Alle inzendingen over geklater

’s morgens als ik opsta kan ik soms zomaar gelukkig zijn zonder reden zonder zin zinloos gelukkig zijn het geklater van het water volgt het ritme van mijn lied mijn spiegelbeeld lacht zacht om een zelf bedachte grap de koffiekan vertel ik hoe goed dat ik me voel hij seint met geur terug dat hij begrijpt wat ik bedoel…

Ik hoor geklater van het water door het fonteintje van de vijver en het kikkergekwaak tegen elkaar op, vol ijver...…

zijn benen stappen door beemden en bossen en dragen de ballast van voorbije dagen handen keren elke steen tussen gras en mossen op zoek naar het antwoord op talloze vragen hij zal zich wassen in het woeligste water zuiveren met zout uit de diepste meren luisteren naar het kristalhelder geklater als hij stroomafwaarts drijft op eigen veren…

heb het in die brief gezet, het stáát er Oh, was ik maar coureur of missiepater Of inspecient in een amfitheater Of colporteur van drop en vlekkenwater Of begeleider van een schoolverlater Daar zit Maxime Verhagen mijn confrater Die wil mijn baan dat voel ik aan mijn water Geen groter intrigant dan hij bestaat er Nu moet ik even weg voor wat geklater…

Wat anders daalde en rees in luid geklater, Is thans als een mooi avondweder stom. O, ik gevoel zo innig, dat ik kom Door droef geschrei en helderblij geschater Op tot mijns levens hoogtepunt en ‘k som Mijn smart van altijd op, mijn heil van later.…

Het gaat vandaag om snelheid en vermogen en water, water, godvergeten water, gespetter, -pieter, -pater en geklater en tegenstanders om weer af te drogen Dat waterracen is zijn pakkie-an, zijn snelheid is als die van kruisraketjes, zijn powerboat een pakje sigaretjes, want Cap’tain Cees is de Marlboro-man Van welke kant je ’t ook bekijkt…

Ik stilde je dorst als een klontje van water dat rilde je tong waarna jij me later in heilloos geklater toen stuk hebt gebeten en feilloos daarna in het gras hebt gesmeten Daar viel ik gemorst op die bloem in de aarde en bleek ik voor haar nog van enige waarde daar zij zielsverdord al haar kracht had versleten in schrijnende zon die…

Er vliegen meeuwen onder stilstaand water En richting bodem wuift verdonkerd riet Het is de maand november die dit biedt Een koppel ganzen vinkt vóór het geklater De herfst af in een zwaarbewolkt theater Van regengrijs met buien in het verschiet Het blad knispert sinds het de boom verliet Mijn ziel bewaart het tafereel tot later Wanneer…

Zodra de lijfsdruk toeneemt is het feest in de tent; van mij krijgt men geen plenswerk, geen geklater of gegorgel. Veel liever speel ik Georg op mijn blaasinstrument, als maestro virtuoso met mijn fijne waterorgel.…

Straks vieren we Zaterdagavond: Wind Bezemt en ragebolt met macht van water De luizen weg, en met rat'lend geklater Hagelen de eier, droogramm'lend als grind.…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

tussen loze duinen welt het water door moeder aarde voor het laatst gekust nog helder, van geen zorg en kwaad bewust een kalme stroom -timide, geen geklater- vervolgt zijn weg langs dromerige straten een pelgrim op zijn doelgerichte reis na Zorgvliet en een vredig oud paleis besluit hij om het daglicht te verlaten z'n diepe dal is nu volkomen…

bonte kater Geen buurvrouw die het groene gras wegmaait Als er geen rol meer is in dit theater Geen kurk is waar de wereld nog om draait Geen aap die mij een lange mouw aannaait Geen zonneschijn, geen morgenstond voor later Als er geen jurk meer is die ‘winters waait Geen moslim is die opbiecht bij een pater Geen drup die overloopt in luid geklater…

Ik zoek naar stromend water aan een beekje in een groene wei van dichtbij hoor ik ’t geklater de bron ligt vlak voor mij. Hoe heb ik de aders gevonden die sinds eeuwen hier zijn verborgen en blijvend met de ziel verbonden goud glanzend in de witte morgen?…

Wat pompeus geklater, het valt, of valt tegen, het stijgt, of stigmatiseert, ontbering van verlating, vier dubbele ontkrachting, sterf, sterf, sterf, sterf.…

'k Wou laten wat me aan leven rest uitvloeien in melodie zo teer als 't zacht geklater der spelensmoede bron, in 't grote water, na schuimend stortgedruis of kronklend stoeien, haar laatste leven lozend...…

Straks vieren we Zaterdagavond: Wind Bezemt en ragebolt met macht van water De luizen weg, en met rat'lend geklater Hagelen de eier, droogramm'lend als grind.…

Het wondergereedschapje zoekt rust, verdwijnt snel naar dicht beboste dalen, strijkt zacht neer bij het geklater van een spuitende wel, drijft mee, zwemt voldaan in een zuiver meer, schenkt het ruime water vredig pastel, slaapt in onder avondgloed, wenst niets meer.…

Orkaan raast, duwt hen voort met woest geklater. Schipbreuk bij een eiland geeft nieuwe moed: de mannen graven onderaardse gangen naar zeeroversbuit, wiens plaats hier wordt vermoed. Geen verhoopte schat bekroont hun verlangen; de speurders treffen een schouwburg, voorgoed, dankzij Panda 's hulp, vrij van zelfbelangen.…

De dichterlijke vogel mint het maagdelijke water, en baadt wellustig, spiegelt, drinkt, aanhoort het lief geklater. En onbewust bemint hem 't meer en streelt zijn blanke veder, en klatert zacht en spiegelt hem zo teer zijn beeltnis weder.…

Stil word ik van de grootheid Van al dat bruisende water Van het bulderende geklater En ik denk aan Gods majesteit God die dit alles gemaakt heeft Zee, land, lucht en winden In de natuur is ook Hij te vinden God is het die ons dit alles geeft.…

Als zwaluwen zere, en zonder gerucht, van boven naar onder, van onder naar boven tot tegen de lucht; dan, zakkende, zwakkende, zwenk op zwenk, in een wenk in 't zicht, in een wenk in 't water - een spatte licht op 't grauw geklater!…

Door het domm’len en dromen gaat Een even herleven: kindergepraat, Hoog - en dan weg, een geklater Van rijke blijheid, die nog eens laat Klinken goudklankjes door ‘t avondlaat... Als een lach door de scheemring gaat er. Stil en stiller, lomer, loom...…

En even plots werd dit geklater gedempt, twee koopren kelen weenden... - over het donkergroene water gleden twee smalle witte eenden geluidloos als een droombeeld voort - De horens, smekend en gesmoord schenen hen dringend iets te vragen, hen volgend met haast menslijk klagen.…

Geest borrelt klanken door mijn gedachten hij vloeit leven in dode gronden zingt liefde door beken van roeste zonden klotst stromen door ruige ravijnen, schachten vol kolkend geklater, watert grachten blaast zalvend adem door oude wonden gorgelt tonen op uit droge monden ontmantelt met zwier de weeë klachten Geest buitelt kaskades van krachtwoorden…

geloven dat het beter wordt duimen dat de oogst niet weer verdort de dood door ziekte...opgeschort vrolijk blij geschater juichend bij het geklater.…

Een tsunami van water, breekt los niks geen geklater niks is kapot overstroming compleet als je maar weet; dat HUILEN MOET.…

Op de keien spettert water in de regenton geklater onder het afdak staat er kabouter in zijn natte jas. Want die regen blijft maar stromen mag hij even binnen komen ? dit had niemand kunnen dromen dacht dat het een sprookje was.…

Meeuwen scheren over `t water of stijgen op met zacht geklater in deze rust hier om mij heen denk ik terug aan het geween. Aan de doodsstrijd die velen voerden, aan de golven die hen ontvoerden medogenloos hadden zij toegeslagen met een kracht waarin zij niets en niemand ontzagen.…

(melodie: ‘Sì dolce è’l tormento’ Claudio Monteverdi) De mistige morgen verhult het gezicht De grauwgrijze nevels verstrooien het licht Je staart naar het water Het zinloos geklater Is zonder gewicht Niets komt bij je binnen Niets prikkelt je zinnen Het venster is dicht Je vragen en wensen zijn wijd als de zee Maar golven vol…