Alle inzendingen over heimelijk

De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

misschien is dít het wel, heimelijk nog hechten aan wat ooit verloren ging aan vage schaduwen in de schemering, een zacht geruis een verre roep, een geur een oude afdruk in het zand iets van droeve leegte voelen in een stille polder terwijl er een zwalkende dierbare vogel vluchtig in het niets verdwijnt…

langzaam, heel langzaam sluipt de vurige tijger weg achter de donkere bomen duikt onder in het moeras van de slapende schijn ziet niet de ontwakende zebra die heimelijk omhoog klimt voor nachtelijke toelichting ze draaien om elkaar heen in het avonduurlijke woud zonder elkaar ooit te treffen…

klein lied over een liefdesgeschiedenis -veelal onder duistere omstandigheden of met weinig gelukkige afloop- sterft, wanneer men haar heimelijk maar met opzet afluistert.…

brak en drassig gruwt het vlakke waardland van de zee en haar niet aflatende kuren steeds gooit zij haar golvende haren heimelijk over zijn naakte huid met een boosaardig schuimbekkend geluid zullen dijken en vliedheuvels haar wassende ergernis nog keren of kolkt zij over in stormgedruis brak en drassig beeft het waardland…

Gevallen, heimelijk ontvlamd. De verboden vrucht voelt als het nieuw epitheel. Gevallen, aangenaam verwarmd. Bekleed ons gegarandeerde vondst fundamenteel.…

Heimelijke blikken zijn uitverkocht Passie, indien voorradig, verkrijgbaar Aan de balie op bestelling Vul eerst het formulier viervoudig in Traan bevlekte formulieren retour Minimale wachtlijst: Een eeuw en drie kwartier Er zijn teveel wachtenden voor u...…

Een uiting van heimelijke tevredenheid, met een geest van oprechtheid. De lach op iemands gezicht kan wonderen doen, je weet waaraan je te houden, het is een doordringend bericht. Je ervaart het bij elk contact, over de telefoon of gewoon abstract. Tover een lach op je gelaat, doe het nu, het is nog niet te laat.…

Verwachtingsvol nam je mij mee in jouw verhalen, in jouw fantasie dat klinkt misschien wat cliché maar hierdoor krijgt de poëzie opnieuw grip op mijn leven schrijf ik mijn gedichten op papier blijf ik doelen nastreven geeft het mij heimelijk veel plezier om mij hiermee te amuseren mijn verhaal te kunnen doen nog veel meer over het leven te…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

Gedachten Tot zwijgen gebracht Door andermans Openlijke hoon en chagrijn Over ieders bestaan In diens eigen domein Oordelen heimelijk vermomd Als veroordelen Niemand wordt meer zo Als hij eigenlijk graag Zou willen zijn Inspiratie: Daniel Lohues, As iederien nou zo was zoas wij mussen wezen - (c)…

Misschien wordt daarmee heimelijk gepoogd, dat men er maar van afziet te bezwijken. Het is een stille wenk – voel je het ook? - om met z’n allen op te gaan in rook. ----------------------------------------------------------- …de kosten van een graf stijgen dit jaar met gemiddeld 15 procent. In de gemeente Moordrecht (!)…

ik verliet dit harde land verzengd gebrandmerkt in zijn zand gestaald beton spierwit belegerd door de zon maar groen is de olijf gelaten is zijn hout een schat van goud de oliekruik is vol de smaak van koffie ging aan thee met bergamot verloren binnenkort kom ik weer mijn dauw liet ik heimelijk tussen je lakens.…

Op dit moment aarzelt de dag of zij zal buigen voor de nacht Die heimelijk vermomd als schemer haar weerloosheid heeft afgewacht Gewichtloos is de lege stilte Nog onbestemd dit dood moment Ik kan het vangen in mijn hand de vijand weren Door medelijden overmand zal ik haar vragen of ik haar laatste licht mag dragen…

Waarom vraagt de zon mij nooit om een antwoord op zijn groot verlangen en slaapt de maan bij nacht met zelfs de diepste droom heimelijk gevangen waardoor openbaart de dag zich steeds vaker in natuurlijke wonderen is de werkelijkheid een antwoord op de steeds weer tedere hunkering het verleden zo te zien met alle liefde van…

Het zit niet in het bloed denk ik, dat heimelijk verbond, als krachten in atomen Altijd trekkend naar elkaar door deels juist af te stoten Misschien wél in de spiegelingen van eenzelfde meesterhand, terug te zien in ieder werk Maar het meest toch in het vossennest waar je dezelfde geur van draagt Met herinnering aan ravotten en…

Naar dat wat zich daar heimelijk verstopt. Al doende reist mijn tocht verder, om uiteindelijk dat te vinden wat ik reeds had.…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

Uit lenig hout gesneden In een zachtfluwelen doosje Verborgen in mijn toren Daar wacht ze al een poosje Wanneer ze langzaam opstaat Gratieus in elke geste Dan druppelen er klanken Uit haar ingelegde veste Buiten wacht haar lot achter bossen en rivieren dat ze heimelijk moet vinden bijna hoffelijk versieren Dans, mijn lief Stroom in…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

ik zag hoe haar pen de schoonheid beschreef van gedachten die zachtjes in het verborgene lachten met heimelijk plezier de binnenpretjes die zij op papier zette hadden een heel eigen stemming en mystieke sfeer geen tierelantijnen in verpakking maar een directe clou meteen ontwapenend zonder aanval rakend in de zwakke plekken…

tussen bloesem en vallend blad verwaaid, schijnbaar verloren schuilen nog tastbare sporen van vroege kinderjaren vol onschuldig verlangen nog heimelijk geloven in oude verhalen en prille dromen hunkerend naar geborgenheid tussen bloesem en vallend blad in het snel vervlogen leven is het broze kind…

Voor de zoveelste maal is het weer oktober Verliezen vogels hun stem stoppen tijdelijk met zingen Valt het blad als goud uit de wijde jas van de berk in m´n achtertuin Doet de zon heimelijk en heeft regen plotse invallen Voor de zoveelste maal spreekt herfst ´n taal waarin afscheid, weemoed en herinneringen.…

Niet alleen de geelbruine bladeren vallen onverschillig naast mij neer ook de wereld mijn wereld het kleurt zich duister net zoals december door de afwezigheid van al het andere en de schending van privileges verschuilt vrijheid zich heimelijk ach, vroeg of laat zal alles en dat waar ik in geloof dat wat ik weet zelfs…

Heimelijk kwam het kleine vergeten, het maakte haar soms boos, even niet meer weten, een mens, zo veder broos. Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister.…

Willig nodigende armen, streling maande: ‘ga je gang’, heimelijk elkander warmend aan het koortsvuur van de drang. Het samenzijn ontbeerde zegen, ik droomde jou doch jij mij niet. Nimmermeer kwam ik jou tegen hoewel jij sporen achterliet.…

ik wist dat je bloeide had je knoppen al heimelijk gezien maar de bloem mocht er nog even niet zijn als ons lief geheim dat meekeek in de blikken van onze ogen lachte in samen plezier de tijd heel vaak met ons deelde ook al was die helaas niet van hier waar gedachten afstand en tijd overbrugden stond ons paradijs waarheen…

ik weet niet zo goed hoe het daarbinnen en daaronder voelt maar de satijn die ik je ooit wenste was die van een bruid en het huis dat ik je ooit droomde was licht en ruim en wellicht is uit het kleine lampje dat ik heimelijk had verstopt de warmte al jaren lang uitgeknepen in je vuistjevol angst ik weet niet zo goed hoe…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…