Alle inzendingen over golfbreker

op het strand het dode strand luister ik naar regen naar beminnen dat door stilte stuk slaat op te broze schelpen harde rotsen breken mijn gedicht, ik kan de woorden niet meer verdragen omlaag, waar vissen vallen in de nacht en meedrijven met de aarde de schaduwen druk ik aan mijn borst, zilt als steentjes op het strand…

Een golfer, een man uit Rosmalen Liep laatst op de green zwaar te balen Eerst miste hij al Op 'n haar na een bal Om daarna de cut niet te halen…

ik loop tussen twee golfbrekers van gestrande zinnen toch ligt het hier vol openheid een onbeslist einder…

Golfbreker overspoeld door golven die ketsen aan weerskanten en dan laag over laag één, oplossen. Jou laten, naakt, stabiel, stil, zijn, voor meeuwen mosselen, wieren en mossen, en al wat er huizen wil.…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Jij maakte een selfie op een golfbreker schuimspatten in vlokken omhoog jij leek uit alle macht te schreeuwen Maar ik kon je niet verstaan, hoewel met mijn middelvingers in de oren kwam jij via de neusgaten naar binnen Daar stoffeerde jij mijn holtes en bijholtes met een hoogpolig, sneeuwwit tapijt van aaneengenaaide ijsberenvellen…

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

in kleurenhoutsnede zonder titel varen we door een stroomlandschap we zien stormschade in olieverf op doek we kijken naar de zwarte golfbreker basalten wachter aan zee op doek hoe het water beschrijven haar tinten haar tonen met blauwzwarte inkt de schittering van zilveren strepen onder een tere witte lucht hoe…

in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid die een mens begrenst. zolang hij dat niet vat, drijven de wonderlijke woorden van hem weg.…

het ruikt hier nog steeds naar zeewier, zout en zand ook al zijn er oceanen aan jaren voorbij gegaan toch is geen waarheid hier ooit hetzelfde vandaag schrijft de hemel in een nieuwsoortig ijzig licht waaruit sneeuw in welwillendheid neervalt vanuit rondbuikige wolken de meeuwen zweven in grote bewondering of kijken toe van op de golfbrekers…

Jaren zwalpte ik op een woelige zee met golven als spelbrekers, die mij nog op grote golfbrekers lieten afstevenen. Ik had al jaren moeten doorbrengen met het noorderlicht. Nooit kwam de zon nog op. Misschien nu en dan met mist overtrokken. Nu is er een piepklein lichtje.…

De zee bedekte zowat het hele strand lopen kon alleen op de mulle rand langs het duin, de paal van de golfbreker zichtbaar nog, welig het sop als een dikke laag room, ruim, klodders en flodders die vlogen als vlinders.…

Ik niet, passend bij zijn naam laat hij met zijn eiken kop iedereen verstaan hoe vast hij in financiële stormen recht overeind blijft staan Een golfbreker, een rots Voor de hardheid van de euro Neerlands houvast, Neerlands trots Ach, hoe kan een mens zich vergissen Die harde eikenhouten kop schoof hij gedwee in Draghi’s strop Klaas…

de zon op stillend water witte zeilen in het blauw Ik bouwde ons een luchtkasteel waar wij in zand ons voortbewogen En ik strooide regenbogen die ik plukken zou voor jou Zag hoe de vogels die er gingen als een stip steeds verder vlogen Eens verdwenen in een beeld waar ik in poëzie van hou We bleven staan op zwart basalt waar we de golfbrekers…

“ De nieuwe dag” in het Perzische Nieuwjaar Golfballen waar diertjes elkaar in “een hole”vinden Vogeltjes die nestelen.De boerenzwaluw op komst Lentebloesems in het rond Uitheemse soorten,indringende vegetatie Golfoorlogen Hoornaars honingbijen uitmoorden Dagvlinders opgepeuzeld niet terug te vinden hoe kan men dat verhinderen Golfbrekers…

Ik ben hun zonlicht bij donkere dagen, de golfbreker, die alles stut. Ik ben een mooie dag die stilletjes ontwaakt terwijl de nacht zijn weg verder zet. Mijn levensboek hou ik in ere. Zolang er bloed door mijn aderen stroomt Zolang mijn hart ritmisch klopt Zal er nooit iets zijn…. die bij mij stopt.…

Woestijnen regenen Concentratiekampen” Ledigen” Natuurlijke spirituele kracht de rede ontkracht Uitgeleide vrijblijvende trede Paardenbloem boterbloemen vergeet me nietjes Madeliefjes in gesponnen zijden vacht Graancirkels in dolmenkringen verweven Marekronen nestversjes van vogels lispelen Ontbolsterend oplichtende verlichte zegs-wijzen Golfbrekers…