Alle inzendingen over kruising OR chaos OR mens

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Lijfstijlzien zegt een gloeispiraal wordt verwarmd in de coil als je de firebutton indrukt van de elektronische vaporette Een kruising tussen het lazy onderbuikgevoel op een gemiddeld door de draaibank genomen e-bike en doorgedraaide verstokte kettingkastinhaleerders Mens durf te vapen zonder geeuwen en gapen zolang je batterij…

zand en stenen zakt de mens uit de hemel aan een ketting van veren uit de chaos schept een god na een tochtje met zijn krokodil de mens uit unkula noten in den beginne hoeft de mens niet te werken wie honger heeft snijdt een stukje uit de hemel maar niet meer dan je op kan de hemel mag niet op de vuilnisbelt belanden onder…

Of is mens zijn louter chaos? Hij is geen bouwwerk Er is niets om te bouwen De mens is nooit vastberaden en sterk Er is geen mislukte toekomst te berouwen Want een toekomst kan niet worden ingericht Alleen vrijheid van geest telt We zijn de illusie verplicht Zonder beneveling zal de mens door de onkenbare werkelijkheid worden geveld…

Het is een chaos in mijn hoofd van woorden buitelend over elkaar heen op zoek naar volgorde een begin een eind wat is zijn slechts elementen van taal los zand verstoven in de eindeloze wereld van gedachten…

Een vroege morgen bij het wakker worden Hoorde ik de chaos razen in de stad. Ik boog mij uit het raam. Verwarde horden Vochten in de straat en boven mij had Zich een eskader tot de strijd gewend, Ik zag hun bommen in de huizen slaan. Mijn eigen huis werd nauwgezet verkend, Reeds drongen er soldaten op mij aan.…

Bevrijd me uit dit web van onrustig gevoel Rondraaiend gelijk een wervelwind Bevrijd me je weet waar ik op doel Verward gelijk een labyrint Wees mijn redding, kom dichterbij en schep orde in mijn woestenij…

Pas als de chaos is geweken.…

Een wevelende storm raast door mij heen Een chaos aan gedachten Maar ik begrijp er geen één Weg willen rennen Overal vandaan Nooit hoeven stoppen Laat me alsjeblieft gaan Oplossen in het niets Ik wou dat ik verdween Niet straks of morgen Nee, het liefst nu meteen Laat me maar dromen Laat lopen die traan Ze is een enkel bewijs Van…

halfvolle glazen, lege schaaltjes dwalend door het huis vind ik de weg in m'n leven een oranje gloed van zonnestralen dromend van de toekomst het verleden verwensend en naïef blijvend vond ik de weg in m'n leven verblind door blauwgrijze nevels vind ik de weg in m'n leven terugkijkend en me oud voelend sommige mensen noemen dit een depressie…

chaos op twee benen gedachten in de wind een acajou 'k-vergeet-je-welletje dat geen enkel kattebelletje met haar afspraak verbindt zo zegt ze, zo vergeet ze zo belooft ze en zo weet ze dat geen enkele agenda haar belofte waar kan maken maar één sorry van dat smoeltje en ze meent het, want dat voel je dan wil niemand (dus ook ik niet)…

huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de ooit geknede liefde een chaos…

niemand kent de noorderzon waar de fluittoon galmt en droomt uit de trilling spoort het licht door de dalen van gebergten iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal…

je wist me op te rapen uit de goot met handen die enkel geven kenden bedaarde stemmen in mijn hoofd zonder te verdoven mijn eigen geest kwam schuchter in de stilte boven samen hebben we de ruimte afgetast om naast elkaar te leven zonder chaos delen ze mijn hoofd dat hebben ze beloofd…

Er heerst complete chaos in mijn hoofd alles buigt krom om mij heen mijn hart voelt zwaar en ik ken mijn plaats niet meer ik ben stom geslagen in mij raast een storm en hij wil maar niet gaan liggen ik ken de uren, dagen niet meer ik verdwaal in de straten van de stad en het ergste is dat ik hun verhalen niet meer ken.…

de kleinste dieren kruipen onder de tralies van emoties door vogels reizen ongeschonden over de heilige zones van het territoriale gedachtegoed, niet gebonden aan enige orde, zelfs de sterren niet zijn te onderscheiden uit de diepten van hun stralen, want vanuit het onbekende ontstaat een nieuwe chaos van het licht, niet wetende in…

Vlagen wind waaien door mijn hoofd Van links naar rechts en op en neer Het duurt erg lang voor het dooft Maar alsjeblieft, ik wil niet meer De donder op de achtergrond De wolken alleen nog maar zwart Druppels en regen vliegen in het rond Maar ik vind dat al lang niet meer apart Het is even stil, maar dan een knal Ik draai, ik woel en lig…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

Wie woeste avonturen wil beleven En op een kermis in de CHAOS stapt Die krijgt zijn zin als er een boutje knapt En hij een tijdje ongeremd kan zweven. De fabrikant treft uiteraard geen blaam, Gebeurd is wat beloofd werd door de naam.…

Ik ga op in de stilte waardoor ik even verdwijn uit de chaos van het moment…

Het bos Het woud Hoe de mens zich daar voelt Is al eeuwenoud de elf en de uil Houden zich schuil Als je loopt in het bos Uit de chaos Van alledagen Van alles wat we najagen Het bos de uil en de elf Die raadselachtige momenten Zijn voor jezelf…

ik zag het blad al in onrustig bewegen kleine voortekenen die schrijvend de wind al de weg wezen van licht tot matig naar krachtig en stormachtig daarboven verliest de mens zijn levensrecht dan is het spel gespeeld worden fiches ingewisseld voor het laatste heel zoekend in de chaos blijkt vrijwel alles kapot maar ergens…

Soms een stapje terug Een pas op de plaats Of wellicht twee Om de tijd te nemen rustig in balans te komen Een herstelpunt op een kruising waar je straks zorgvuldig en bezield de koers weer vindt Op een nieuwe weg…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

De helft van het eten ligt reeds op de grond, het kind zit te gillen, ze houdt nooit haar mond. Geraspte kaas ligt naast de pannen en borden, hoe moet dat in Godsnaam ooit opgeruimd worden?! Sausvlekken zitten op handen en mouwen, die hadden we misschien beter om kunnen vouwen. Gesmijt met bestek Heeft de aarde doen beven, ik wou dat…

Gekraak in het dak sneeuw buitelt over het land geknars van banden er branden kaarsen de kortste dag komt er aan hij snuffelt de kou chaos rond Parijs er is geen ontkomen aan nooit gezien sprookje…

Het verkeer stokte chaos op de rotonde dagelijks infarct…

Laat ieder zijn Eigen chaos maken Ieder naar zijn eigen zin, Laat hem die lak heeft aan zijn Familie, en lak aan zijn gezin, Zijn eigen gang maar gaan, Meedenken, meebepalen heeft Geen enkele zin - hij geeft Immers toch niet om zijn gezin, en, Alstublieft, betrek mij er niet in!…