Alle inzendingen over hennen

Er zijn er ook die slechts elkaar verwennen; ze verwaarlozen hun reden van bestaan – het minnen van de hennen.…

een linde legt bevallig bladgroen in een plooi een blauwe regen hangt te bloeien bewogener dan ooit een kleine wei een ganzerik vier hennen een lammetje een ooi vanouds een slaapziek dorp een café een ruif en altijd hooi…

hoogingenomen beklimt de haan de mesthoop op het plein broedkuikentjes, van schrik ontdaan, zijn bang en blijven need'rig klein de hennen kakelen, uitgelaten : "zie toch die knapperd ! zie zijn kam!" "ssst ! onze lieverd gaat nu praten" klokt de bazige kloek : "silence, mesdames!…

Het zeker weten dat niets overblijft als alles is geweken, een stem, een woord dit lichaam bekend om zijn gebreken De hand van de ander is naar huis gegaan slaapt in een bed naast een vrouw op wie iedereen verliefd worden zou De kamer wacht op de laatste zucht als de geest in het kippenhok, waar de hennen en één haan het voorbijgaan…

mijn vriendin zit in een kippenhok met bruine Barnevelders zij zit hier niet zelf op stok maar slaapt gelukkig elders jonge hennen pikken in haar tenen nagels zonder lak van kleur verdwaald mais door zon beschenen voel ik die speciale liefdesgeur het ei wordt bebroed in mijn hart door gekakel en gefladder verward denkend aan die liefdevolle…

Hennig kan ik kukelend nog wel wat zeggen maar hoe moet ik elke dag opnieuw weerleggen dat ik die eigenlijk alleen maar weet te kraaien en zoveel mogelijk hennen zou willen naaien niet bij machte ben te leggen?…

Drie schuren in lichterlaaie omdat een kind speelde met vuur: Tientallen koeien, varkens, konijnen, een paar honderd jonge hennen zaten als ratten in de val. Hun karkassen, de resten die er van over zijn, liggen vandaag, één dag na de brand, Te baden in het zonlicht van de nieuwe dag, verspreiden een niet te harden stank.…

Onder de kippen heerste droefenis door het vergeefse wachten toch waren er twee hennen die nog lachten zij vonden het gemis van Ho en Mo helemaal niet naar, want zij kropen zelf lekker bij mekaar.…

zaten nog op stok tegen elkaar aan in het kippenhok en schrokken zich een kakelhoen waarom zou een haan zoiets doen zijn lellen en zijn hanenkam lilden toen hij een kippetje nam hij pikte haar enige veren uit de nek tokje kakelde, ben je helemaal gek zo kap je mij tot kale kip pluk ergens anders en, verhip hij had energie voor alle hennen…

de ontwakende zon is er nog steeds vonkt vurig in de lucht ook het ritme van de vogels bewoog met elkaar vief als mijn diepe zucht de haan kraait zijn kracht kakelgeluiden van de hennen steevast een morgenzandbad warme regen druppelt op mijn koude huid en op het kinderkopjespad lentebollen knikken het lijkt alsof al die kleuren…

het gezang van een merel in de ontwakende tuin opent het kwettergevecht onder de musjes alsof er geen nacht heeft bestaan vol met donder alsof er geen stortvloed van water was geweest Verderop bij de lichtekooien van de buurman kukelt de haan zijn suprematie over de hennen mijn gezicht vangt de eerste warme zonnepijlen mijn neus de geuren van…

schijnbaar onbekommerd wuiven windsels van dromen uren van de torenklok zo ook de gulden haan van elke tijd verlost zich zonder vroeg gekraai de hennen van het lijf houdt wegen wolken schier eindeloos elk pril licht of wind aan mijn zicht voorbij de morgen komt niet zeg je zoals de nacht niet was of eerder voor de maan geen avondvloed…

De hennen kakelen, uitgelaten : "Zie toch die knapperd! Zie zijn kam !" "Ssst ! Onze lieverd gaat nu praten" klokt de bazige kloek : "Silence, mesdames !" Hij schraapt zich luid zijn schorre pijp en spuit zijn dogma's gutturaal. Geen kip die zijn woorden begrijpt maar hij hanteert vast Godse Taal !…

De haan kwam in meerdere rennen en steeds keek-ie neer op de hennen, die taalarmoe leden en letters vermeden: hij kón niet aan 't spraakgebrek wennen. Hij zei: 'Je bent dom als een kuiken. Een poepie laat ik je nu ruiken: de Q en de X vinden jullie maar niks, echter ík kan ze heel goed gebruiken.'…

weet nog van zure plekken waar je plast om brave hendrik te trekken we lijken contact gestoord met natuur Mazzel is het boek van nicolaas anslijn over die brave hendrik van de ganzevoet over hoe je jeugd met deugden opvoedt zodat de naam nog in archieven zal zijn Als onze jongens straks in duitsland komen krijgen ze het gewoon als fette Henne…

De hennen worden bondgenoten en vieren de wrok.…

Zo staat hij daar en heel de schaar needrige duiven en hennen is voor de vang dier steerte bang, vliedt de pralende pennen.…

Ook vangt weer 't moedig haantje Met zijn schel kraaien aan, Terwijl de lieve hennen Druk aan het leggen gaan. En legde er een haar eitje, Dan is zij recht voldaan En roept: Kijk, al weer eentje! Is dat niet knap gedaan?…