Alle inzendingen over kwetsbaar OR angst OR weerloos

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Je durf en je kwetsbaarheid blijven het winnen van die domme debiel, die zonder ziel je kapot ramde met zijn arrogante automobiel.…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

De lucht is vol rozen de rozen zijn weerloos weerloos je handen je ogen roos van je mond de morgen ben jij weerloze roos van de morgen wond van de rozen [vertaling Gerrit Komrij] --------------------------- Uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

Om haar hart een muur gebouwd zo kwetsbaar dansend van donker naar licht in haar een wild verlangen maar zo voelbaar de angst door gaan of leven in een cocon van zelf opgeworpen tralies en stenen als ze eens kon zeggen kon uiten schreien zou ze willen maar om haar hals hangt zwijgend zwaar als lood een parelketting vol van tranen wurgend…

‘k Verdraag geen licht meer in de assen van mijn verdriet, weerloos verdwijnen mijn oren en mijn ogen in het niet.…

ADELE Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken Na weer een lied Dat snoeihard bij ons Binnen kwam - en toch Een kwetsbaar mens met Een ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te Sidderen voor je op moest, En je podiumwerk als dwangarbeid…

Als prooi voor vrouwen lijkt hij op een lammetje, gedwee en weerloos...…

Weerloos zak ik weg in de zoete gevoelens -- van mijn wensdromen.…

Angst is een slechte raadgever, die term begreep ik nooit want angst - en raad geven, zijn twee aparte compartimenten. Angst voor spinnen of aardbevingen laat zich zelden of ooit binden door een horde complimenten. Angst een slechte raadgever, nou dat mag ik hopen want bij angst laat ik mijn emotie volop rennen en lopen.…

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

Waar vrijheid wel bestaat zolang de angst niet alles weerloos en eenzaam maakt.…

er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk als het hart van de tijd als het hart van de tijd…

raakte In het muziekuur binnen de therapie Net zo goed is afgeschaft, Muziek die zijn eigen ik opnieuw Ten leven riep is nu verstomd, Tegen de stroom van de tijd inzwemmend Kan ik slechts constateren wat ik altijd al wist, En dit maakt me onmachtig en boos: Alles van waarde is weerloos…

Mijn ogen dwalen rond Tussen ziek en gezond De cijfers lopen op De wereld is een ledenpop Och trieste onzekerheid Voor de komende tijd vol donkere majesteit Kom laat ons strijdbaar zijn van zinnen In ‘t loodzware duister covid 19 overwinnen Noch weerloos noch kwijnend in minnen Het hart onbezwaard door ‘t geestelijk zwaard Volgen…

Vanaf mijn balkon smolt ik in de morgengroet van de zon die als een bruidegom is gerezen God neemt het duister dreigen van de wolven weg, denk ik getroost en blij zoeven ontwaakt uit mijn slaap als een weerloos schaap…

ik zie je gaan in koelte van de plastic luchten de glamour van de wereld heb je aan gloeit in diepe zuchten je ogen dood je ronde vormen groot in vrouwenjaloezie je kwetsbaarheid is niet gespaard je tederheid bewapend trapt de wereld met je grote angst je kleine hart eist leven en draait het mes met je verstand wie zal…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach heel onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels giftig in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken - Na jouw bewerking Van Goodbye Saigon Dat compleet met Helicopterlawaai Snoeihard bij ons Binnenkwam - en toch Een kwetsbaar mens Met ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te bibberen Voor je…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

Aan jou durf ik me bloot te geven Ook met kleren aan…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

ik hou van jou, en dan de stilte lonkend naar respons zijn hart in zijn hand en zijn hand ver voor zich uitgestrekt…

kleine jongen blonde haartjes plakkend van zweet handjes moegespeeld met kleine kuiltjes wimpers als gordijntjes over toegevallen oogjes straks weer kijken de wereld ontdekken elke dag een feest voor jou en voor mij…

verontschuldigend  geeft het verlegen idee zijn geheimen prijs…

Wat zit zij daar te dromen, kijkend door een raam, kwetsbaar zo broos, te overdenken tijden van voorheen, destijds een vrouw van sterkte, de spil voor haar gezin, zie haar nu zo kwetsbaar, denkend aan die tijd, van zorgen en bestieren, door druk van haar gezin, nu gekomen door de jaren, in die rust een oude dame, kwetsbaar en fragiel,…

Kwetsbaar is ze haar lach haar warmte haar liefde als een tere bloem legt ze haar ziel bloot en vertrouwt toe hij kust har handen ze schenkt hem haar hart…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

warmte huiverde ik tientallen meeuwen scheerden laag over hun gekrijs leek mijn verdriet te overstelpen toe maar, zei je huil maar anders stromen je tranen naar binnen en blussen ze jouw liefde voor mij laat het vuur maar branden ik gaf je een zoen knielde bij je neer een wereld zonder hoop is een verloren wereld liefde maakt kwetsbaar…