Alle inzendingen over het bloed blijft kru

Ik lig de hele dag zalig languit Te dromen en gerust op u te wachten. Verlangen heeft mijn denken iets gekruid, Precies genoeg om met plezier te smachten. Ik luier feestlijk, mijn lichte gedachten Bewegen zich om fris en geurig fruit En bloemen, en ik luister of 'k het zachte donkere lokken hoor der diepe fluit. Alle avonds fluit bij dat…

Ik heb u lief, gij zult gelukkig zijn! Zo fluister ik, alleen, in staag herhalen, En door mijn denken komt met vlagen dwalen Van liefdes volkslied het oeroud refrein. De meisjes zingen 't in de maneschijn Met brede slingers wandlend langs de wegen, Zij roepen 't iedre donkere jongen tegen: Ik heb u lief! gij zult gelukkig zijn! Door de…

III-1 Voor Okke Hij zat gemaklijk op de rand van 't bed, En sprak van school en leuke jongensspelen, En hoe de vreemde talen hem vervelen, En van de vrije Zaterdagse pret. Ik luisterde gelukkig, want het was Of 't leven aan mijn leger kwinkeleerde. Kwellende koorts, die mij verdervend deerde, Verdoofde, tot de felle pijn genas. Toen…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

O dit wreed genadeloze dringen Van uw schone rouw, paarse seringen, Tot ons denken, tot ons vlotte bloed, Is gelijk een overmacht van minnen, Die 't weerstreven der nerveuze zinnen Sidderend zich onderwerpen doet.…

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…

De bard werd tachtig en vereerd Zoals dat past, krom en wel veert Hij weer op en werpt de linten van zich af Feestelijkheden zijn een straf Voor wie met Datheen en Calvijn werd grootgebracht Men spoelt met wijn en sterker drank Die keel niet schoon ontstoken door de klank Van psalmen uit de folianten van Johan de Heer Wat je verliet komt…

Als vader thuiskomt brengt hij heel veel landen mee: Dromen in mijn bloed.…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Als je dodelijk geveld wordt door een vallende oude boom spreken we dan van een geweldsmisdrijf of van een natuurlijke dood?…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

Een bloedrode streep Diep in mijn huid Er vormen zich druppels Druppels die via mijn hand naar beneden stromen Eerst langzaam, steeds sneller Rood, roder, roodst Bloedrood, mijn bloed De snee is gezet Ik voel de scherpe pijn Mijn huid is stuk Het bloed Het bloed is rood Bloedrood, mijn bloed Paniek, waarom heb ik het gedaan Waarom…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

rood verwant mooi bad serieus end hart de aderen missen jou, mijn lief…

Als bloed kruipt waar het niet gaan kan, hoe weet ‘n transfusie waar ie zijn moet dan?…

gezicht in reliëf naakt hiëroglief koel dood teken vlinder zingt vleugel gebroken laat later staat kraanwater vaarwel wij komen aan, en slopen die hel afval afvallig bastaard aanraken raak vaak klaas aast gierige gier stokken stook deze wereld dood gasmasker ook! wij kijken muziek zingt mensen kerken erkennen rood…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

ik schrijf mijn letters in rood dichtbij mijn hart, waar dood en leven één zijn en ik laat de negatieve dag een overgang naar zonlicht maken achteraf kijk ik terug, de zegen van een priesterhand rust op mijn wang, en op mijn rug zijn woorden rust en liefde rond een kleine grot verwijzen naar het lot en niet – naar bange oorden…

patroonheilige... geen gezicht in spiegelbeeld, werkloos in zijn vak, smachtte naar wat mensenbloed in een resto op een snack!…

Het is als dobberen in een onbarmhartige oceaan, wanneer het hart begint te bloeden komen vroeg of laat de haaien aan.…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

Hun brein is schoon ontdaan van laatste resten menselijkheid maar reeds kleeft onschuldig bloed aan hun handen als belediging voor elke God Een moordenaar blijft eeuwig een moordenaar ook al denkt hij een martelaar te worden…

als weer de tijd heen en weer rijdt je er naar blijft kijken gebeurt er niks ben je een stilstaand beeld op een wit doek een dood beeld zonder zin of bloed en dat is mooi, als je dat wilt.…

grenzen vervagen zoals de ruimte om ons, enkel blijft als ogen harten ontmoeten: het versmelten tot één gedachte één gevoel één adem.…

ze drinken en verwelken later nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad na rozenblad tijd die gekozen is nu ga ik weg ga jij weg als ik dood kus ken ik verlangen het blijft…

‘Wie schrijft die blijft’ is een devies dat goed beklijft en daarom heb ik om magere Hein een stapje vóór te zijn mijn zieke zwager die anders niet meer lang zou leven op zijn sterfbed nog waarlijk net op tijd een pen cadeau gegeven.…