Alle inzendingen over jouw schaduw

spoortje schaduw op mijn gezicht…

jouw schaduw laat ik onaangeroerd doch je warmte schilder ik als een zomer op mijn rusteloos behang jouw blikken bewaar ik in de koelte van mijn ogen en je vingers strooi ik als toetsen over een piano je voeten loop ik achterna in verdwenen sporen en je handen draag ik als kralen rondom mijn hals maar je stem leg ik…

jij regisseert laat mijn benen lopen handen klappen als een lappenpop jij trekt aan de touwtjes ik slechts marionet en ga kapot souffleert mijn teksten mimet mijn lach zo word ik verkracht mijn gezicht is uitgelicht de ogen opgemaakt mijn ziel gekraakt ik podium nu jouw volmaakt ben zelf niets het is jouw schaduw die daar…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam liep ik over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die uit…

Het dromen begint angstaanjagend in een verborgen wereld waar zwijgende vogels de hemellucht verkennen terwijl je eenzaam uit jouw schaduw stapt niets meer over van de glorie en het geluk stilte neemt je mee naar nieuw dieptes waar het de heimwee is die nu dicteert in de nachtelijke uren van verdriet en wanhoop.…

jouw schaduw leeft…

Om de stilte van zacht daglicht heen vinden vogels jouw ziel hun vlucht maakt dat ik lach en ween daar, waar de stilte viel De zon gaat waar de tijd dat wil, ik kijk naar wat beweegt zo draait jouw schaduw om mijn spil als de dag zich langzaam leegt De dageraad ben ik voorbij, doch alles is me na als in vogelvlucht jouw ziel in mij maakt…

op zoek maar ik kom niet dichterbij jouw armen gesloten iedere blik voelt als verstoten je aanraking voelt als lucht niet bij je zijn, is erger dan wat dan ook ik kom niet verder dan achter jouw schaduw staan in jouw donker dichtbij, maar toch ver van je af het is als de zon zien, maar zijn stralen niet voelen als het einde van de…

Kom kleine vogel Zing in kristallen klanken jouw lied Ik zal je echo horen Kom kleine vogel Laat je vleugels dansen op de wind Ik zal jouw schaduw vangen Kom kleine vogel leer mij leven zoals jij Zweven, zingen dansen Vederlicht de hemel proeven vluchtend vogelvrij…

Op het pad van kiezels luisterend naar jouw kleur struikel ik vol overgave en beland in jouw schaduw Stenen, grijs, zwart en bruin Kijkend naar jouw geur maak geen keuze en val in de diepte Onder de meidoorn mijmerend over ons zien wij velden koolzaad maar zien geen begin Op het pad van kiezels nip ik aan jouw tranen Peinzend schrijden…

Op de achtergrond reis ik met je mee in zwart-wit als jouw schaduw een silhouet met fluisterende toon. Mijn gedachte die jij openbaart kleurrijk op de voorgrond zo vaart ons levenspad synchroon. Op de achtergrond beleef ik mee in jouw illustrerend landschap waarin jij uitdrukkelijk domineert.…

schaduw en in terugkom op je rug de warmte van zon…

zijn jouw ogen helder neem je mij mee met jouw schaduw langs de boekenkasten van weleer herstel je mijn richtingwijzer neem je nog eenmaal een hap uit mijn ontroostbare ziel en geef je mij weg aan een andere schaduw.…

ik zag jouw schaduw mij kleden joyeus in kleuren van het verleden toch ben ik opgestaan heb eigentijds aangedaan wij kwamen overeen zonder woorden zoals het eigenlijk hoorde geen geluid brak het pad dat stilte voor ons in petto had zo ben ik langzaam in jouw licht gegleden waar wij vroeger elkaar meden lost nu donker…

Dwalend in het duister, zag ik het licht zwichtend in jouw schaduw. Een monotone toon, voortdurend voortbordurend, gebaseerd op mijn gedachten. Het omhullende kille, als een vlies, een zacht membraan, om mij heen gestrengeld. Tastend, naar het bekende. Op het onbekende, stotend.…

Zonder dat ik mijn ogen sluit zie ik jou voor mij staan op plaatsen waar het daglicht tegen op ziet in hoeken, om bochten waar ik jouw schaduw bewonder. Je schaduw wat als een kaarslicht langzaam dooft het sprookje wat in een dagdroom langzaam verdwijnt maar jouw portret in mijn sprookje maakt het bijzonder.…

zwart jouw schaduw onderschepte het kierende fragiele licht doofde wat wilde groeien een naamloos verlangen vloeit met bittere tederheid samen om wat niet gekomen is…

Geïllustreerd in mist met sterren door lantaarnpalen verplaatst jouw verlichte glimlach in de schemering met jouw schaduw in het aanstaande donker theater voelt je vredig stralend gelaat als verrijkt handreiking.…

Vanaf de zijlijn bekeek ik jouw passie de wijzers tikten door het hele uur ik voelde de hartstocht door mijn bot maar het bleek jouw schaduw op de muur. De intense beleving die jij deelde door golvende bewegingen van je haar jouw betoverende silhouet verlichtte mijn balans met een vertragend gebaar.…

Het geeft niet, ik warm me in jouw schaduw. Wanneer de hemel naar beneden komt, vulkanen zullen zijn. Moet ik je dan vertellen dat ik je troost was? Dat mijn liefde jou had kunnen omringen? Ben ik zo argeloos dat ik niet door heb dat jij hetzelfde bij mij wil doen?…

en ‘k leg mij in de nacht kus zacht licht in jouw schaduw zing woorden in jouw mond en open ‘t boek opnieuw waar op pagina’s zich een blauw van dromerig slaapstof heeft gelegd en ‘k schrijf met warme zucht niet enkel wat sonnetten op de huid maar met mijn lijf ook ‘t paso doble ga weg en toch blijf ik wachten op cimbaalklanken die uit het…

De brandende kaars verlicht de lege plek aan tafel jouw schaduw benadrukt de leegte. Met een lege plek op de bank nuttig ik de toast met brie met mijn laatste slok wijn. Een lege plek naast mij in bed waar jouw geur nog als een aroma walmt in mijn neusgaten.…

leegte voor mij Nu voel ik alleen het grote gemis Een gat geslagen in mijn leven Tranen die niet zijn te stoppen Door jouw schaduw omgeven…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam ik liep over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die…

Als je helemaal geen uitweg meer weet en in het donker de weg niet ziet verdrinkt in je zorgen, en schreeuwt van verdriet, dan wil ik je geruststellen en troosten, en in mijn armen wiegen totdat jouw schaduwen in de ochtend als vroege nevelslierten vervliegen en jij niet meer hoeft te vluchten in hoge nood, in de armen van de dood.…

Ik sta in de schaduw van jouw schaduw en kijk naar je gezicht, deels helder, deels duister, maar van binnenuit verlicht. In mijn droom, droom jij van mij, toch ontwaak ik steeds alleen. Alleen, maar niet eenzaam met toch jouw warmte om me heen. Is jouw zijn, bij mij zijn of slechts zijn in de puurste zin?…

schaduw heen.…

In het donker van jouw schaduw zit een vergeten persoon verstopt die zich om de zoveel tijd van jouw ware ik ontpopt het is het andere deel van je ziel die nog nooit echt is benoemd maar ook wel in gefluister je alter ego wordt genoemd zou het slechte zich vertonen dan wordt het meester van de gedachten en zal dit monster zich belonen…

vannacht droeg jij mij in luwte van je duinen het zoete zand van het verlangen omarmde ons lijf toen jij me bedde in het glinsteren van jouw schaduw die maanomspoeld de wereld daar herschreef jij sierde mij de huid met ’t strelen van de golven totdat jouw vloed zich op mijn stranden brak jij roesde mij met lippenzout en op de vleugels…

ik heb baat bij jouw schaduwwoorden die vlinderen anoniem om me heen als wegwijzers van aard tijdens de nacht (laat mijn waterogen gaan, op zintuigen van daar naar hier, van ’t ogenblik) tiktak, luchtig gevulde uren getuigen door de nacht van adem in mijn oren kleppert de klok een slapeloze muze mijn diepte gaat ver jouw schaduw verzacht…