Alle inzendingen over geluiden OR verstommen

rumoerig voor een treurig schilderij misschien voorzag hij steeds al zijn vertrek vol zorgen om het veiligheidsgebrek de dader deed verstommen zijn geschrei zijn trotse roep, verloren, eropuit en nu al missen we zijn stemgeluid…

kleren kleuren schuchter in het bijzijn van de zon grijsheid steekt vaal af tegen de muur waar zonden geen klaagzang meer aanheffen verstommen helse regenbuien achter 'n kinderlijke lach…

Coma was ceremonieel protocolleerde zonder enige waarschuwing vooraf Gestokte adem uiteindelijk dan toch gedefibrilleerd De koning spinde daarop garen dat van lieverlee werd ingezet Natuurlijk niet het garen, maar de prik die voor verstomming heeft gezorgd…

in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

met luisterogen kijk ik naar schreeuwende monden en hoor klanken die mij niet bereiken…

ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt van lang voor ons leven een raam vergeten te sluiten de takken grissen naar binnen het krassen langs de ruiten overstemd dat van de sleutel die na al dat vele draaien bruin werd in haar handen en het zal me diep en dieper spijten, dat zij nooit meer zal wrikken en het geluid…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

Nu lig ik in het donker, Het donker vol geluid, Geluid dat mij benauwt... Ik lig met open ogen... Wacht op de slaap, Die eindelijk zal komen, Als straks de morgen grauwt.…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

In het geluid van de stilte wandel ik met -- mijn oordopjes in.…

fijngevoelige minimale aanraking doet u vibreren…

Gij deed verstommen de gebeden, Die opwaarts welden uit mijn hart; Gij hebt door uw bekoorlijkheden Mijn zinnen altemaal verward. 'k Hoor niets meer in mijn oren ruisen Dan uwer stemme zoet geluid; 'k Voel door mijn bloed een vuurstroom bruisen, Die door geen rede wordt gestuit.…

De geur van diesel en urine doen elk gesprek verstommen. Een stille knik ter begroeting. Een knik ter bevestiging van gemeenschappelijke hoge nood.…

ter hoogte van het middaguur stopt de tijd met tikken tot diep in het tegenlicht met sprakeloze woorden aaneengeregen tot buiten zinnen, met vaste intervallen verstommen de stemmen en verstarren de stormen zodat alles bij het oude blijft zonder dat de avond valt…

Beneden verstommen de meerkoeten. In de wade van het water twee zwanen.…

wandel meander door mijn diepste dalen jaag me op leg me bloot laat brullend verlangen rusten in jouw schoot Luister Fluister wervelend verlangen Stroop me Vil me woord voor woord laat mij verstommen in jouw schoot…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

Woorden ze verstommen, diepe onrust binnenin. Verwerking van het verleden en dit is nog maar het begin.…

Heel even was de hemel daar woordloos sprak liefde de taal van morgen ongebonden vrij kun je niet bezitten nooit bezitten mag liefde vrij zijn of is verbondenheid zonder ziel eenzaamheid kan houden van de schreeuw verstommen van verlangen naar jou koud, zo koud ...…

De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven de dood zal zijn gezwicht.…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

Waar de nachtegaal de merel vervangt een uil de koekoek doet verstommen een sikkel maan het water grillig bleek verlicht kun je verdwalen tussen vroege uren en de laatste tijd wanneer je aldoor de stroom moet volgen omdat de brug ontbreekt…

De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven, de dood zal zijn gezwicht.…

De dagen verlaten dromen verstommen Mijn hart bloed, breekt gemeend grijpt resterende gebroken delen De doos beloofd een blijvende kijk zwakheid broos betoverend Vingers bieden broederlijke steun in de allerlaatste honger stuip Slaap zacht…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

Gezichten vervagen als een levende herinnering Stemmen verstommen tot er enkel een stil gefluister te horen is de gevoelens van het moment worden steeds intenser aanrakingen telkens weer herbeleefd de vlinders zijn in zwermen aanwezig laat mij nu maar gewoon genieten en uitkijken naar later ik mis je nu al maar ik ben op weg naar later…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…