Alle inzendingen over kille

Jouw naam in mijn adem op het kille vensterglas jouw naam leeft voort niet meer uit te wissen…

Je hebt me verdronken in je duistere wateren Nu ben ik nog slechts een wrak huilend op de bodem van je kille hart…

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

gulzig slurpen van de lente máánden kan ik zo vooruit tot pas in het verre najaar ik weer op kille koude stuit…

kille leemte…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

Hoe wonderbaarlijk rozen om ter roodst het licht verschalken willen je moet ze door het venster in een kille zomer rillen zien…

nu verlies ik mijn zijn in kille woorden die we huilend aan de einder hoorden om te versmelten met ons enig zijn waarmee ik woordenloos in de tijd verdwijn…

Een vrome non in Harelbeke Genoot zo graag van schone preken Niet van zo'n kille pastoor Dat was geen gehoor Geef haar maar die wollige deken…

Een wilsonbekwame te Kille Grijpt iedere vrouw bij haar billen Ik weet dat zo´n man Het niet helpen kan Maar toch zou ie ´t niet moeten willen…

om de kale kille levenloze soms overbodige woorden te voorzien van intenser levenslicht dat is het nut van dichten dat is waar ik me op probeer te richten…

Niet huilen als ik ga het echoot lang na in de kille kamer doelloos glijdt een hand langs stoel en tafelrand de zon schijnt ongenadig…

Plots is er dat vleugje wind Dat als een kille adem langs me heen glijdt Op die windstille, donkere avond Ik schrik ervan, want ik waande me alleen…

De woede soms met kille vlagen Terreur gegoten in ons bloed Fascisten bloeien in het daglicht Blinde ogen stellen vragen Aan een land zonder gezicht…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

Ik loop steeds weer vast het stoort mij zeer ik zoek in de woordenkast het lijkt eindeloos te duren ik vind niet de woorden maar die kille uren zij staren mij aan.…

Kartonnen dozen, Gestapeld tegen mijn muur Één vlammetje voldoende voor een hemelreikend vuur Geelblauwe vlammen kropen stil omhoog Glimlachend keek ik naar hoe het staal verboog Zwart rode resten, vallend om mij heen Mijn glimlach is verdwenen omdat ik zachtjes ween Het skelet slechts bleef overeind, mijn wereld is verlaten Waar koude kille…

die verstikt me te veel maar ik laat me niet meer killen want anders wacht mij de strop!…

Dit is de kille stroom willen oversteken in een notedop?…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

een lichte openbaring in het wit van een onbeschreven morgen een verinnerlijking voorbij de grenzen van de taal kille muren vertellen een desolaat verhaal buiten valt de regen zonder zorgen…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Onaangeroerd Al jaren Ze zijn nergens heengevoerd Mijn jassen, schoenen en mijn tassen Ze zijn met stof bedekt Een pijnlijk besef Dringt tot diep in mij door Wanneer ik dit aanschouw Het voelt als een kille kou…

Kan de weg niet vinden in deze steenhoop van de stad Kille druppels, koele monden kussen trachten steun te geven Ik wil de weg die ik ooit vond maar die weg lijkt afgedreven Harteloze winden, kille stenen geen die door dit somber gaat Ik moet door, volg mijn benen geen die ooit die weg verraadt Koude nachten, alleen duister zelfs de…

Ik zag het aan je handen die mijn wangen streelden Ik zag het aan je ogen die glansden in het kille licht van een nachtlampje Maar vooral zag ik het aan je lippen die voorzichtig playbackten maar zo, dat ik het kon verstaan... Ga weg. Ik ben maar weggegaan...…

Donker, koud en kill,tranen,verdriet niet wat ik wil. Het eeuwig verlangen naar rust in mijn hoofd. Geef me de kracht die de pijn verdoofd. Ik voel me zelf zo wankelen.... En vraag me af wanneer ik val!!…

Onze voorouders zeiden het al: de wereld is een tranendal Niets geleerd; veel gaat verkeerd Men zegt wel ernaar te streven in vrede met elkaar te leven Maar het enige dat telt, is het kille geld…

de kille leegte die je achterliet ligt hier nog steeds onaangeroerd wacht het met een valse glimlach zienderogen bederft het de atmosfeer open de ramen en donder haar zo naar buiten ©Lady Love…

De kille, stille eenzaamheid overvalt je weer; er is geen blijde toekomst meer.…

Lachend in de kille stille ruimte door zijn intense snikken heen weet hij toch nog te vertellen, dat zijn vragen niet meer kwellen de laatste adem, een kwestie van seconden hij was blij, dat wij er allen stonden…