Alle inzendingen over kwijtgeraakt

‘Het leven is wat je er van maakt’, maar ik had er niet veel van gelapt; vrienden langzaam kwijtgeraakt, liefdes kortweg afgekapt.…

Bij de stilte van het graf Koester ik mijn hoop Op eeuwige liefde Jouw zoon, mijn prins Lijkt nu net zo ver bij mij vandaan Als jij Zal ik hem ooit kwijtraken Zoals hij jou is kwijtgeraakt? Of zal hij Ook de tweede belangrijkste vrouw in zijn leven Af moeten staan Aan het eeuwige licht?…

er gingen heel wat treinen voorbij in mijn hoofd en voor m'n ogen zoveel dat ik de tel ben kwijtgeraakt af en toe op windstille dagen hoor ik ze nog in de verte het ingetogen bonken de cadans van wielen die op weg zijn naar bestemmingen in het duister en altijd maar met de onrust van reizigers die niet weten wat hen te wachten staat…

. ----------------------------------------------------- ANP 21 juni 2011 ‘De Nederlandse marine is voor de kust van Libië een onderwaterrobot kwijtgeraakt. Een team van de Defensie Duikgroep verloor door nog onbekende oorzaak het contact met het kostbare Nederlandse apparaat.’…

Een gedicht over armoe van kwijtgeraakte woorden van een stem die wel wil spreken maar de taal niet meer beheerst.…

Het leven was wat sporen kwijtgeraakt. Het meisje van de zanger vond een vroege dood en hij, hij was blijven hangen in de blues en zoop. Er werd gespeeld, gelachen en gejankt.…

op ooghoogte dragen benige handen glazen in zalen vol platte figuren, uitgeknipt tussen kleding en meubels ik wil de tijd inhalen maar ben kwijtgeraakt hoe lang het zou duren waar je was en waar je zou zijn te vinden kristallicht en wijn, flonkerende nagels en oogwit jouw blik schiet met een flits uit een kartonnen geheugen, verblind…

Wanneer we die draad zijn kwijtgeraakt, vertelt ons leeslint dat ons verhaal, na goede en na hele slechte dagen, doodgewoon weer verder gaat.…

de muze die alle facetten van mijn reuze raderen kent en kloksgewijs mijn wijzers richt wanneer ze als gebogen fruit de appelhof die mijn gaard bevlekt ontdoet van valse overtuigingen met een gloed van een getuigde liefde eens zal haar morgen de mijne zijn die ik deel met mijn Rubens marketing die ik in mijn kleine geluk nooit ben kwijtgeraakt…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan. Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn, met sprookjes en geheimen en dring verwrongen beelden langs zwervende paden, in mijn lijf.…

In de duisternis van het leven Wil ik me niet langer begeven Terug naar het licht Opnieuw een lach op mijn gezicht We zijn elkaar definitief kwijtgeraakt Dat heeft mij tot een ander mens gemaakt Na veel pijn, verdriet en eenzaamheid Begint mijn leven opnieuw... een nieuwe tijd Mij wacht een onbekende levensweg Zonder jouw navigatie en uitleg…

versleten je lijkt nog enigszins als voorheen de haren wat aangetopt uiterlijk in een andere kleur gesopt wat langzaam zakkende delen (die mij voorheen nimmer deden vervelen) voor de rest ben je het echt en tot mijn vreugde niet meer in een vlecht gaat het wel met je je kijkt zo onbestemd kan ook zijn dat je mij bent kwijtgeraakt…

gezocht Naar wat ik dacht te zijn Ik ben alleen vergeten Te kijken door de schijn Ieder houdt een masker op Verbergt zijn echte gezicht Maar wie erin opgaat Ontkent het ware licht Ik heb de wereld afgezocht Naar iets dat ik op aard nooit vind Als ik mezelf wil zien Moet ik zoeken in de wind Ik was mezelf vergeten Ben mijn vleugels kwijtgeraakt…

toch vallen Er al gaten in het Brein waardoor papa Vergeet wat hij zoeven Tegen ons zei, en Drie keer achter elkaar Hetzelfde vertelt als Was het baanbrekend Nieuws dat voor de Eerste keer aan het Daglicht wordt Prijsgegeven - En bij elk gat Dat nieuw in zijn Brein geslagen wordt Zijn wij hem weer Een stukje verder Kwijtgeraakt…

, Zelfs onder de laagste turflaag Liggen de rudimenten van De mens die ooit ik zou heten, Gedoold, gezworven heb ik hier Mijn leven lang, ook toen ik er Allang niet meer verbleef, De brandende zon die salamanders Het leven benam heeft inmiddels Plaats gemaakt voor een alles Overheersende nevel waar ik Het zicht op mezelf ben kwijtgeraakt…

Ik ben nogal androgyn, wat haar mogelijk verwarde en zij leek op een verdwaald elfje, die de weg naar huis was kwijtgeraakt. Een ogenblik was voldoende om voor eeuwig met haar ziel verbonden te blijven.…

dingen kunnen gebeuren Maar gun elkaar het geluk toch natuurlijk mag je treuren Maar als je daar doorheen bent probeer er dan voor haar te zijn Als zij dat dan ook voor jou doet bespaart dat heel veel pijn Tenslotte heb je van haar gehouden en heel veel moois samen meegemaakt Als je zo'n vriendschap kunt behouden ben je toch niet alles kwijtgeraakt…

beginnen Maar het gevoel is niet weg En mijn hart is niet gebroken Omdat ik weet dat het gevoel er nog steeds is En dat ik eigenlijk alleen mezelf mis Want dat heeft ze wel gedaan Ze gaf mijn gevoel en gedachten een naam Ze zag mij zoals ik echt ben Zoals alleen ik mezelf ken Ik heb in de liefde mezelf gevonden Maar niet weer kwijtgeraakt…

Volheid die te veel geworden was, Voelde me er door overlopen, Te vaak, te veel naar mijn zin Was mijn ik erbij ingeschoten, Tijd die als een vloedgolf Van aaneengeregen gebeurtenissen Over me heen sloeg En me platgeslagen achterliet - Koos er voor me uit de tomeloze Volheid terug te trekken, rust te vinden Waar ik die allang was kwijtgeraakt…

Het gebeurt nu slechts in duistere verhalen het landschap van onze verwachting verdwijnt je struint langs spiegelende wateren een oude blokfluit in jouw rugzakje de moerassen zwelgen verzinsels wij zijn het groene pad niet kwijtgeraakt volgen steeds geleerde sterrenstelsels jeugdig fluitend onderweg jij brengt ons naar jouw groene…

denk maar niet dat ik je vergeet denk maar niet dat ik niks van je weet je komt niet zo maar van me af je bent ontzettend laf ik voel me weer alleen die mensen zijn zo gemeen elke keer weer laten ze me alleen, steeds weer ik deed niets verkeerd en toch ben ik m'n vrienden kwijtgeraakt ze hebben mij ontzettend verdrietig gemaakt waarom?…

De tel kwijtgeraakt alles van geloof ontdaan, kern nader tot de bast Zwart en wit gebloed, de kleur ligt voor het grijpen om in vast te bijten. Ongewis prikkeldraad draden kleverig van angst, geaard verlangen. Waaraan houvast kleeft detail van grote bubbel, als men in een zeepbel leeft.…

Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt. Heer, leer mij de juiste weg te vinden Opdat ik nooit meer af zal dwalen En dan opgelucht mag ademhalen Mij opnieuw weer aan U zal binden.…

Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt. Heer, leer mij de juiste weg te vinden Opdat dat ik nooit meer af zal dwalen En ik dan opgelucht mag ademhalen Mij dan opnieuw aan U zal binden.…

Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt. Heer, leer mij de juiste weg te vinden Opdat ik nooit weer af zal dwalen En opgelucht mag ademhalen Mij dan opnieuw aan U zal binden.…

Waar je de tijd bent kwijtgeraakt Vind je hem weer: in de berm van de weg waar je langstrekt, alleen, met zijn tweeën in groepen, waar je je uitstrekt en uitrust… Hé kijk nou, dat was ik kwijt, weet je nog wel en nou hier in deze oude tuin, bij dit oude huis, waar de uitvinder van die zus-en-zoklok werd geboren, uitgerekend hier vind…

Je suis, in different Sprachen welbespraakt par ça de draad completely kwijtgeraakt. ------------------------------------------------- ....Nieuwsfeit: Wie tweetalig door het leven gaat, wordt minder snel dement dan wie slechts één taal bezigt. Dat is uit Canadees onderzoek gebleken (Bron: De Standaard)....…

je staartjes zijn als vlegels en je ogen dondersteentjes waar je moeder over waakt Ach mijn zoeteke mijn polleke je rent je lieve bolleke met een glunder door de wind die voor jouw glimlach lijkt gemaakt voorbij jouw huppelen en keren lijk jij ons steeds weer te leren dat te zien wat jij nog bent maar wij door tijd zijn kwijtgeraakt…

Dus voorgoed nee is je antwoord op mijn nederige oproep om nog iets van de geleden schade in te halen, het zal allemaal wel, ik ken je niet meer, ik ben je al veel eerder kwijtgeraakt, je bent andere werelden ingedoken en mij allang vergeten, tot fossiel verklaard.…