Alle inzendingen over heimelijk

ik taal niet langer naar verholen zinnen die in ‘t vroege licht niet wezenlijk te verwoorden zijn laat de zon liever heimelijk naar binnen sijpelen en mijn lief nog even onbeschreven proef in alles onzegbare poëzie…

Ontsnapt aan toezicht van de overheid nam deze schepping heimelijk de tijd te groeien tot een bouwwerk van formaat. Maar redden hoeft niet; angst is ongegrond. De Sababank is immers kerngezond!…

Op school schreef je soms heimelijk een briefje, Wanneer de leraar eventjes niet keek, Je hoofd was in de war, je maag van streek, Terloops gaf je het stiekem aan je liefje. Van Koeman had ik toen nog niet gehoord: Misschien had ik dan ook wat meer gescoord.…

het mooiste meisje van de klas veegt triest de tranen uit haar ogen wat was u aardig en bevlogen dag meester met de vlinderdas het valt haar zwaar, het lieve kind ze had hem heimelijk bemind (Een laatste snelsonnet voor Driek van Wissen)…

Gelukkig weten wij niet alle dingen, Die heimelijk gebeuren in dat land. Ik denk dat hij met name voort zal leven, Door speeches die een ander heeft geschreven.…

Herfsttijd bleef zijn hart belagen dat heimelijke pijnen had te dragen, hem onderdompelde in droefenis. Ikzelf ben nu één jaar melancholiek maar dát komt door Trumps creepthroatpolitiek.…

Duitse melodie, langzaam en treurig. Mijn schat is weg, naar de vreemde heen - Ik weet niet, ik weet niet waarom ik ween. Misschien is hij dood, en stijf en stom - Dies breng ik mijne dagen zo treurig om. En als me mijn schat wou leiden ter kerk, Veel nijdige tongen er deden haar werk. Men zeide van dit, men zeide van dat - Het maakt…

Ik zie de wilg die mijn tranen deelt de kringen heimelijk vergroot zich onverhuld verwijlt in mijn dromen.…

zoals hij bijna geen blad meer draagt toch met het landschap vergroeid en verbonden blijft zo wil ik hier wel staan wanneer mijn eigen levensjaren zijn geteld maar voor mezelf nog geen einde wens als een voltooide boom die heimelijk nog van een jonge lente droomt…

Het trage zilver van mijn spoor Bevlagt de dagen tot waar Zij heimelijk gaan: De echo van geluidloze paarden. ------------------------------ uit: Winterrunen, 1967.…

Vaak wanen wij ons stiekem kampioen In op de naden lopen, tegels tellen En meer van die imaginaire spellen Waarmee we heimelijk wat tijd verdoen Zo mag ik graag een titel confisqueren In ´t rijmend-op-dit-nieuwsfeit-reageren…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

Het keurmerk voor de dark rooms gaat niet door Ondanks totaal gebrek aan hygiëne De vrijplaats voor een heimelijke scène Blijft ongezien en onverminderd goor Al zullen daaromtrent de meeste gasten Zelfs mèt een keurmerk in het duister tasten…

Vertrouwen Wat ik jou wil geven Met een heimelijk streven om zomaar van je te roven Zal heel wat beloven Steunend op de schouder Word je langzaam ouder En vertel ik je meer en meer Zonder dat ik me geneer En mijn woord in jouw handen Blijft immer tussen deze wanden Norbert van Eijden…

Senator Ashburn die zo consequent Verbeten tegen homo's bleef ageren Bleek iets op anderen te projecteren Waar hij zichzelf tè goed in had herkend Wie weet bestrijdt Geert Wilders onversaagd De hoofddoek die hij heimelijk graag draagt…

bloesembomen wenen niet daar zij walsen op hemelse tonen bemantelen zij zich in hun schoonheid nimmer zien wij hun verdriet bloesembomen wenen niet wel lachen zij heimelijk met elkaar ontspringen langzaam hun rokken kleur bekennen ligt in 't verschiet…

voel de stilte in de zon het heimelijk verwachten waar verlangen groeit en een subtiel geluid jou als bruid laat komen in het wit terwijl ik kleur en jij de hemel geurt uit de seringen die mijn lilapaarse tuin met lente heeft behangen…

Hun levensopdracht luidt: ‘blijf rein en kuis’, Maar heimelijk vereren zij het kruis.…

nu kleuren vervagen en mijn vertrouwen voorgoed geschonden is blijkt de stilte doof eenzaamheid klimt met alle macht naar binnen en neemt bezit van het tolt in mijn hoofd en struikel over woorden al ontbreekt het mij aan moed om deze uit te schreeuwen want wie zal mij geloven de wind die ik heimelijk ontmoet…

Een heimelijke hartenkreet onloochenbaar en puur De meedogenloze hartenpijn door zelfopgelegd censuur Het woud van mijn emoties overwoekerd door pure angst Als visser op de open zee huiswaarts kerend zonder vangst Met een mokerslag moet ik breken door de sterke rotsenwand Om de liefde te verklaren aan mijn tersluikse zielsverwant…

Vaak komen veel van mijn ontvangen net-bites van heimelijk door mij bezochte seks-sites dus als mijn vrouw dat merkt, en ze gaat klagen, dan zeg ik ijskoud: “Lieve schat, kijk hier ‘s, ik deed niets stouts hoor, het kwam door dat virus !”…

Het was bedoeld ter integratie vroeg me hardnekkig af waarmee had zojuist de achttien jaar bereikt de reis naar Friesland was voltooid we waren een zwembad aan het graven maar het uitdiepen voltooide zich niet er moest opnieuw worden gegraven heimelijk in de nacht in de provinciestad om het dagelijkse grondwater te ontzien.…

de gedachte was lakenhal staat er niet voor niets op klein deurtje poppenhuisje je weet het gewoon niet of en wat daar achter school nu heimelijk schuilt kijk naar dat silhouet heel droog is je schaduw wie weet van die open mond jij ziet geen geluid horen wij antennes wie weet wat daar puilt…

heb ik je heimelijk gekust, stilletjes van je genoten en daarom héél bewust een hoofdstuk afgesloten... Morgen... wil ik weer opnieuw beginnen, loop je mij dan tegemoet? een wereld delen, intens beminnen in voor- en in tegenspoed...?…

Pluimende warmte wolkt zich naar buiten, alwaar een bleke zon, het opkomen uitstelt tot de vorst zich krabben laat, die zich vlijde over gras en ramen, waardoor de nacht zich zoenen liet en witte kussen hun heimelijk samen zijn verried.…

ze aten in voorbijgaan de kleuren van mijn roos vraten aan mijn lach in jou maar steeds verwachten hun heimelijk plezier tochtte koud door het centraal station ik hemelde gedachten kon die bocht helaas niet om de stengel knakte toen jij niet verscheen jouw bloem mijn roos en ik bleven alleen…

je hebt je verschuild achter jouw leugens met infantielen zonder eigen leven je hebt mij heimelijk besmuikt ik had het bijna opgegeven ik wens je jeuk en te korte armen ik gun je pukkels en een bult ik wens je schimmel tussen je tenen ik gun je verzuipen in jouw schuld…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

nee, een hoofdrol wil ik niet, zweven in letterhoofden in een wereld die slechts jullie behoort; een zelf geschapen egodroom waar jullie mij, heimelijk, zonder enige schroom met de kop van Jut bestoofden achter het gesloten doek van fictie souffleer ik mijn eigen vertrek en hoor de auditoren roepen: wie is hier…

zag je gezicht in de wolken het haar lichtgekruld later ineens hoog opgestoken oren vrij in de wind je mond lachte plezier in heimelijk vervagen je lichaam verwaaide in sluiers zwart wit doorzichtig belicht door de zon die met liefelijke warmte je gezicht langzaam wist…