Alle inzendingen over hartzeer OR verraden

Hartzeer, gillend gevoel van onwelzijn het is het verstandigst zeiden we, het moet nu stoppen met onze heerlijke droom want…vermijden van andermans leed maar we passen ineen, als liefdespuzzels waarom… waarom toch…. ik wil niet verstandig zijn, het doet zo’n pijn kom terug.. ik smeek je, kom terug naar me ..............…

Niets meer weten, niets te kunnen vergeten en toch: het gevoel hebben dat je wat kwijt bent, we kunnen je niet helpen zoeken, vinden doen we het eveneens niet, maar de pijn, het hartzeer van het niet weten, niets te kunnen vergeten, het gevoel, dat gevoel doet zo schrijnend zeer, dat we met alle plezier de dingen die we wel weten…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Hoe je hartzeer kunt verhelpen, hoe je hartstochtelijk spelt. Hoe een bloedend hart te stelpen, dat is je nooit verteld! en....... Hoe je aan een hart gevoel geeft, hoe je een hart kunt laten spreken. Hoe een hart vol liefde leeft, minuten, uren, dagen, weken....…

vraag jij je af, ’t is eigenlijk maar een kleine leugen, dat mij veel hartzeer gaf. Maar een leugen in je kleinste woord, zet mij enorm aan het denken, wat valt er van je grootste woord dan te geloven, als je me bij het kleine al laat bedenken.…

Al het hele gewone beleefde ik nooit meer Heb de ringtoon vervangen door bijzonder hartzeer.…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

ik word wakker in een plas van ‘s werelds bloed niet ’t jouwe noch ’t mijne al voelt het hartzeer intens kan het nog harder nog dieper, nog dichterbij breng de wapens naar de zee en zet je neer op het zand voel de wind op je gezicht keer terug naar de kern daar waar ’t ooit begon in liefde…

groot is het hartzeer van de gedupeerden toch kregen de daders een nieuwe kans een blos op de wangen voor iedere domme gans om ze de dans te laten ontspringen telkens weer veel krassen en deuken maar waar staat het materiaal om schoon te poetsen en om uit te deuken ?…

De dichter pleegde aan zijn tong verraad: hij had zijn hoorders naar de mond gepraat.…

Ogen Je mag me voorlogen O, ja het is liegen Maar dan verraad je me niet, je verliet…

Het leven of het verraad? De boom /overwint, des levens amen.…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…

Een eeuwige stroom dreigt over te gaan in de kater van de eeuwige haast dammen dwingen in de plannen kabbelend water tot verleden als onbelangrijk weggezet het heden laat zich daartoe winnen wij zijn aan zet maar wassen onze handen in de stroom die Judas spiegelt…

het pad van vriendschap en vertrouwen slingert zich blind langs klip en kloof over rots, ruw en onbehouwen, in woestenij en diep geloof door dorpen van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die…

De beet van een spin tussen slaap en ontwaken Twee lege kopjes op jouw nachtkastje Misselijk, ziekmakend, om te kotsen totdat ik leeg en rillend achterblijf, eenzaam Dromend van mijn rode haar dat ik pluk voor pluk kwijtraak totdat er overblijft, stille paniek Een eenzame duif die overmoedig dichtbij landt, de boodschapper Jij die langskomt…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

Elke krater door één reuzenstap gemaakt maakt stinkende wonden en verandert geluk in haat, verterend het voelen het verlangend bedoelen vernietigend elk teder woord er is niets dat dan nog baat... Oorlog is slechts zelfverraad!…

Hij nodigde me uit voor een gesprek, maar voor dat het zo ver was zette hij me eerst eens flink voor gek, de verrader. Ik was niet boos, moest lachen daarentegen, want ik wist, hij had door zijn beroep, toentertijd veel last van hersenroos gekregen Net als die deerne die me eens uitnodigde voor een gedicht, ik bleef er zeven weken slapen…

Ik had zo graag ze dit verraad bespaard, maar soms is men zijn eigen tegenstander en gooit men weg wat beter was bewaard.…

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

Een kus van verraad; historisch bij monden. Een vals vertrouwen dat niet berust op goede gronden. Ten onrechte blijkt de goede overtuiging een wang te hebben toegekeerd en pas later met een beschadigd vertrouwen op zijn schreden te zijn weergekeerd.…

Oude vrienden blijven hun idealen altijd trouw: de vriendenkring wordt niet van het pad geraakt, aan hun vriendschap pleegt niemand ooit verraad.…

Hoera, de coalitie lijkt weer één Het leek er deze week om te gaan spannen Vanwege Christianne’s stikstofplannen En toch bleef Rutte IV weer op de been Maar weet, eer u de haan zult horen kraaien Zal Wopke het regeerakkoord verraaien…

is eeuwig verdreven Een stenen muur om haar gebroken hart Door geen mens te doorbreken Geen wezen op deze aarde Zal haar hart nog doen weken Een poging tot bezinning Wordt nog voor aanvang afgeslagen Haar oren zijn gesloten Ik hoef haar niks te vragen Dus vanaf een afstand Sla ik haar gade Kijkend naar iemand Die in de liefde is verraden…

zonsopgang in september mistflarden drijven over gras een vaalbruine spin draagt een kruis er vloeit kleffe zijde uit haar tepel ondersteboven wacht zij in het web gif sluimert in de holte van een kaak trilharen meten elke gril van de wind elke loze vliesvleugelslag maar de druppel glinstert en verraadt haar plan…

"Wie zegt mij dat het verraad niet herleeft in een ander land? waarom vluchten uit weerzin en leed, waarom hopen dat men vergeet wat de ziel heeft doorstaan en gemerkt? slechts zolang de herinnering nog werkt is mijn leven mijn eigen bezit, onverschillig of het bestaat uit vervoering of nederlaag.…

slangachtig wegdraaiend van staccato ritmes, ingehouden ritmes van majeur naar mineur en terug benam het haar de adem alsof haar hart verstild in witte boezem van ijs en sneeuw niet meer rood kloppend wachtte op de verlossing van de lente een hart dat wachtte op de verlossing van de ware liefde het maakte haar bang haar hart een verraden…

ik heb met jou het woord gebroken gedankt om wat we zijn ik wil je tegenkomen de oogst is toekomstrijp de wijn staat te verdromen je sprankelt in de druiven mijn nectar is zo zoet we leven overvloed samen in het paradijs rakelings langs zonde het verraden gaat door mij want jij bent vrij er is geen slang meer te bekennen…