Alle inzendingen over in handen van zand

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Hij kan een hand vol zand leeg laten lopen op het strand uitkijkend op de golven die elkaar steeds weer bedelven. Hij kan een meisje aanzien met zoveel liefde in zijn blik dat zij zich tot hem richt en vuur vraagt voor haar sigaret. ------------------------------------ uit: Verzamelde gedichten, 1993.…

Wat oud is en bewaard laat ik door mijn handen glijden: zand en zaad en scherpe randjes vormen kringen op de loop van deze tijd. Een enkel beeld laat net dat beetje herinnering zien als kleine steentjes, opspattend en de ruit weerspiegelt de strijd.…

zij nam mij mee tot in de hoogste regionen haar stem zong licht een donkere blik deed mij duiken door blauwgroene golven drijven naar het strand haar hand liet zand in zachte tonen door mijn vingers glijden in haar ogen streden woorden van geluk met wat er vroeger was geleden niet alleen verdriet ook hoop en liefde in het lied…

Er worden nieuwe dromen geboren harnassen uitgetrokken, slaven ontketend onder zwijgzame metaforen tillen handen voorzichtig zand van een in de zon gelegen strand terwijl een vogel het licht nadert en ik ga naar de frisse rivieren achter je mooie blauwe ogen Ik luister naar de ontroerende echo in je hemelse oren klinkt een fluistertoon…

En je weet, donderwolk we horen jouw stem nog tijdens nagelbijten van tijd die jou geen dode ziel verwijt trouw strelen trillende snaren dragen tussen benen geen beelden of onder zwijgzame metaforen tillen handen doorzichtig zand een nooit vergeten tastbaar ooit in het afleiden, heen dragen van herinneren de zee vragen, tijdens het bos…

Om hoe mijn vader me leerde fietsen op die zwarte tweedehands, voor twaalf gulden vijftig gekocht van Flip, verderop in de straat Om hoe mijn vader me leerde de wormen op het haakje te doen en me zei niet te praten bij het vissen met de dobber Om hoe mijn broer me leerde mijn handen met zand te wassen om zo de palingen die we vingen…

mijn handen vol zand…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht.…

op wil komen hoe kleur- en vormloos is dat strand als daar de dichters niet verschijnen hoe traag slaat nu het hart als er aan spelen iets ontbreekt mijn passie gaat al verder dan kijken en steeds reiken ik kneed met eigen hand het zand en vorm een nieuw kasteel mijn honger even weer gestild maar de eindeloze zee die deint doet door…

die dag was er zon en het deed ons vragen samen naar elkanders mond je gebaar wees naar mijn eerstgeboren huid en steeds vaker naar jouw vingers door mijn haar je gezicht in mijn adem gevangen raakte het water en elk woord dat ik in mijn handen had genomen het werd stil tussen middernacht en de ochtend wij woonden samen…

Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt de tijd van eeuwig, naar een moment van duivels…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

Wij tussen helm en halve tent Waarom de spiegel van je bus er afgeramd Leve mobiele hulp, marktplaats op het strand Zee en zon en kinderstem veel vlieggeronk Zonlicht blonk op zweven van meeuwen Bescherming van droge huid met olie waarin weken rozeblad gedrenkt daarna innig scrub van hand met zand op delen En jij die hielp 't mobiel…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

Woel me gedachten malend Naar het eind van deze nacht Slaap heeft het al weer Verloren van dringende Gedachten die door farmaco Een tijdlang waren stilgelegd - Nu zijn ze er weer, gedachten Van toen, gedachten van nu, Gedachten van straks als Het leven er niet meer is Dichtbij de aarde voel ik me nu En de turf waaruit ik geboren…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

Zet dan fijn, je hakken in 't zand want geloof me: het zijn mensen met weinig verstand, die je op je hart trappen Dus zet ze maar in 't zand: die hakken!…

Weemoedig staart ze naar haar handen, handen die troosten, handen die zorgden, handen die kookten, handen die streken. Waar waren ze ook weer voor? ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen!…

zee, prachtig groen ben jij het geruis van jouw golven is ritmisch net als muziek zand, elke korrel telt hoe klein ook op je eigen manier ben je groots zee en zand, beide steeds hand in hand…

Snot en zand De berg De heg Je snot Dit land Je speelt en lacht De wereld zacht Geen meteoriet Geen bom Alleen maar je snot En het zand In een speelplaats onder de zon Geen meteoriet Geen bom Je snot In het zand Er is gelukkig niet veel Aan de hand…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Als het stormt over het strand het losse zand over de duinen waait het oog in de wind een illusie baart de droom zich lachend voltrokken heeft en zich naakt uitstrekt in het zand dan ligt er verbeelding in mijn hand.…

Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven in het koude stille zand.…

in het warme zand met ijs in mijn hand genoten wij met z’n twee…

Hoor hoe de zee ademhaalt De meeuwen alsmaar krijsen De wind het zand laat sissen Mijn stem vervliegt... Voel het striemen van het zand Voor je gezicht verschijnt een hand Ik ben bijna aangeland...…

zand schenkt mij de gave te vergeten.…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

werd reeds opgezet schietend schreeuwt zij okee zand erover…