Alle inzendingen over gejaagd

Het was ons ouderlijke huis niet meer, mijn gevluchte broer Ongekend iemand , gejaagd door de nood zweeg kromgebogen onder aloude pruimenboom, zijn trouwe viervoeter keek me triest aan Moeders lach hoorde ik niet, westelijke storm bracht warme geur van haar brood voor de laatste keer mee…

In tijden van eenzaamheid en eerlijk - die bedekken genoeg hoewel ik vroeger minder onzin te bepeinzen had sluip ik nog steeds als een bange wezel door het bos op zoek naar mijn paleis ren ik gejaagd over modderpaden zolang de tijden eenzaam zijn in mijn oude oorlogsbunker klein konijnehol.…

(Een heer die langsreed zei me desgevraagd: 'Ik voel me door dit nieuws op stang gejaagd.')…

Beukende golven door stormen gejaagd komen tot rust op het strand. Witte ijsbloemen winterpracht uit kou ontstaan weerkaatsen zonlicht.…

Grootheden van zeer klein kaliber: flits van de kantjil als de wind zo gejaagd. De zwarte panter gaapt zijn kort bestek van messen bloot, alsof natuurlijke dood niet allang was bedacht. Ik sta als Orpheus voor de nacht, een schim, kantjil in een panterpupil. --------------------------- uit: 'Thule', 1991.…

Recht door zee, gejaagd door het getijde. Te kiezen en te falen, met vallen en opstaan. Om op eigen benen van A naar B te gaan.…

En dan ga ik De eeuwige nacht in Waar atomen dolen Het einde en het begin Het zachte zingen Van het vacuüm Op ontelbare snaren Het laatste stadium En zie, daar is hij De jager en de gejaagde Omwenteling en keerkring En het al zijn vertraagde Sterren vlieden De dageraad breekt aan Kom tot mij En laat mij gaan…

Even schrik ik op, gejaagd ga ik voort. De nacht valt snel en de mist wordt dikker. Mijn honger wordt groter, bijna onhoudbaar. Een zachte schreeuw wordt gedimd door de nevelslierten. Mijn honger is gestild en ik fladder verder op zoek naar een volgend slachtoffer...…

in de stilte van de nacht ben ik op zoek naar een beetje rust een beetje kracht buiten duister de natuur in rust mijn lijf geeft signalen en ik luister gejaagd gespannen niet lekker in mijn vel ik geef niet toe ik wil me vermannen ik wil niet zeuren en zeker niet klagen want ik wil weer de zon zien in al zijn kleuren…

Gejaagde blikken in de ogen van mensen. De straat bezoedeld met sporen die nooit Hun doel bereiken. Want zoals zal blijken zijn zij slechts Bestemd voor de vergetelheid. Nooit is het hoogste doel bereikt Wanneer men vlak voor de dood Terugkijkt en ziet dat alles niets Meer is dan een in alle kleuren van de Regenboog geblazen zeepbel.…

We maakten de akkers in hun diepe slaap wakker Gejaagd door de onstuimige wind dronken we druppels van morgennevel We vlogen tussen de landerijen en dansten loom boven het eindeloze veld Zingend verdwenen we alweer in het moeras van los zand…

lopend door de duinen de schuimkoppen ruikend van een steeds woester wordende zee zie ik de lucht gejaagd kleuren oorverdovend zwart gezandstraald weggeblazen door storm en krijsende meeuwen kom ik thuis weer langzaam tot rust alleen m’ n stoppelkoppie is nog wat zoutig en verward…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

mei dat ik haar vond gewond lag zij daar de jonge merel op het trottoir met een gebroken vleugel wijd gespreid want vliegen had ze graag gewild ze lag daar krachteloos geplaagd haar kopje angstig ietsje van de grond getild doch zij was uitgeblust door vleugelpijn en vermoeidheid geplaagd is ze de dag van de bevrijding de dood in gejaagd…

Even zon zien en de bomen die heel stil aan 't praten gaan; even lachen naar de mensen die niet kunnen blijven staan, maar gejaagd hun weg vervolgen alsof iemand hen bedreigt; even horen hoe een vogel weeral naar het zingen neigt en hoe lente wordt herboren, alles weer nieuw leven krijgt.…

trekkend langs gejaagde oorden schep ik als de avond valt een oase van getemperde woorden als een warm welkom voor wie in de luwte rond het vuur verstrooiing zoekt die met mij het dieper zwijgen beluisteren wil, glas en brood genoeglijk delen kan van uur noch tijd bewust verstild doch voldaan weer verder gaat…

toen ook voor hem, zoals voor iedereen, het onvoorzien einde langzaamaan kwam naderen, werd hij als zondebok de woestijn der vergetelheid in gejaagd. geen kat keek daar nog naar hem om, moederziel alleen is hij zoals een hond gestorven. zoiets is erger nog dan god geklaagd.…

In een gejaagdheid naar meer zullen zij in minder ontroeren. In duistere steegjes, in vervallen gebouwen, overvalt hun hebzucht in de eindeloosheid, overvalt hun de afmattende paranoia van dit verwrongen zielloze leven. In de winst ligt uiteindelijk het verlies, van hun zelf!…

er is geen tijd meer voor het fijn penseel gejaagd meng ik de kleuren tot aanwakkerende wind het dreigend zwart dat grijs ontlaadt in wit vertraagt en stenen hagelt op het doek nog zijn er gouden wolkenranden die licht van zon ontvangen schitteren door de regenboog ik schraap de verf bijeen tot lichte mist die in onweersgeur verdampt…

wat is beter of minder goed dan een beroering een grasspriet of halve onvertaalbare woorden wie is het kleine kind dat even om de deur kijkt zich terugtrekt en nooit meer wordt gezien wie is de schipper van het stuurloze wrak heen en weer door de storm gejaagd naar het zeemansgraf wat is beter of minder goed dan een mens die met…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

ik heb er jarenlang op gejaagd en ieder gevraagd naar het geheim van leven de groten gelezen maar hun exegeses konden mij geen antwoorden geven geploeterd en geliefd hoe diep ik ook groef aanwijzingen kwamen er niet tot ik begon met het loslaten van zaken toen kon ik vorderingen maken het werd transparant in het voorzichtig naderen…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

ik boetseer in duister licht de beelden van mijn droom ze zijn op volmaaktheid gericht terwijl ik ze met vreugde omzoom mijn handen raken gejaagd als ze zoeken naar de zwarte klei die in gedachten wordt gelaagd totdat ik het heb gemaakt gelijk zij ik durf haar niet de morgen te schenken wellicht zie ik dan mijzelf zal slechts de maan…

vinger door het schuim van de cappuccino dat blijft altijd achter omdat ik snel de koffie drink wat ongeduldig, een onverklaarbare haast zonde denk ik vaak dat witte schuim en lik mijn vingers af met de cacao nasmaak wat een genot eerst slurpen en dan de rand van het kopje aftasten alsof ik een vrouwenlijf betast en gejaagd…

ter verduidelijking vertelde de boodschapper dat er werd gejaagd op alles en ieder die het kloppen niet wilde horen een geweer werd onderwijl geladen de man begreep het rende met een van angst kloppend hart voor z’n leven de klopjacht begon…

ik irriteer me aan jouw tempo in dit leven Zo gejaagd als ik leef en handel zo vol rust reageer jij, werk jij, doe jij Waar ik vooruit ren, sla jij aan de wandel Ik haast me overal naar toe, het leven is maar kort zoveel dingen die ik doen wil maar veel te weinig tijd Jij die liever een half uur te laat komt dan te vroeg Wat jij relaxed noemt…

In hun ademnood haasten gejaagde mensen, zich naar andere tijden. Langs graven als straf, wees nieuwsgierig, stof teksten met je dromen af. Over water vliegen zwart gelaarsde zwanen, wanen zich in witte sprookjes. Scheen de zon paraat, om tranen te verlichten in banen, één voor één..…

Ras grijp ik mijn koperen vriend en ren de trappen af, gejaagd door het edele dier: naar buiten, naar buiten! Blaas je hoorn Cornielje, het voorjaar is hier!…

Ik luister hoe mijn gejaagde ademen zich langzaam vermengt met jouw verzonken harteklop. Eén hand woelt door mijn haar terwijl de andere me lieflijk bezweert me niets in het hoofd te halen. Wat zou ik , je buik is mals, je stem is zacht en je hals geurt vaag naar seringen.…