Alle inzendingen over krampachtig figuurza

Na scheiding onzer wegen kwam ik je vannacht zoals dat met eenlingen gaat genadeloos weer tegen verzonken in stiltespagaat op de Martelaarsgracht Alleen ik nam je handen waar zwart gekromd in diepe vouwen van de zakken in je winterjas grijs behaarde berenklauwen tussen je wijsvinger en duim een zaag fijn strak omklemd Vannacht op…

Wíj doen krampachtig jong en dat is fout, Maar vroeger deed men vaak krampachtig oud.…

tussen wit en zwart buigt in krampachtig gevecht de laatste strohalm…

Niets kan bedaren wat zo krampachtig meer wil dan dat er nu kan zijn.…

Wat heb ik toch een hekel aan die brede traagsonnetten, waarin de dichter schone poëzie probeert te schrijven, maar uitgebreid enorm krampachtig aan het woord wil blijven. Met menig stoplap weet-ie vrijwel niets uiteen te zetten. Ik maak er maar een snelsonnet van. (Sorry: niet cum laude.)…

Krampachtig start ik de regendans pauzeer en kijk naar boven.... maar de wolken blijven uit. Dorst naar nieuwe zinnen.…

mezelf dacht te herkennen en me krampachtig aan vast probeerde te klampen met frisse moed ga ik verder in de hoop mezelf nog eens tegen te komen…

Er is slechts het krampachtige bewegen der mensen in hun stenen huizen.…

Wat is het dan een veer om dit gespannen hout dat krampachtig nog wat was vasthoudt ------------------------------------------------------------ uit: 'De dingen de dingen de dans en de dingen', 2010…

Je kijkt maar ziet me niet, ik geef krampachtig van geen opwinding blijk. Spannend en strak. Duizend namen en niet één gekend. Zaterdagmiddag, lentezon over Keizer Karelplein. Als ik toch wat meer lef had gehad.…

Krampachtig met mijn armen om het leven, was ik uit het veld geslagen. De muziek niet meer door mij geschreven. De lach van iemand die ik kende.…

De schoorsteen staat gereed op de kapel En die wordt weer gevuld met kardinalen Zij gaan de pauskeus in conclaaf bepalen Een vroom getoonzet schimmig pokerspel Als uit de pijp straks witte rook zal stijgen Zal iedere prelaat krampachtig zwijgen…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

ken je de zwerver die elke dag bedelt om een stuiver die dolend met een krampachtige blik zijn verlies en winst telt die een schaduw met zich meetorst ken je de zwerver die leeft in ballingschap zijn leven verborgen houdt die ik een naam gegeven heb om onmacht trots te dragen…

Witteman die zo bang is voor de dood er geen moment aan wil denken leidt een debat in Buitenhof over oprekking van de euthanasiewet ik ben benieuwd, ik ga kijken Ik heb het gezien, gehoord en gevolgd en met name gelet op zijn krampachtigheid Ik zag een toenemende nervositeit of deze is neutraal standaard hij blijft maar zeggen dat het…

Ik zal je niet krampachtig vasthouden, We kunnen wel de mooie momenten behouden. Ga dan maar. Gun me bij het afscheid nog een blik, Zodat ik niet opnieuw schrik. Ga dan maar.…

En ’s avonds als hij nieuwsleest op teevee Schrijf ik nog wekenlang krampachtig mee.…

Dit opnieuw te spellen uit te spreken, dit uit krampachtigheid vandaan naar vingers grijpen, taal- springen, klankstoten, letterlallen, dit likkende liplezende, hortende dit allereerste onverstaanbaar hulpeloze, dit stameldichtende dat opgekropt stampt in het gedicht: een hunkering naar de zeggingskracht van goesting in gezoogde taal…

krampachtig probeer ik het te laten stoppen. voorzichtig druk ik tegen de wond dat al bloedde voor het gebarsten was. het druppelt naar onder naar het eeuwige wat eeuwig te noemen is. weg van mij en weg van mijn eeuwige val.…

Het woordje allochtoon stigmatiseert (Wat grens betreft kom je van gene zijde), Krampachtig wil men nu dat woord vermijden, Zodat men op een nieuwe term studeert. Angstvallig wordt dat woord voortaan vermeden, Maar je verloochent zo wel het verleden.…

In het oorverdovend stille schreeuwt soms het woordeloze ongeduldig om een stem tot zolang zal de geest in cirkels blijven zweven op golven van thermiek vertrouwend op die levenskracht durf dan de krampachtige greep los te laten op het leven het binnenste zal naar buiten breken op de mooiste tonen van innerlijke muziek…

er viel nog zoveel te zeggen maar krampachtig of niet het feestgedruis is vergeten door voltooiing van geheugen nu valt niets meer te herhalen wat we eigenlijk al wisten dat jeugdstemmen verdrinken in windstilte zoals ouderdom dat momenten voldongen zijn voordat de storm is gaan liggen anekdotes, ons bord is leeg met tijdsbestek…

Krampachtig klamp ik dan m'n kaken op elkaar. De tijd is nog niet rijp... Het wachten niet voorbij. Wanneer is toch het juiste moment, dat liefde álles overwint, en ik durf te ontsluieren waar m'n hart ligt, en kies voor ons?…

Alsof in deze troosteloze ravage levensvaardigheden hen onbekend zijn en ze krampachtig wortelen in de onzekerheid van het leven. Een ondergronds vlechtwerk in angstgreep, stijve grimassen in de nerf gezet en hun basthuid bleek als krijtrots, maar onderwerping? Ho maar!…

op de golven van jouw emoties probeerde ik krampachtig op koers te blijven steeds bang dat ik je nooit zou bereiken pas toen ik opgaf en besloot daar te gaan waar de wind mij heen zou voeren kon ik de angst laten varen want zonder doel kun je niet verdwalen en nu ik eindelijk veilig aangekomen ben begrijp ik dat mijn bestemming niet…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Handen reiken naar de opkomende zon en proberen in een krampachtige poging, de ondergaande maan tegen te houden. Een zachte kus verlost het lijden en één tel slechts lijkt een interstellair huwelijk te ontstaan.…

nu er niets meer tussen ogen is dan weten, dat jouw overgang aan zielen klopt stopt krampachtig klampen aan een leven dat niet langer wil jouw dagen zijn compleet jouw lichaam schept het einde en mijn tranen dragen slechts mijn hart ik zie en zwijg want zeggen heeft geen kracht meer enkel nog jouw mooie tijd verbeeldt het troostwoord…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…