Alle inzendingen over hul

* Het is zoals het is, Je bent zoals je bent Er zijn er meer als jij Maar wat doet dit met mij Je proza-poëzij Je egowoordenbrij Je zelfbeeld op een rij Schip zonder averij Bloem zonder honingbij Wat doet dit beeld met mij Zinloos, je mijmerij Autist-rijmelarij Leg lege huls opzij Aan leegte ver voorbij Leg eens een beter ei…

Lui - lui kriekies hul vergaap aan fee - musiek op potte. Sing vir my van die koningsarend se tydlose geroep oor die Vaal. Gesoek ; 'n bergmeerkat vir 'n maal met nostalgiese gesweef op die wind. Sing vir my, van jou angstige liefdesroep terwyl ek dans, meedoen, roep - roep.…

Dekadensie vanuit Sodom en Gomorra is hier, in siel, aan lyf, oral rondom jou regoor die wêreld is rooiligareas besig om geld, uit beursies van Sodom te tap vir geldmakers is daar bittermin slaap waar beeldskone poppe in glaskaste eksplisiete kuisheid in hul liggaamspassie verleidelike oë, heup en beenswaaie sit versoeking vir wêreldreisigers…

Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur der vreugdelozen. Laat mij nog eens die marm'ren lippen kussen! De priesters preev'len en de kaarsen branden... 't Is me of die kus mijn ziel in tweeën kliefde.…

de huls van het laatst geschoten woord, die echo die kale ruimte de uitzichtloze uren. kijk ik op van het blad waar, opgezogen uit het niets, in zwart het wit zich vult.…

haar deeg deint in het korset van satijn een hoekig en stijf kleed dat haar lijnen in een koker dwingt, een huls die splijt als zij haar speer in de berm plant want ze verkiest het lijf aan lijf gevecht toch houdt zij iets achter in de voering van haar kameelharen mantel knelt het vlindermes alsof ze broedt op een ei van glas waarin haar…

Ik blijf liever stekeblind als ik 't geluk maar vindt ik zal mezelf niet snijden al moet een ander lijden een mening, met de dag ben ik slaaf van hun gedrag en omdat ik altijd zweeg is mijn huls ook werkelijk leeg.…

jy onvrede as jy vir haar ruikers stuur wetende, ek is nie tuis hoe steur jy my huis hoe bring jy konflik as jy vir haar kom kuier die kat is weg, jy die muis my kinders hou daar niks nie van rep g'n woord oor nagmerries bang want jy is die mooi een, die skelmpie my vriende fluister, lag so skuins verby neus in ander se sake, wil hul…

Doe crêpepapier om elke duivenkraag en hul de landmacht in het zwart, vandaag. Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, hij was al mijn verdriet en al mijn troost, mijn nacht, mijn middag, mijn gesprek, mijn lied, voor altijd, dacht ik. Maar zo was het niet. Laat in de sterren kortsluiting ontstaan, maak ook de zon onklaar.…

lief huisje met schreeuwende buren Dag lief huisje met krakend skelet, dag lief huisje waar eens stond ons bed Dag lief huisje waar liefde bloeide, dag lief huisje waar gevoelens groeiden Dag lief huisje waaronder eeuwig werd verbouwd, dag lief thuis waar ik innig van houd Luister huisje "er komen nieuwe mensen hul…

hecht een streng aan de haarwortel strooit glitters op mijn wimpers kiest voor een verrassende klemtoon in een evenwicht tussen kleur en volume de ronde snit gaat bewegen in een kolk die lonkt een amberen weelde de kapper belooft de schicht en de donder nog wat wennend aan de clown in de spiegel maar zeker van mezelf kruip ik uit mijn huls…

ik zit in een jager met twee straalmotoren vastgegespt in een kuipzetel ga ik in duikvlucht rakelings over de klokkentoren ik scheur door dikke, lauwe lucht met een gasvlam in mijn ronde staart de gestroomlijnde neus sleept een kegel mee een werveling van cirkels die uiteenschuiven elkaar overlappen in een spitse huls die nog scherper wordt…

jy reën, as tien seisoene droë sand in jou kiewe waai het God vergeet van wesens wat kinders voed hoe beskryf jy groen, as dorre landskap jare lank geen vrugte baar het God vergeet van mense wat gebede na die hemel stuur die stam loop leeg so ook die wye natuur ek kan die onrus voel, as my mense sing en koor van vlaktes sonder water hul…

Want zo ingekapseld kunnen wij nooit verwelken, zo gebakerd vervriest alleen onze huls, wij vrezen niet, wij zullen blijven leven. Als garnalen, eeuwige garnalen. Vluchtend in dans en gil betogen wij dat wij leven zoals het andermans masker betaamt, en niet ons Vlaamsch gezicht van kwetterende dwergen.…

Zie je dan niet hoe hij reutelt en treuzelt Nauwelijks wijkt van de troon De laatste trots Gun ons een voorschot De milde spoeling van jouw meisjes Week onze wangen in het lengend licht Want geef maar toe De bevrozen aarde houdt een belofte vast In haar woelbuik: Larven en hun dorst De sapstroom, het korstmos De kiem knelt in haar huls…

er huist een monoloog in mij keer op keer geven mensen me te verstaan, dat zij me niet ik hul me in stilzwijgen, ben geduldig moedig en gelaten voer ik dialogen – dronken, nuchter – die een puntje ziel tonen, uittorenend boven water als een ijsberg hulde aan de ervaren kapiteins – het zijn er niet zoveel, er zijn maar zoveel schepen…

Hangend in de lucht hul je het open landschap in een mysterie. Wanneer mijn breekbare-en-kwetsbare verdrinkt in een mist van dichtheid en uitgestrektheid waar haar silhouet wordt gemetamorfoseerd in vage contouren en on- duidelijke vormen terwijl toppen lijken te zweven boven deze ongeziene luchtlaag.…

wat voelt vandaag toch raar mijn hart staat zomaar stil bloot vast op latten baar beweegt niets wat ik wil ben van alle contact afgesneden draag plastic huls om mijn hals oh heer dat heb ik weer altijd alle risico gemeden mijn brein zoeft van consternatie wat zingen kraai en kat hier vals dit ja is een open hart operatie witte zorgjas…

O het verlangen van die rode stenen te breken uit de rode huls, te spatten hun leven, gelijk een zot geweld, tot aan de zon, die hun leven schonk, in gek begeren van het laaiend lijf. De laatste omarming van de minnaars voor de dagelikse dood.…