Alle inzendingen over heel vaag

zie de realiteit vervagen in dromen waar niets wat het lijkt nog werkelijk is laat wat ik voel de fluistering breken waar stilte sluimert in de schreeuw van een hart en hoor wat ik denk steel mijn dromen waar alles heel vaag eens is geweest…

op dit gezicht is alles te vinden de glimlach heel vaag en de houding om alles te begrijpen, alles op zijn plaats met in de achtergrond het bos met de eiken nimfen dartelen gevleugeld kwinkelerend voorbij hand in hand als libellen, in elkaar geklonken de wind van zee fladdert in vlagen met hen mee…

ik wist het maar het kwam beter uit me iets te verbeelden dorre randen van de slaap uitwassen van een droom het wordt heel vaag nu burengerucht geritsel van een muis danig in de war nog meer geritsel struisvogelen in het zand reizen door het landschap het bos is er om te negeren daarom zoek ik schelpen op het strand…

De matglazen vrouw verraad, heel vaag, het kloppen van een hart. Van haar rijpbedekte lippen wolken de beschuldigingen. De man verslikt zijn tranen met weer een gouden glas en boort zijn glinsterende kin in de wildwrede borst.…

Je bent heel vaag, zo ergens op de achtergrond. Het is meer een gevoel, als van een slecht genezen wond. 't Gebeurt niet alle dagen, slechts maar zo nu en dan. Als ik in mijn herinnering, niet zonder jou meer kan. Toch zal ik dat wel moeten, daar leg ik me bij neer. Maar er zijn zo van die dagen, dan doet het nog zo zeer!…

In de straten van morgen schrijf je verhalen die je 's nachts glashelder ziet, maar 's ochtends nog heel vaag…

Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en verlangen naar het Vaderland voor onze laatste rustplaats.…

Nu kijken aan de horizon weer andere beelden; heel vaag nog, omfloerst door mist en avondlicht. Ik kan ze nog niet vatten, niet bespelen, maar ‘k wil de toekomst kansen geven: openstaan naar morgen.…

Ik keer het kiekje om en sta versteld, Er is heel vaag een datum op vermeld: 't Is één April negentienhonderdtien !…

Heel vaag komen herinneringen boven aan een ander leven, toekomst of verleden waar duidelijk de strijd aanvangt naar geestelijk verrijkt leven doordringend kijken spiegelbeelden neer weerkaatsen de boodschappen in slierten mist uitstraling is geen ijdelheid maar verwarmende heerlijkheid de ontvanger staat stil in niet begrijpen probeert…

Geen macht meer over dit proces, al in een simpele omhelzing wordt het ademhalen gestuit niet meer kan wat uit het vluchtigste in de kiem ontstaat, in begin heel vaag, wordt de uitbraak niet geremd, kan overslaan tot wereldbrand, waar uiteindelijk iedereen aan aandeel in zal moeten nemen, de tijd zich dood en onszelf door omstandigheden…

krultangen moderne hitte tweehonderd-en-twintig volt pijpenkrullen zijn weer in zullen wij samen, jij en ik nadat we zijn gescheiden door ouwehoeren, want wie wilde praten een stickie roken spaceverruimen en ruzieloos ieders`weegs gaan en ons kind laten schommelen wippen en draaien zullen we alles in het vage laten..…

vaag noemen ik wonder mij een weinig het doet al minder pijn.…

De tijd, soms lijkt die zo traag soms lijkt die ook zo heel vaag. De tijd met mooie beelden sla ik wel op in mijn herinnering. Waar is de tijd? De tijd dat ik als kind nog in de bomen hing. Waar is de tijd? De tijd dat ik als puber over 't hegge kroop en de aap uit hing. Waar is de tijd?…

glas in kleur van huid wijn in bezieling van zoet in roze zaterdagavondnevel een minuscuul tafereel dronken in de echo van liefde herinneringen zag ik in de diepten van je glas lopend in het vage van uitstralende onverschilligheid…

Gevangen in een web van stemmen Een hels kabaal daar in hun hoofd Vaag komt het op een ander over, maar ze zijn niet gek daar heb ik altijd in geloofd…

en van het liefdesspel zo heerlijk en zo fijn op 't strand en duin zo met z'n twee Maar het vage kwam heel plots en nam haar, heel rot, weer met zich mee, al na een maand of twee een mix van trauma en heimwee deed zijn werk bij haar, zij was te vree maar hij droop af, heel gans kapot ze was een vage vrouw…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo traag... zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

er is altijd dat vage voor een mens alleen bijna niet te dragen gevoel dat alles onecht is ik zie maar kan er nooit bij komen de horizon is vaak een obstakel voor mijn dromen filosofeer over de diepte van bestaan daal dan af in een steeds nauwer wordende spiraal waar angst de sfeer bepaalt in een totaal verloren zijn door existentiële…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

ver weg verder dan ik van jou onvatbaar omdat de rozen niet rood zijn in mijn hoofd de hemel onbeloofd is donker als de wereld omdraait als jij de as in mijn hart allang vergeten was…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Een stiekeme koopman in Milaan Bood me antieke straatstenen aan De prijs was heel laag En hij mompelde vaag Dat 't om een gat in de markt zou gaan…

Nu vlei ik me in een vaag verlies. Je schonk een fortuin aan een zwerfkat aan 3 prille koningen met papierkronen. Je zag een karatekampioen groeien, die amper acht jaar geleden uit jouw schoot floepte. Ik dacht dat ik dapper was en je redden kon. Soms wil de drenkeling zinken. Zelfs een volbloed met gebroken benen moet worden geslacht.…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…

ik heb gekozen, het bloed op de veranda vlekken op mijn witte sokken beuken stralen trots en het aquarium is inherent aan het verlangen om alle schoonheid te omhelzen oven zonder vuur de geur van verbrande cake een strak gespannen roede die de liefde niet meer herkent in de ogen van het werkelijk beleven een kind dat nooit zal lopen staat…

Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou je graag nog eens vertellen, je laten zien hoeveel ik om je geef. Maar hoe moet ik dat toch zeggen. Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou zo graag eens willen fluist'ren, aan jou alleen, die woordjes in je oor.…

opstandig dier dat mijn bloed laat koken, wereldse encyclopedie waaruit emoties worden gestolen wortelende zinnen soms wat te grillig openslaat, sluipt binnen in een ogenblik van de tederheid, leidt ons weg van de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap wakend in de wellust van woorden, een synoniem voor een moment geluk Ach, laat dat vage…