Alle inzendingen over laatste tranen

Vul mijn handen met je pijn, laat je laatste tranen vallen en spreidt ze over mij. Kies mijn handen om te bewonen, leg ze stil in mijn schoot, laat ze niet meer beven, ontvouwd maar zo beroofd. Groei in mijn handen om te reiken naar gedroomd geluk, word opnieuw geboren onbeschaduwd en beschut.…

Geest zweeft uit de fles druppel van haar laatste traan het zonlicht omhelst.…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Terugkijkend op het leven en de tranen die hij liet in zijn zee van wanhoop Zij vielen in het niet Bij die ene traan Die viel Op het sterfbed Van de dromer Bespot en veracht Eenzaam en verguisd Een illusie armer en dan... de dood Een laatste traan En het besef Dat hij niet geleefd had Maar gedroomd…

traan…

Ik huil jou tranen voel je diepe pijn kan jou niet helpen om gelukkig te zijn Deze onmacht,is me volkomen vreemd hoop dat je me dit niet kwalijk neemt Kon ik je helpen had ik het gedaan neem even afstand een laatste traan…

Morgen valt hier mijn laatste traan, en ben ik verlost van jarenlange bliksemblikken. Ik ben er overmorgen van bevrijd, die dondervloedse woorden als ontbijt en zal ik zelfstandig verder gaan.…

Koud ver verwijderd van de hete zon levend begraven bij haar die ik dien ik teken een vogel symbool van vrijheid die ik nimmer verkrijgen zal donker waart in mijn ogen koud zijn nu ook de laatste tranen…

Als laatste traan biggelt Carmiggelt over de wangen van het woord zijn melancholieke stem kronkelt en probeer als de traan van Carmiggelt echtheid weer te geven van zeer gewone dingen er biggelt een traan over Carmiggelt maakt alle woorden nat er biggelt werkelijk een traan over Carmiggelt.…

Langzaam aangelopen, snel weer weggegaan Nog één blik aangeworpen, nog één keer een laatste traan Nu ben je hier opgesloten, hier in mijn ziel, een eigen cel De tranen gestopt met vloeien maar de pijn die blijft nog wel Hoewel ik nu niet meer kan huilen, dit wil niet zeggen dat ik haar niet mis Ik kan je vertellen, ik kan je zweren…

Verdriet en pijn Waarom moet dit zo zijn Is dit je lot Een verschrikkelijke ziekte maakt je kapot De diagnose is gesteld Heel voorzichtig is het verteld Chemo om iets langer te leven Maar tenslotte ga je het toch begeven Vechten tot de laatste traan En dan moet je het leven laten gaan.…

Soms lach je Soms huil je Soms wil je niet huilen Maar dat gaat dan niet Dan kijk je in de spiegel En zie je alleen nog maar verdriet Soms wordt het gewoon te veel En stapelen alle emoties zich op Ogen vol tranen Bij de laatste traan Ben je opgelucht En vind je rust in je hart Huilen is zoals lachen Het is een gevolg van een oorzaak…

traan Liet ik even op de dag De dag waarop de wolken Even mee huilden Met de regendruppels Die zo hier en daar vielen…

gebroken staar ik naar de sterrenhemel en voldoe in gedachten als ik mijmer over sterven en de dag op Golgota niet meer de pijnen dragen van het leven, in rust gekomen ontmoet ik nog een laatste traan de uren leken dagen de dagen waren als jaren de kerst heeft gehaald en misschien wel op gewacht haar laatste snik heeft zij persoonlijk…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

haar ‘k moet even bellen ‘schat’ en als hij wegloopt hangend aan zijn mobiele reddingsboei beseft ze het verlies haar laatste traan ze veegt hem schielijk weg…

Wanneer jij de laatste traan veilig wegstopt in je jaszak koud en kil tussen de grote bos sleutels voor die ene deur en het laatste boodschappenlijstje waar op staat dat je vooral de koffie niet moet vergeten pakken kromme vingers dat andere briefje waar op staat geschreven ik weet niet hoe laat ik thuis ben wacht maar niet…

als het lied der nachtegalen een kinderhart belooft dat de engel in zijn dromen naar een toekomst oogt waar tijden niet bestaan lachen overheerst zijn ene wens vervult die laatste traan laat gaan in de armen van geluk schenkt wat is ontnomen waar het lied in zijn dromen lang verleden is…

laatste traan breekt in haar val…

ik zag jou lichtjes schrijven met je glazen pen kleurtjes bloeiden op onder je handen doofden langzaam uit overweldigd door de donkere schaduwen aan de randen nog lachte je wendde je snel af toen jij met je laatste tranen de enveloppe sloot het kussymbool als afsluiting liep dubbelhartig nu teveel in de gaten…

Steeds herhaalt zich de laatste dag toen ik danste onder de regenbogen, warm bleven de kleuren in mij stromen. Steeds voel ik de laatste traan toen jij lachte vol licht geluid, kriebels speelden op mijn huid. Steeds nestelt mijn ziel zich dieper door duizend dingen, aarzelend liefkoos ik , ‘k wil het niet verdringen.…

adem die ik je kon geven, De laatste traan die ik wou geven aan jou… Ik heb gevochten……

Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

Het water stijgt mijn hand van haar lijf mijn laatste traan die het raam beslaan. Een verwaterd zicht op jou gericht de herinnering schijnt door jouw paradijs.…

de zesde werd gevangen in een zakdoek, rood van kleur en de laatste traan, de zevende traan is vergeten…

dus ga nu maar, ga nu maar gauw, mijn laatste traan, huil ik voor jou....…

Als stervende zwaan met onhoudbare windvlaag stijgt de warmte op en raakt sentiment op drift door laatste traan op toneel.…

traan, die ziltig kust…

Daar waar zwijgen herrie maakt snijdt glas de laatste tranen -zwarte onzekerheid maakt het hart zo bang- daar waar vluchten de noodstop is zijn woorden gevangen in een letterspel daar waar één bloem onkruid wieden verbiedt waar één meeuw leven tekent is de geest gevangen in een slecht gebouwd doolhof…