Alle inzendingen over hul

Zonder dromen, is uw lichaam een lege huls. Dromen geven een nieuwe impuls!…

Vannacht ontmoetten wij elkaar ik zag je al van verre Je straalde maar ik ben gehaat door de schrijver van de sterren Je trok een kap over je hoofd onttrok je aan mijn ogen Ik voel de pijn van hoop die dooft de pijn van onvermogen Ik hul je in een schreeuw wanneer wij als vreemden elkaar passeren Het spijt me maar ik kan niet meer jouw…

Het ritselen van de bamboe door het open raam stelt mijn gedachten op hun gemak het paard verlangt naar suikerriet ik wens jasmijnthee met jou Bamboes blad Die ritsel van die bamboes deur die oop venster stel my gedagtes op hul gemak Die perd verlang na suikerriet ek wens jasmyn tee met u…

alleen - berg ik je in mijn huls trek traag met jou door mensenland tot aan die bovenzinnelijke impuls van wieken naar de overkant alleen - draag ik je in mijn schoot spui je spreken de wereld in vlieg je vleugels arendgroot tot ik aan vrije hoogte win zo breek ik uit identieke dagen naar dat wezenlijk moment rond wijdte, wind en vlagen…

Wat is haat? Woorden zo grof Uitgesproken uit woede of het verafschuwen van iemand op een hogere graad Een woord zo vol van betekenis Maar vier letters groot, ter tegenstelling Toch voor velen een kwelling om dit te horen, soms al na een kleine ergernis Duidelijk onderschat Wat het manifesteren ervan aan schade geeft Uitgesproken alsof…

Maar kyk, dis 'n fees wat my oog gewaar van blommetjies, blommetjies aanmekaar, op ranke stingel oor graffie en steen – soos graan op die lande, aaneen, aaneen; soos kindertjies selwe in feesgewaad, in hupp'lende dans op die windjie se maat; spierwit hul kleertjies en roserooi – die sonlig se glans op hul hemelse tooi.…

ik raak de plassen het ijsvlies scheurt in waanzinnige vibraties van fantasie en illusies het laatste koppige wintervuur uiteindelijk toch gebroken ijzig wit neigt naar kleurig golvend licht stilte wordt gebroken in luidruchtig vogelgekwetter het immer groene gras krokuskleurig opgefleurd aarzelend hul ik mij in geuren noordenwind…

Wanneer ik mij hul in poëzie vervaagt de beleving van tijd lichaam en ziel versmelten tot voorbij grenzen van de werkelijkheid ik beleef, intens gevoel dat ik zweef mijn hart klopt mijn lichaam uit op mijn wangen kleur, gehuld in geur voel ik mij opnieuw de bruid tonen van kleur in een spectrum van licht verzachten de lijnen in…

ik hul me in jouw handdoek en kus jouw tandenborstel uit paastakken zie ik seringen bloeien neem de kiezelsteen die uit jouw schoen valt in een omkadering van licht hang hem aan een gouden ketting van verlangen of?…

dat de zon op decemberdagen wordt gesmeekt terug te keren naar onze keerkring Blijf zelf niet hangen -in deze zon-arme dagen- in navelstaren Zoek de zon op hul je kop in 'n sjaal zet je kraag op en probeer je z'n schijnsel voor te stellen onder je mantel.…

Droom weg in vlagerige zonstrepen onder de appelboom van vorig jaar in de geborgenheid van mijn schoot Hul je in zomergekleurde tuinkleden tussen coulissen van lavendel en lavas op het toneel van je wonderlijke leven Hoor het hart van moeder natuur kloppen van lichtblauw naar donkerbruin meerstemmig doorjubelend in je wezen Voel je vrij…

De satelliet Solar A In een hoge baan om de aardkloot geschoten Belicht de straling De hete streken in de heliosfeer Ontastbaar voor het bloot mensenoog Gezeefd door de dampkring Astronauten nemen als eerste waar Aan boord van hun hemelse huls De film in de ver reikende lens Versmeert het detail Door verstrooide straling Later vond men…

Versinsels is eerstens 'n soort van bedryf om dingen wat onderling klop op te skryf, die gees te verhef bo die lydsame lyf: verzinsels wil graag hul uiterste doen om liggaam en siel met mekaar te versoen, nie soseer om die werklikheid te onthul as om sy tekortkoming aan te vul. Wat van voortgezette verzinsels nou?…

Je bent in Hogere Regionen opgestaan en van daar uit kijk je op me neer en zie je hoe ik straks ook niet meer ben die ik schijn te zijn, maar een lege huls, een verpakking van een Hoger Ik, waar jij al bent en ik ooit zal zijn.…

labyrint Van talloos veel miljoenen aan neuronen De doolhof waar de geest zijn weg in vindt Geprojecteerd in nauw te lezen codes En amper te ontwarren mechanismen Verwijzend naar technieken en systemen Onder de vlag van neurolinguïstiek Geen graal, geen steen der wijzen, slechts suggesties Wie is de guru, waar zijn de patronen Een lege huls…

God het jou, edelsteen van porselein, gemaak : díe een wat vir jou man ’n sieraad is, jou kinders staande hou as jy hul snags aan God opdra, jy Sy Godskleed van seënbede, oor hul vou. “ Dít is jy, aller edelstesteen van vrou ” SPREUKE 31: 10 - 31 “ ’n Knap vrou is baie werd, baie meer as edelstene.”…

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het?…

als ik mijn pen beweeg op het papier is alles wat ik schrijf een lege huls ik wacht op meer, een krachtige impuls de regels blijven leeg, het stopt bij vier maar dan zie ik een deur die op een kier staat, licht werpt op m'n blad en mij iets guls aanreikt, het ziet eruit als uittreksels van muzen van de maan; tweede kwartier en halverwege…

Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer van het leeggezogen zijn.…

wiste mijn sporen langs het strand zodat niemand zag dat ik daar liep diepe gedachten denkend in flarden zoutkoude mist zweefden zoetgevooisde stemmen zij herkenden mij als lege huls schonken mij woede en verdriet jaloezie en toch ook wat haat vreugde, zelden uitgeblust en lust en rust voor mij intens gevoelens, maalstrom van genot…

ontwaken In een zee van tijd zal de liefde warmte aan onze vriendschap binden ik leun mijn loom verliefde lichaam tegen je vastberadenheid aan we zwijgen intiem in ogen die gedachten aaneen rijgen tot de winter als ouderdom wijsheid verworvenheid ons deel is geworden en gebreken de vruchten zijn van de boom der kennis hul…

ik zie je naam in steen gebeiteld jouw handschrift is het niet de dood heeft ook je lijf verbrijzeld een lege huls en wat verdriet waar is je bestaan gebleven geen tekens op de muur geschreven hoe vind ik je in deze tijd een hoofd vol vage beelden een lach die om je lippen speelde alleen de bloedlijn praat nog door wat heeft je…

polemisch Hoogdravend daverend Controversieel getint Vroedvaer debat Vraagt gunsten aan Houders van aandelen, Heren van heemraad En banken van lening Op spillebenen Krijgt hij sjaalmans pak Papieren tijgers Om weder te keren Voordat hij verdwijnt In de kamp van het daar zijn Waar 't recht van de sterkste Leeg is als een huls…

Ek, wasbediende, was lank van sy tuberkulose bewus, maar omdat hul mense was vanuit die hoogere hoed, moes ek my hulp in stilte blus. Díe siekte neem meer lewens as vigs. Vroeë behandeling kán dit uitwis... as ons almal die skaamwees wegstoot, sal genesing groei soos ‘n wingerdloot.…

Alleen wat machtelozer en wat zwakker En zonder levenstaak en levensstrijd - Des morgens word ik zonder plichten wakker En hul mij aanstonds in mijn eenzaamheid. Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen En meren aan mijn oever hunne boot, Wij spreken van het leven, dat wij kennen Met luider stemme en zachter van de dood.…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

De dansvloer knarst Onder het hees gebulder van narren Die het jaar uitzwaaien Ze zit op een barkruk genageld En toch wrik ik haar los Met een koevoet als het moet Draag haar naar de grote markt Til haar op de hoogste sokkel Waar de helden van de Gulden Sporenslag tronen Meer en meer krimp ik in een huls Dolend van deemoed Vind ik de…

Ik wil het bijna vermoeden Al lig ik geveld Gevangen in een huls Op een dood ei te broeden…

Voorlopig hul ik mij in landsbelang in nevelen, mijn ‘F’ een prima schuilhoek. Een alias, want soms ben ik best bang. Want eerlijk waar, die jamben zonder rijmboek, die gaan mij nooit af zonder plaatsingsdwang – wat ik ook zie bij jullie, zonder lulkoek!…

Het koude huis waar haar huls rust blijft stil. Rustig, door de pijn van anderen heen, ontsnapt ze naar de vredige hemel…