Alle inzendingen over hoongelach

De oorlog in het hart is als een stad die in brand staat Het hoongelach echoed na als een brandmerk op de getroffen ziel Het spel is uit als de Hades zich toont in zijn ware aard Ik wens Chiron en zijn passagiers een behouden vaart…

getrakteerd op hoongelach strompelt hij een herberg binnen mompelt onverstaanbare zinnen het was op een bloedhete donderdag hij werd prompt de deur gewezen een glaasje kraanwater niet gegund wat een rotzooi wat een rund een man in armoede nooit geprezen nochtans moeten obers beter weten dorstige laven is barmhartig werk de Bijbel…

Ik maak schaduwen zonder einde handreikend omsluiten zij mijn grenzeloosheid ronder dan de aarde De ruimte binnenin is groter dan ik ben het overstijgt mij hemelhoog dieper dan de zee Vrijheid heeft een prijs ik betaalde de veerman nog steeds achtervolgt zijn hoongelach mijn dromen Ik neem het voor lief…

hij keek ze aan en wist zijn laatste avondmaal één zou er gaan voordat de haan drie keer zou kraaien de anderen zouden volgen onder hoongelach en spot bedolven maar geloofde nog in zijn messiaszijn ondanks de kruisiging en pijn hij had het lot met zijn herrijzenis beschikt de mens deelde in God met eigen ik…

we zullen de avond dicht kakelen met veel geschreeuw en spraakwater en overdrijven en liegen (toe maar) we zullen de bakens verzetten, maar vrijwel stil zitten met een lach en met hoongelach en voordat we het weten weer naar huis toe, de ruimte weer open en wij de gordijnen en ramen dicht doen tegen licht morgen- ochtend maar ook tegen…

schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar houvast bleef me ontzegd nu verlamt me de kilte en in de verte hoor ik donderend de lokroep of is het hoongelach…

Tevergeefs tracht het Romeinse gezag ongewist zijn handen schoon te wassen; op het plein klinkt het boze hoongelach op het ritme van de dansers' passen. De Romeinen hadden heus te klagen; zij hebben ons helaas niet overleefd. Voor ons begint het eind'lijk te dagen wat, deo volente, de toekomst heeft.…

en terwijl ik de gluiperd van achteren bespring rolt er een steen weg zie ik ogen draaien hoor ik hoongelach en wéét: het is voorbij ik heb alwéér verloren!…

hoor hoongelach zie de saters in hun ogen verdampen zij hakken hoofden af nog rijgen snoeren gebeden aaneen rult heet zand woestijn onder voeten schalt het oosten roept op tot gebed in de zinderende ruïnes van moskee en minaret in strijden voor de leer moeten ongelovigen verdwijnen zoals weleer in allahs naam en eer we zien het…

Hij houdt het meisje stevig vast Hij vindt de weg wel naar de stad Maar is snel moe en afgemat En wordt op hoongelach vergast Na uren zijn z’n sloffen nat Maar hij herkent de oude buurt De bank waarop als toegestuurd Door God de vriend met wie hij at Hij leerde hem het woord goodbye Hij groet hem met een brede zwaai Maar dan, een auto,…

Als ik aan May denk, premier van Engeland dan denk ik aan mei, aan de zon wat een (uit)straling heeft die vrouw wat een warmte om door te zetten weggestemd en stem weg, dansje en hoongelach als dit niet een vrouw met kloten is dan zou ik het niet meer weten als Christus een vrouw was geweest i.p.v. man een vrouw met de potentie van Theresa…

geworden haren hij teisterde z’n land zovele jaren en eiste van het volk een zware tol in wreedheid was hij niet te evenaren hij zaaide angst en moordde voor de lol de zwarte kerkers zaten overvol met door zijn beul bewerkte martelaren maar toen ik laatst die beelden van hem zag vermoeide ogen, rimpels en gebogen vernederd door een bitter hoongelach…

de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering brengt humor droogt de spade waarmee het Wad haar prielen graaft, ze wil leven wijl ze aan mijn hakken likt en maatvoering ondermijnt met het hoongelach…

hij bleef wantrouwig maar trouw en tilde haar op de ezel nog lang na hun vertrek klonken spot en hoongelach de twijfel maakte hem gek het was in die tijd van barre koude dat de lange reis was volbracht het geesteskind, een zoon, werd geboren midden in de winternacht Jozef legde hem in een kribbe en huilde zacht…

zichzelf iets mompelend Van vakman of zoiets, Schept hij uit het zand Zijn eigen gebouw, zijn Eigen schepping zoals Alleen schepping maar Maar zijn kan - tot er In het overvloedige zonlicht De schaduw van een kindervoet In laars gehuld het vers Geschapen gebouw overschaduwt En in één klap met de zandbak Gelijk maakt - tranen en hoongelach…

verscheurt de nacht waarin je kon ontkomen, wreed smelt kort geluk van veilig duister dromen Spiegels ontweken maar nooit ontsnapt aan ogen, doorweekt van tranen menige dood overwogen Geboren door geschater jij eigen lichaamhater, gekerfd haat in jou, brandend achter elke mouw Zij weten je te vinden en jij moet het horen, verminkend woord uit hoongelach…

In de beslotenheid van adem is het leven als een heraut die spot met eenzaamheid zijn hoongelach tekent een frons op het eindeloze voorhoofd dat de horizon voorstelt een god is nimmer te bespeuren de enige aanwijzing is een plek die overal en ergens is waar men nooit op zoek naar gaat daar waar men denkt te vinden wordt op ongeloof…

volwassen te worden een koperen voorhoofd weerkaatst de voortjagende donderwolken rond het wegvluchtende levenslicht verzamelen zich de zwarte raven de dood wenkt en wijst de passage naar de eeuwigheid en ook de treurige kapstokhaakjes het beproefde geloof is de overwinning van het onwaarschijnlijke op het zichtbare en het bewijsbare onder hoongelach…

werden woorden niets meer waard dan lege hulzen voor geweren karabijnen voor het aanzien langs een dunne stippellijn hier ging de nacht door in het klein zoals de vreemdelingen gingen als een houten harlekijn gebogen - om zich te bedwingen zachtjes dood - om elk woord dat werd gestoken in chagrijn en de meer dan schone schijn die zij met hoongelach…

vinkt bloeit danst en musiceert het boven de nijdige velden van haat waar ik werd vast gegrepen door een hand uit de hel terwijl alles zich omhulde met zwijgen gedachten van demonen die zich met mijn vlees wilde voeden ik huilde, de pijn stroomde door de witte vezels met de rode inkt mijn klaaggezangen werden beloond met hoongelach…

negeren barst er een onweer los weergaloos waarachtig ik heb het niet meer met de wereld het aardse bestaan ontgaat mij door mysteriën in de spelonken stormen breken daadkracht de mens machteloos gaat aan krachtige winden ten onder en een god boven aan de ladder laat zijn tranen in woeste striemen neerdalen in verwoestende regenbuien, hoongelach…

Het bekampen van de hedendaagse vijand En het ontwijken van mensen gaan hand in hand De explosieve aanwas dezer pandemie Eerst lauw onthaald op hoongelach en apathie Het hing volgens virologen al in de lucht Drie F-35’s meer blijkt nu pas spilzucht Door onze grootheidswaanzin en arrogantie Zitten we al vast tot na de paasvakantie Ondertussen…

En weer slaat de liefde toe, ongenadig, meedogenloos, misdadig, de hand die vals de lier bespeelt, de beul die 't galgenaas eerst vierendeelt, het roofdier dat zijn prooi al wurgend velt, de wurgklauw die je strot omknelt, de angst die door je lichaam raast, de drank die al 't verstand wegblaast, het luide hoongelach van wie ontkomen is,…