Alle inzendingen over krampachtig figuurza

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

ik brak de spiegel van het water met een eerste stap zon en wolken golfden toen ik verder trad en mijn houvast verloor na altijd vaste grond ik zakte weg in zuigend slijk de koude greep krampachtig naar mijn lijf het was gedaan met mij de golven rolden terug de kring sloot zonder lucht de spiegel scheen haar volle maan niemand…

vanaf vandaag zal ik mezelf gaan observeren zonder oordeel maar alles willen begrijpen zoals het is ga dingen doen die ik nog nooit heb gedaan misschien geniet ik dan veel meer door steeds maar krampachtig te streven zoals ik het wil vanaf vandaag zal de Sjamaan in mij ontwaken alles loslaten in mijn leven…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

Zo alleen in zijn eigen wereld -soms plots zo helder Klimmend op een berg frustratie -soms zo teder en diepgaand gesloten en niet te peilen -zo hard vechten tegen jezelf zo vol levenslust, dan weer in de put -krampachtig claimen zoeken naar houvast -buiten zinnen van woede in een rustig vaarwater -verstrengeld in de liefde twee zielen -…

roep je tegendraads en kromt in allerijl krampachtig de tenen Wat een poging moge zijn van geven en nemen, fatalistisch als een “iconen” tijdbom…

Ondanks nu mijn slechte zicht zal ik niet krampachtig doen jij niet geschokt om steeds opnieuw en opnieuw te tonen hoe wij ook even met mij halfblind elkaars hart bewonen.…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

'n libelle verwelkomt mij als twee vlinders innig dansen het zonlicht weerkaatst de schittering op statige bomen vers gevallen bladeren maken kringen in het water eenden snateren , zie hoe ze komen bedelen om brood de wind speelt 'n spel op grote hoogte alwaar de bladeren zich krampachtig vasthouden voor de vrije val ©Lady Love…

Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand wiens naam je nog kent, de herinnering aan dagen die je vergeet.…

Dat ik niet krampachtig wil behouden, waar ik met mijn hele hart van hou. Ik hou van het leven. Ik hou van jou. Mijn angst is dat ik niet los kan laten. Dat ik niet bevrijd zal durven stromen. Zoals rivieren stromen naar de zee. Laat dan los!…

De illusie die ik nu bewoon Heeft vrolijke gezichten En overal waar ik haar vertoon Oogst ik goede berichten Krampachtig bijna houdt zij buiten; Tijd, belang en stil verlangen Maar door haar vriendelijke ruiten Kijken zij broos, als toch gevangen De illusie waar ik nu in woon Doet mij er aan geloven Zij die mij als de wijste kroont En…

De leegte vlucht die ik teder omvat Kneedbaar als was in mijn handen Vloeiend pers ik het tussen de vingers Om het weer op te vangen Angstig om geen verlies te lijden Vergetelheid in de zin ervan Krampachtig koester ik het Een vlucht in het niets Zwarte zwoelte dringt tot mij door De mond is hol haar tong dringt Struikelend vlei ik mij…

steeds wanneer ik gebukt ga onder de afgestorven boom zie ik die struik ooit droeg ze vruchten nu liggen er alleen maar bladeren die krampachtig het onkruid bedwingen met stuiptrekkende trillingen op de vlakke grond breekt het beloofde land en snoeit ruw met wilde uithalen de brandende wraak uit ieder slagend uur dat…

In de hand een grove streep stelt dat macht vervloeit hoe krampachtig in haar greep de hand het touw voelt schrijnen waar het de handpalm schroeit Het touw onthult vult zacht onderliggend weefsel met zeer bijtende pijnen waar eigenwaarde is ontveld en wordt geplaagd door vlijmend kwijnen En als de huid zich heeft hersteld merkt een…

Afscheid van je nemen Doet zo’n zeer Me toch weer aan je overgegeven Zoals iedere keer Je blijft mijn lichtje in het donker Dat ene sterretje zonder geflonker Ik hang boven het ravijn Nog vasthoudend aan de rand Jij staat daar, op de stabiele kant Toen ik ging zien waar ik blind voor was Hield ik mijn ogen krampachtig gesloten Maar ik ben…

ik door de golven Metershoog doorboorde ik de witte kragen Met welbehagen en met stormachtig geweld Mijn masten zwiepten heen en weer zoals in de oude filmen van weleer Het is het spel dat wordt gespeeld bij storm en tegenwind onthouden dromen van een kind Maar ik ben slechts een ouwe pont en daarom vaar ik elke dag wel twintig keer krampachtig…

Een hemelse glimlach siert een bleek, grauw gelaat vochtige ogen staren in een denkbeeldige wereld vol dromen, beelden en kleuren steeds langer zoeken wanhopige vingers krampachtig houvast in de bevrediging die het vergeten voedt het verlangen om oneindigheid maakt de geest krankzinnig verhitte gevoelens branden in gepijnigde…

Waren het de mondhoeken die krampachtig trilden? Was het zijn glimlach die zich voordeed als een verborgen gehuil? Hij vreest het antwoord al weer lang te zijn vergeten. Aan wie hij toen was, een spelend kind, maakt hij nu zijn handen niet meer vuil.…

akkoorden dat breekt de macht van tovenaars een melodie om niet vastgelegd gedemoniseerd en gefixeerd onder te gaan aan angstige voorstellingen in de gecompliceerdheid van het leven; het zijn de klanken van kracht om je huis zelf te bouwen steen voor steen met voldoende bewegingsvrijheid om je heen om niet tenonder te gaan aan de krampachtigheid…

Koortsachtige trillingen Onder gesloten oogleden Krampachtige ademhalingen Die de borstkas doen bewegen Het lichaam heeft zich neergevlijd In een zee van oneindig witte lakens Te zwaar is het hart met al zijn kilheid Voor dit lichaam gehuld in ‘t boetekleed Parelachtige zweetdruppels banen zich Over de klamme huid een kronkelweg Leugenachtige…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…

een zoon een zoon is mijn zoon hij is in mij nog niet gestorven vecht nog immer laat niet los wat hij heeft verworven krampachtig bewaar ik zijn beeld maar zie niet dat mijn zoon is verworden tot illusie; mijn eigenbeeld in de arena van mijn geest strijd ik nog steeds als heerser terwijl mijn koningschap al lang is…

wist ik van bloeien, amper in de knop terwijl jij groeide van bonenstaak tot volle wasdom in vruchtrijke dop het was toen zon mijn blaadjes spreidde en lenteregen mijn hart deed springen dat ik mij honingzoet aan je voeten vlijde ik keek op naar jou, zo groot, zo machtig de wind en jij speelden een spel met mij zanderige voeten vochten krampachtig…

Krampachtig stapel ik mul zand waarin de bron spontaan is opgedroogd, om nog iets van zeggingskracht te redden. Helaas moet ik wederom machteloos en zoveel pogingen verder in de tijd erkennen, dat geen echte dichter in mij woont, maar wel een wens, een hunkering, illusie.…

Op het einde met lege handen maar van de duivel drachtig leeggebloed krampachtig. Het gekende venijn der staarten ik geef de mergpijp door aan Maarten laat de chaos voorgoed branden. Chemo. (© Carlos Van De Ginste)…

Hoe zij vaart over zeeën van willekeur De gespannenheid smoort haar in de kiem Ik wou dat ik haar vertellen kon dat ze soms even stil moet staan Dat ze het krampachtig vasthouden van dingen die belangrijk lijken maar uiteindelijk niet zijn even los laat Door het doorrazen en te veel gedachten in haar hoofd mist zij details die van schoonheid…

Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek en bewaren alle rust. Omdat stroming voorbij de kromming begint en geleidelijk aan mildheid wint. Omdat wolken het luchtig opnemen en verdwijnen met de westenwind.…

Die Dijkhoff vond ik vroeger best wel aardig Als méns, natuurlijk niet als VVD’er Nu lijkt hij iets te veel een PVV’er Wat was tie destijds slim en nog niet baardig Die proefballonnen… heb je ’t in de gaten? Ik hoop dat hij zich zó voelt: opgelaten…