Alle inzendingen over herboren

Haar stem verloren wanneer handen bekoren klinkt een vrolijke noot krachtig als herboren.…

Liefde laat ouden en vermoeiden uit de sleur herboren worden Jammer dat de Feniks onder de gevoelens zo zeldzaam is…

knuffel de oude knoken warm verwijder spinrag uit haar hoofd haast je zodat ze het einde als herboren ervaart…

‘t oudejaar waarin verloren wat zo lief was kwijt geraakt leeft in hoop en wordt herboren als het nieuwe jaar ontwaakt…

Ik voel de warme kleuren op mijn ogen drukken zo licht en helder als de zon kan schijnen verbind ik het gevoel aan als iets herboren en spreek mijn zegen uit nu de lente daar is.…

hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

Ik voelde mij verloren alles lag voor de toekomst stuk maar ben nu weer herboren en bruis nu van geluk! kan weer genieten van kleine dingen zoals de vogels horen zingen!…

Een vogelconcert voelt als opnieuw herboren. Ik zal vandaag de winnaar zijn. Ik zal vandaag behoren. Van dat stukje geluk dat ik niet wil verstoren.…

in herboren liefde hernieuwt zich een droom die als zweem van verlangen ons zacht wil bekoren waar ik een traan in schoonheid diep geborgen in mijn hart koester als een parel ontsproten uit de nacht verglijdt toekomst in het niets een wens wordt verlangen waar tranen als parels zich hernieuwen in dromen…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

oh mijn lieve frisse Mercedes Gij hebt met uw vijftien jaar mijn hart geboeid heroverd zingend vormen wij een paar als het contact verbroken wordt dan bonkt u twee soms drie maal kort Uw hart mist een soepel fundament na vijftien jaar benadert dat cement doch zoevend bezorgt Gij mij plezier Ge loopt weer als een verse lier Uw stemgeluid…

Liggend ontwerpt hij het stadsdak, prent het patroon van bladloze takken tegen fel blauw in zijn brein, dat bloemkooltje, leeg nog en klein. Waakzaam ontvangt hij licht en lawaai, zonder oordeel. Honden, motoren, een boor. Ik duw zijn wagen en merk hoe hij schift, niet meer schrikt, scheidt wat hem boeit en wat niet. Hij verovert de woorden…

is met het bouwen van een nest ik laat me even meenemen met de richting van de stroom het stille kabbelende water versterkt hierdoor mijn droom ik vergeet voor één moment alle uren en de tijd vaar dan weg van deze wereld in alle rust en zonder spijt dit gevoel was sterk en zo intens want wanneer ik wakker werd voelde ik mij een… herboren…

opgesloten ik gevangen door gedachten maskerfestival uitgesloten ik mag ik altijd mezelf zijn levensdilemma afgesloten ik woorden voorbij het gevoel betekenisloos herboren krachten versterken mijn eigen ik blijven wie ik ben…

Nachtregen danst op de naakte huid van mijn ziel de zilveren druppels paarlen uit lange haren heel mijn wezen lacht ik spring in plassen van herboren vrijheid en zing de klanken van mijn hart…

bewandel het mozaïek van je ogen voel je wimpers troosten ze stroken tegen het blote van je bange ruggengraat en spoel je voeten dan in je tranen en was je handen en je hoofd gedoopt ben je verdoofd beloofd een herborene…

ik wist in verbinden weer stukjes wereld te vinden die ik was kwijtgeraakt in openstellen zijn zij losgemaakt uit het doolhof van niet meer weten door vergeten ik heb ze verwelkomd als schepping in tweede termijn manifesterend in zijn mijn wereld groeit in verbondenheid die was ik kwijt door diepgaand segmenteren de breuken…

Een dal is nooit te diep Pas als je hebt gevoeld Hoe diep je als mens kunt zinken En wat er wordt bedoeld Als muziek niet meer mag klinken Hoe leeg je leven kan zijn Zonder liefde, emotie en gevoel Achteraf doet het veel pijn Als je beseft dat je hebt geleefd zonder doel Agressie, prikkelbaar en oneerlijk ben ik geweest, 2 jaar lang…

Woorden vinden en ze laten horen, opdat hier en daar toch iemand wordt herboren.…

We zoeken en vinden weer, laten los en worden herboren.…

je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar nu met wijsheid en erbarmen je beste zelf herboren…

Een man geknipt en geschoren ging schijnbaar als gewoon alleen weer aan de wandel naar Amstelveen maar toch anders - moet je horen: Normaal suf op weg in dromen was zijn tred nu wakker en kordaat met rode konen rechtop over straat Waar zou dat zo plots van komen Kwam die flair wel uit eigen beheer Speelde die knakker soms mooi weer vandaag…

onwetendheid Dwaalden, wachtend op ik bangerik Oh, ik kon die ander heel goed helpen, Denkend dat ik het allemaal wel wist Maar mijn eigen leven niet op orde Ik had me in mezelf vergist Nu een nieuwe weg, een nieuwe kijk Bewust de dingen leren zien De momenten intens ervaren En dit delen bovendien De energie die ik nu voel stromen Herboren…

't Geheim blijft tot de nacht behoren, waarin ik ben ontstaan, tot, opgeslorpt, in schijn verloren, in 't licht vergaan, in U ik word herboren!…

gevoelloos zijn de vingertoppen waar chemie in warmte huist reflexen als gesloten deuren blinden die steeds zwarter kleuren de huid ervaart geen streling meer in liefde speling en geluk verdroogd en schraal gelooid door weer en wind kooit zij in kou haar ziel terug naar de moederschoot waar dood opnieuw geboren wordt in stralend…

Nu de lente uitbreekt in teer groen en bloemen wil ik weer leven zonder al die zorgen, die vragen, maar herboren als een kind.…

onaantastbaar is haar schoonheid gracieus de vlucht volmaaktheid in contrasten tussen horizon en lucht heb haar pluimen nooit gestreken of het verenkleed gekort mocht uit haar handen eten delen onze creatieve dorst zacht spant zij de stilte aan om woordloos weg te gaan met feniks vleugels op te stijgen…

Hij helt voorover, ligt haast aan de grond. Zijn dorre kruin wijst vol droef verlangen naar de vage, schemergroene gangen; daar zweeft klein bosleven onvatbaar rond, streelt heimelijk, loom soezend, elke stond de vergane stam, blijft erin hangen. Tussen jong mos klinken keverzangen op dood hout, door Flora heilzaam gewond. Rondom de molme…

Ik laat de nacht niet langer domineren hij schonk mij toch al veel te veel pijn Ik weiger die verdrietige atmosfeer en dat eeuwige, zo vreselijk eenzaam zijn Ik laat de nacht niet nu langer regeren want ’t eenzaam vermoordt mijn geest O mijn hart schreeuwt van het zeer en bij het ochtendgloren huilt hij ‘t meest Ik laat de nacht het leven…

Oplevende bloem het ontsluiten van leven geslaagde aarde.…