Alle inzendingen over kerktoren

opent er slechts een droevig ronken overblijft van een kind dat, angstig in een wereld, verlangt het sterven omlaag te halen woorden kruimelt uit gebeden om te ontsnappen aan schreeuwende stenen van maan na maan zwaar en zonder rust door het dagelijks openbreken van eigen falen het brood zo nodig, al was het maar een enkele hap de kerktoren…

Wat moeten mensen daar aan de overkant, waar niets te zien is dan een stil veerhuis, een kerktoren achter verre bomen. Andere dag: alleen grijze vrachtwagens op het dek. Mannen in grijze uniformen. Een wijd open mond die onhoorbaar iets roept. Dat is oorlog. ----------------------------------------------------- Uit: 'Dooltuin', 1995.…

waar blijft de wind om kerktoren en klokken van mijn gemoed? waar blijft de wind in mijn binnenste? de wind in de schaamte? de wind in mijn angsten?…

lijkt er niet te zijn God bestaat niet, wij zijn ons brein vanuit onzekerheid vormt zich een nieuw equilibrium hoop liefde ik hou van je en dat maakt me sterk waar begin je of waar eindig je denken aan de toekomst vraagt om stevig contact geen blackberry, geen auto, geen huis wel elkaar laten we Europa met haar open wonden verlaten de kerktoren…

waar een nacht zwart aan de kerktoren kleeft en ik steeds maar denk dat een wijzer onbewogen over de klok sleept en vermomd als eeuwigheid in de donkere stolp een verlicht uur aanduidt.…

stilte droomt en verte trilt een kerktoren op klokke twaalf zijn alle boeren klaar zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij…

de warme wind draagt zomerse geluiden bijen snorren speurend rond de mier verlaat de grond op zoek naar andere bruiden een kerktoren rimpelt horizon laat zachte tonen luiden nee, niet weer uit Muiden we breien uren aan de dag totdat het duister mag in schemering komt licht zijn eigen schaduw tegen in overwegen besluiten ze de nacht…

omgeving jou meer en meer begon aan te spreken vergeleken met vroeger pril was nog de interesse maar groeide in frequent contact iedere keer als jij het zag je hervond stukjes herinnering waarvan de afkomst zonder raken langs je heen ging nu lijken alle zaken steeds meer deel van jou uit te maken bij jou te gaan horen zoals de oude kerktoren…

Uit ontelbare vervuilde neusgaten blaast ze kwaadsappige dampen over haar daken vol televisie-antennes en duiven, waarboven de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van een kerktoren, carillons mengen hun valse stemmen in de oorverdovende musique concrète van auto's, ambulances, pneumatische boren…

Door de smak brak hij zijn rug, maar hij leefde nog, echter niet voor lang, want de Hoekse kerels sloegen hem tot moes en nu staat hij voor altijd fier en versteend in het saaie winkelcentrum, als een toeristische bezienswaardigheid naast zijn ondergang, die kerktoren.…

Nog niet geheel bekomen van wat de dag mij bracht drijft mijn pijnen en tranen mij naar ‘t venster in ‘t nachtelijk uur de stilte, de ruimte, de treurige maan rondom bloesem bomen een haan op de kerktoren als teken van onvolmaaktheid en saamhorigheid het lijden en verdriet van de ander in ‘t menselijk bestaan en toch bij…

Een koe loeit aan de waterkant de dauw ligt op het gras ik zet mijn stappen op het land waar ik ook vroeger was De zon verdrijft een laatste flard van mist boven de sloot, er wordt een nieuwe dag ontward; de lucht oneindig groot Een eend vliegt kwakend uit het riet de vleugels in het licht ik draag in mij een groot verdriet; de kerktoren…

Een bom ja, want hij blijkt bizar reusachtig De kerktoren van Muk, die reikt maar net tot aan zijn knieënknoest. De verstrooide achting van groot voor klein oogt vreemd en wat koket. Wie maakt hem wakker, de Moloch van Muk?…

net over de bocht in de dijk die kerktoren de groene prikkeldraadwei koeien, eeuwig gedomesticeerde koeien maar ook Przwalski paarden en Heck-runderen bij steppeachtig aangevreten struiken hooiberg zag ik graag en de dorsers schuiven, het rieten dak gedekt, de luiken kleurig, linden verstrengeld wortels duwen m’n pad omhoog maar m…

De nacht trekt als een schim over verlaten akkers aan het geestesoog van slapende goudaren voorbij In het wiegelied van een geruisloze wind spelen de bloesems met hun bladeren en wijn morst de tijd in geleegde glazen als de kerktoren scheidende wegen slaat Je rekt je lichaam uit tot aan een gedroomde hemel die alleen leeft in ongeschreven…

Er is een schip gezonken vol met explosieve lading aan boord De jarenlange explosies zijn tot in de kerktoren gehoord Ieder zittend in zijn hoek met het goud omrande boek En zij zit daar als een knop uit een bloem ontloken Haar zingen is sterker als de haat en nijd Dat haar smaad en beschimmeld brood gaf te eten Tussen het vreemde volk in…

Fietsend langs een weiland het gras brandt door het ochtendlicht koeien grazen met veel genoegen en een glimlacht op het gezicht Een ooievaar die op de kerktoren haar liefdesnestje maakt een oud vrouwtje maakt haar ochtendwandeling ..., Nederland ontwaakt Een bouwvakker geniet van zijn koffie op de steiger een kikker springt gewillig…

Kun je pas als echte dichter boeien Als gevoelens uit heideknoppen bloeien Als emoties pas oplaaien bij paarse kleur Wat moet je als je doof bent voor geur Behoren gevoelens tot gebrandschilderde ramen Of aan klokken van een zonnige witte kerktoren Ontstaan gevoelens en emoties slechts in relaties Of kunnen ze ook alleen in mij zich laten horen…

bladderde van haar wangen ze keek scheel door bokalen gevangen in een hoornen montuur alles wat zij verzweeg was een gerucht van klanten als een mug die gonst tussen de schappen van een supermarkt met schel licht het gaat over de tentakels van de schatkist de spits van een club uit een vergeten gehucht de druivenkoningin in de schaduw van de kerktoren…

De oude kerktoren dwingt hen meer en meer tot zwijgen, alles in de geest van mensenmoordenaar Calvijn. Verzuurde roddeltante's, verharde zanikheren en altijd wijzen met hun vingers. Donker is ook zeker Bedum in de regentijd. Huil maar mee.…

het ijs nam de beek in bezit; De daken der landlijke stulpen zijn wit, En grauw en eerwaardig, met zilveren top, Rijst ginter de staatlijke kerktoren op. 't Is winter, mijn liefje! stook 't kamertje warm; Zet u bij de kachel, en neem me in uw arm!…

Het is zo ver weg, wij zijn zo stram vertederd het huiverig oog stuit op de kerktoren in de verte tussen onzichtbaar bezige bomen.…

En als de herfst de bladeren kleurt, de spinrag 's ochtends met dauw bedekt is, de uitgereden mest over het land geurt, de kerktoren verstopt is in flarden van mist, de wind de wolken jaagt naar ginds in de verte, ben ik een diepgelukkig mens, want dit is mijn land, dit is mijn land, mijn Noord-Hollandse land.…

Een speeltrommel omlijst tenslotte 24 uur muzikaal mechanisch elk kwartier die een uur kent; zo glorieert de Domtoren als de hoogste kerktoren, en verwent die zijn publiek al vele eeuwen met zijn bronzen muzikale talent.…

Winter De winter is nu gekomen, de tijd van de kou Als ik soms kijk naar de tijd op de kerktoren Dan denk ik weer een uur voorbij zonder jou Dan voel ik me leeg en verloren Ik heb de winter niet eens zien komen Ik heb de herfstbladeren niet zien gaan Voor dat ik het wist waren ze van de bomen Mijn leven heeft 2 maanden bij jou stil gestaan…

En met een enorme klap, mijlenver te horen, knalde de wagen tegen Sittards kerktoren. Verwond, verdwaasd en aangeslagen herwon Vaar Köbke de macht over z’n wagen, vloog verder naar Beek, door het helse weer, en stortte daar dramatisch neer.…