Alle inzendingen over gedolven

Mijn godin werd uit de golven gedolven, in aarde geworteld. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen langs de sterren, licht kust de verten.…

je bent gegaan in een zomerse nacht en je hebt een gat gedolven daar ligt nu heel diep in de donkere grond onze prille liefde bedolven je zegt nu ja want die liefde is dood je draait je om en gaat heen maar ik begrijp niet dat jij kunt vergeten hoe eens ook voor ons de zon scheen je voelt je bevrijd van de liefde en mij…

pijnlijk om te lezen de stilte van: het weten scherven in het gras vuistjes, die nooit vergeten hij groet : Gluckauf menige kool gedolven zijn treffende zondagspraatjes als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht…

we hebben ze gedolven geroofd uit de aarde gekloofd en briljant geslepen zodat wij kunnen schitteren met hun kleur pas later uit hebzucht geëigend in stilte en afzondering is kunst schaars gemaakt en weggehouden van het publiek later weer tentoongesteld ten faveure van de eigenaar om geld en macht te verwerven met…

in de was omdat er geen tijd voor twee knijpers was Rol WC papier los op de pot De WC zelf nooit op slot Altijd het gas erop Elke maand een strop in blauwe enveloppe Na middernacht naar bed om zes uur weer op De wekker niet gezet Moet vlug dit en nog dat Heb nooit tijd, geen ene spat Te vroeg vaak wordt onrust geblust Vers gedolven…

die me iets te drinken gaf ik sloeg op rotsen met mijn herdersstaf en leste mijn dorst met gulzige slokken maar onbevredigd ben ik weer vertrokken ik gaf de sporen, bracht mijn paard in draf onwetend waar de weg mij heen zou lokken voorbij de velden doemde reeds mijn straf het onheil, begeleid door torenklokken de zandhoop van een vers gedolven…

Op onze koers verscheen worp van het noorderlicht een medaillon tegen de onweerswolken en begon te stralen als gedolven marmersteen uit Connemara: groen met daardoorheen opalen regen, boog die welfde, won aan gloed van blauw, een purperpoort, een bron van geel, oranje en dieprood inéén.…

Vreedzaam op de wind dansen de golven en het helmgras wuift in de maat mee, in mijn hart wordt weemoed gedolven, jouw lach kwam van ver overzee.…

Het geluid van stilte is dieper in het armoedig gedolven graf jaren van goede trouw en zwijgen omgetoverd in broze onverschilligheid. De grootmeester van de woordenzee opgegeten door de regenwormen de laatste resten lijkkisthout uiteengevallen door de tijd.…

ik breng je zee de branding en wat golven zomaar cadeau, uit mijn herinnering gedolven je opent stralend als ik binnen kom en lacht in vleugjes lente je ogen schijnen zon ik zie geen steen of grauw beton als ik mijn armen om je sla met woorden verder ga je fluistert kus als een beginnen woelt door mijn haar verleidt me tot beminnen…

De doodgraver rolt een sjekkie bij een pas gedolven graf. Hij fluit een wijsje zonder ritme of gevoel. Hij groet me alsof ik een feestpark betreed. Ik knik hem somber toe, zo doe ik dat met rouw en daarbij hij lijkt in trouwe dienst.…

Zon als behang, onbeweeglijk, de wereld is een medaillon, waarin gedachten zijn geborgen als onkruid van de zee, draag ik om mijn nek gehangen, als doolhof met me mee, slaap op stenen veren, drink uit schelpen de hartslag van hun zoute leven, gedolven uit het schuim op de lippen van de golven, zoek toegang tot nieuwe dromen, waar de…

aderen liepen eonen voelde ik in levens die gedaan hun haard verlieten ze gaven me de tijd te kijken langs miljoenen jaren hoe aarde ooit ontstond de schepping dichterbij te halen maar niet alleen het licht vertelt in steen verhalen het zijn emoties die je voelt in het fluisteren van toendertijdse talen ik zie het vloeibaar goud gedolven…

en terwijl de tegenspeler terug duikt naar de bodem der zee ligt de steen reeds lang gedolven, reeds lang door de genezende zon van haar heiligheid ontdaan; terwijl zij onwetend van het gebeurde verder reist en nog steeds slechts paren kan op de achterhaalde manier. toen was de paniek reeds in de voorsteden overwonnen.…

meer dan vierduizend jaar in duisternis fier in de houding voor qin shi huangdi ik en mijn achtduizend manschappen onder doodse stilte en in eeuwige rust de goddelijke dode keizer dienend we zijn gedolven uit ’t midden der aarde bevrijd uit zand en dikke lagen verf sta ik hier onaantastbaar en verheven boven een dagelijks schimmenleger…

Duisternis brak open kwamen nimfen aangeslopen getekend in de volle maan achter hun schaduwen vandaan, maakten de gewelfde dijen lichter in de koele nacht stijf bijeen liepen daardoor wat dichter langs schaamteloze blikken heen nagestaard door oude wolven, met bloed doorlopen ogen, in de ruige pelsen van hun aard, in korstig kleed gedolven…

Als ideeën worden gedolven uit het blauw van oceanen, vullen golven, betoog van schuimende essentie, gestuurd door cyclische getijden, die de grote sprong wagen naar waterkant en achterland, waar mans toekomst zich laat kastijden.…

emotioneel ontheemde hoor ik jouw gedachten enkel zoemen in wolken van ont-moeten of die blikken van verstilde diepte op de vlucht voor aards boeten iedere dag is gebouwd op verleden van ver terug soms als restant van heden morgen wordt gebouwd op verwachtingen waarin roest zijn plaats niet kent en nieuw goud wederom wordt gedolven…

Op de wand projectie van een gezicht weerkaatst in een pupil, teruggebracht in de oogkas en het licht voeden zal, daarvoor moet de onderste steen bloeden voor een diamantmand die met de hand gedolven is..…

zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom staat roerloos met monumentale stam in het gedolven…

Berusting zucht uit de geur van vers gedolven aarde, houdt het verstilde hart omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de navelstreng van onze kindertijd, gedragen door een fakkel van verdriet als lopend vuur in een kinderhand ontstak, blijft gloeien in de as, wind en regen, daar zijn schuilplaats vindt, pijnlijk lang verzwegen…

Bij het nachtelijk uur bij volle maan wordt vergeefs naar geluk gedolven. Een man alleen, een wolvenman. Een man, een roofdier ver van huis. Bij het nachtelijk uur bij een romantisch vuur voelen wolven zich thuis. Een man alleen, een wolvenman. Een man die de weg van de eenzaamheid kent.…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

Dieper duikend zocht ik naar het parelmoer van dit heimelijk bestaan, gedolven in de golven van de oceaan, ontwaarde een betoverend licht, welke mij - in extase - dronken voerde en sloegen de oesters dicht, en mij de adem en het zicht op de gepolijste parels ontnam, door de schaarse zuurstof ik ontwaken moest, een tegenstand me liet…

verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, de angel verbonden in zwart satijn is onwetendheid te verklaren, ijlt na in een versleten maan, vergeten in werelds vijver en in het avondrood blijft hangen, wat meer is een visioen en door de mazen van de golven, gedolven…

strelende zoete winden waaraan gemoed is ontpit, grond gedeukt, in kalk verstrikte horizon, een zon die aan de hemel likt, cypressen , metaforen van groen, geërodeerd om een droge dorst te lessen, stilte van gehooide akkerland, mengt in het gedruis van cicaden, een bedwelmende achtergrond op het grafschrift van dorpen op de grens van vers gedolven…

angstvallig dartelen in een brij van obscure onzinnig aaneen gehouwen zienswijzen “””” gedolven ligt het graf te zijn naast hem die haar voorging, de dood obscener dan het stigmatiseren door een neo woke cultuur maar zij in ademloosheid gebleven wacht op de vele dragende handen die haar een eeuwige rust toedienen langzaam zal het houten…

satijn, het zal mijn onwetendheid verklaren, het lot ijlt na in een vergeten maan tot op het bot versleten in werelds vijver wat niet meer is dan een visioen en in het rouge van de avond blijft hangen, gejonast in de golven van een verleidelijke oceaan lonken oases nog begeerlijker in de dingen die ik ving en door een chirurgijn gedolven…

De schaduw die ik werp als eieren over kiezels die voor een deel de avond stuurt en niet mijn bereik vergroot, vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen…

Toen braken de dijken en dreven de lijken… Een mensheid in nood… Hun graf was gedolven; in ‘t spel van de golven Klonk ’t lied van de dood… geschreven nog gister’ in ’t levensregister, doch toen was het boek opeens vol hiaten. We zwegen…gelaten… De rede was zoek…!…