van het orgel der eeuwigheid…

Haar gebaren wankelen, keren zich tegen wat zij denkt. Spreken van oker, van jasmijn en fluisteren haar stil verlangen. Weifelend zoekend tussen denken en voelen tast zij naar haar eigen waarheid die verdwijnt en opduikt als de roos in haar watervallend haar.…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Tot ook al dit wereldwijde, tot vervelens toe herhaalde, geruisloos verdwijnt in het museum van Vergeten Gebaren. ----------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997…

als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht ik proef het verdriet in ieder gevoelig gedicht herkenbaar de donkere dagen zeker in deze tijd van het jaar laat mij pogen ze te verlichten met een passend woord als gebaar…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden spreekt en antwoord vraagt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

ik zag jou als totaal met hart en ziel hield van je liefelijke delen waarvoor ik viel of waren het de kleine dingen je haar en een gebaar die met mij aan de haal gingen in liefde en gevaar…

wie tilt nog zijn arm op in warme groet als zielen langs gaan naar het onbekende het gebaar is vaak teveel gevraagd omdat mededogen hen niet meer persoonlijk raakt een medemens verliezen snijdt in eigen vlees ook zonder het ontmoeten van hun geest…