Alle inzendingen over laveren

Haar zee en rivier heeft ze bevaren onbekend met aankomst en vertrek Zoveel meer stond ze aan ´t roer dan vader Ze wist van eb en vloed en kerend tij en richtingen van winden Zeldzaam opgelopen averij zelden aan lager wal of lek Het laveren kwam pas na verloop van rijpe jaren Ze koerste op gegist bestek.…

is het koud buiten vraagt hij niet veel aan zegt zij zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten in het zal het voorjaar zijn…

de tijd is de wind die blaast en uitsterft in donker water een gaan zonder terugkeer het onoverwinnelijke valt uiteen een gaai vliegt krassend langs de takken uit het ijzer dwarrelen vonken neer het geruis van koude populieren een zwarte sluier strekt zich uit over de aarde en bedekt haar met bitter as uit de wolken kruiken gevuld…

aangebroken Voor niets gebuffeld En meer dan een ander Mijn best gedaan - Maar gaandeweg Was daar de wind, die Me alle dagen parten Speelde, een kant op dwong Die ik nooit gewild heb Dwang die levenslust Overnam en mij beseffen Deed dat de wind Blaast waarheen hij wil En dat je altijd van hem Zult blijven verliezen - en Laverend…

N976 vanuit het noorden de auto levendig laveren door bochten met zeventig langs Weenderveld totdat aan weerszijden zijkanten verschijnen van twee boerderijen dicht aan de weg alsof ze omarmen warm welkom heten weten dat ik het ben de brug, een bocht een zwieper in de weg was vroeger de overweg spoorstation staat er nog achter een…

klinkt bijzonder in oren varen aan de wind over tunes van jagende wolken omhoog, omlaag wiegend in een lucht van zuchten murmureren mysterieuze gezangen hoog aan de wind subtiele bewegingen wordt je meegevoerd door wonderlijke klanksferen van magische krachten waarop je ziel goed kan laveren op volle toeren begroet de wind je uitbundig…

omdat roerloos leven beslist geen vaststaand gegeven is kan ik vrijelijk laveren op de baren in een ruwe zee hoewel getijden slaafs verkeren met de verdraaid gedistingeerde volkomen kaal geblazen maan ben als de dood voor lieverlee dus als miljarden sterren morgen of een dag of week erna ook maar even gunstig staan ervaar ik ongeremd…

in gebroken dromen overwon ik al rennend de kou roeide ik met spaanders van het voorbije leven op de koele onderstroom van tomeloze mattigheid kende het verleden geen zekerheid en in schaduwen van stilte omarmde ik jouw volle maan laverend tussen tijd en ruimte ontnam je mijn rusteloosheid en werden wij de nieuwe wereld…

ik zag je laveren tegen de wind het kind in je speelde met water je ging overstag het tuig draaide om de boom kwam pas later de klap was te hard en maakte een eind aan je dromen het zeil is gereefd de storm gaan liggen je kind leeft zich uit in het kijken naar vissen lacht naar de zon weerkaatst in de golven draait zich uiteindelijk…

stromen raken ons in het leven geven weerstand in een luchtig bestaan we laten ze gaan in ontkennen kijken de andere kant op willen niet aan ze wennen maar er is geen bloem zonder bladeren en wortels geen zoen zonder liefde en trouw laat donker en licht elkaar in vrijheid ontmoeten zonder dat het je leven ontwricht probeer te laveren…

na ruizelen en suizelen op warme zomerdagen lijk je nu toch eindelijk te ontwaken toont nog met ingehouden adem je opgespaarde kracht pas als jij weer bolle wangen lacht waait de rode stormvlag dan zie ik mijn muze weer laveren op de vlagende wind in een vliegend flaneren waarbij haren hoog staarten en je jas openslaat om krachten…

ik spiegel me in water met nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel…

de zee blijft parelenschelpen geven als sieraden aan het strand geliefden blozen als de rozen verstrengelde innigheid loopt hand in hand kringelrondjes drijven rond zilte vissen die krioelend wachten tot het tij zal keren de zon zakt langzaam weg zeilen manoeuvreren, laveren in rood gekleurde sferen tientallen vogelvleugels…

blaast de wind zijn misthoorn sluit dan de luiken en wees gewaar dat er wraak door fuiken raast witte wieven die bedreven zullen lonken met hun rokken van doorschijnend filigrein laverend tussen stam en takken leggen zij hun wil op aan de wind die stilvalt voor hun klaagzang en de dood in ‘t water vindt wee de zee, met het pekelschuim…

nacht doormidden breekt, als het duister zich verslaapt in greppels, beroering van ruimte in de morgen,zich te bruskeren met beelden,die ik reeds al zo lang verzon, me te voegen naar de dynamiek van vrije forellen, voorwaartse sprong in hun beweging, een opwaartse stroom van zinnen om mij mee te voeren naar stilstand water, lui laverend…

in labyrinten verdwaald zoekt ze met het kind naar een luchtspiegeling de hemel een verdampte koepel verschroeide verlangens in stolpen bewaard gemangeld laveren ze tussen de vervlochten grondtonen van wanhoop en weemoed ze klauteren op rotsig niemandsland de duisternis kruipt met hen mee alle ruwe kanten op moeder wijst naar de…

Wat haar betreft als ze ‘t me vraagt vandaag [zie je me nog graag] ik leef in mijn vrouw ’s ogen azuurblauw rivieren van geestdrift lavend in het zilte vocht mocht ik ooit de aandrift voelen te laveren het hart op de tocht te zetten vertoef ik in kolkend centrum van haar iris inktzwart immer doordrenkt van de duistere nacht als je ’t mij vraagt…

ik beloof geen galjoenen geen vloot met duizend zoenen maar laveer op je zee en in tegenwind neem ik je mee in blauwgroene golven zie ik de koers die je schuimkoppen volgen maar mijn kiel is verbolgen snijdt door het water met het diepste gevoel strandt een horizon later in de chaos die ik voorvoel niet met geweld je bent niet geveld…

Schipper zoomt vasthoudend in op onontkoombare horizonten achter hem een verslagen Captain Hook hij heeft het hoofd er niet bij always straight on wijst zijn ijzeren haak Persoonlijk Assistent Vetje staat hem zwijgend bij het driebeninge paard blind voor obstakels slaat over de kop de Schippersvrouw houdt zich laverend…

zacht gefluister maar de wind was leeg ze vlogen witte vegen tegen kwijnend hemelsblauw raakten roze kleuren voor ze doken in de nachtelijke kou het schreeuwen is gestorven met hun echo's in het niet mij rest nog slechts de stilte in een mateloos verdriet ik zal ze niet meer zien gespreide vleugels in een moeiteloos laveren…

Ik flits haar blitsend blauw zoals zij mij flauwwit flitst nu de zon de wolken openritst, het licht uiteensplitst tot zilv'ren visjes laverend in het glittergrauw van haar négligé.…

Laveren in het gebinte van het bestaan hij waart daar rond in een scherpte de botte bedoeling willekeur van niet beter weten. De kanttekening is die van een sluipmoordenaar In ieder geval weet het waarom zijn slakkenstekker altijd ergens tussen te wurmen. Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen.…

onzeker, beperkt door metrum en ritme begeef ik mij op het ijs, met als enige steun de stoel van mijn gevoel laveer ik, intuïtief en handig rakelings langs jambe en trachee, dactylus en anapest, doe ik wanhopig steeds mijn best; omzeil, al doende, hexameter - om amfibrachus niet te raken mis ik zo ook alexandrijn - waarom moet…

ik weet dat water me zal dragen als ik mee ga met golvende slagen geen gespartel van ik worstel en kom boven maar je overgeven aan de stroom van leven dat wind mij niet gaat snijden op de hoek als ik rustig laveer kust hij mij met koude snoet zacht koestert zomerzon de nog winters witte huid die zonder smeren en keren al snel…

heb je bij de vleugel gepakt wilde weg naar groener gras maar kon niet vliegen jij bent geen droom maar vloog voorbij geruisloos in het kerend tij landde jij met natte voeten het was herkenning in spontaan begroeten de wereld delen ging niet ongemerkt aan ons voorbij vrijheid heb jij in ervaren moeten leren opmerkelijk is je laveren…

ik zag de honger in hun ogen het terloopse bewegen van gespreide vingers en hand in hun jacht naar energie voelde de spanning laveren in het golven van mensen als accu in snel laden en afname van potentiaal vaak hadden mensen hun maatregelen genomen verminderden expressiviteit en bewegen zonder openlijke extravagantie…

waar ik ook was zag ik jouw mooie ogen dromen hervonden krachten met een vonkenhart waar ik niet aan twijfel en zo, mijn lief mijn gevoelens gaan diep heb geen uren verslapen aan het gehemelte van down onder nee, in het land van gisteren arriveerde een koolwitje laverend in de wind op wolkjes licht nabij geheel onverwachts kwam…

toen ik langskwam Lutjeloosterweg hoek Nummerlaan die boer heeft er aardigheid aan akker en bermen vol zonnebloemen en een overvloed aan wilde bloemen, planten een paradijs dat het goed doet bij de vlinders, insecten die stierven, verrekten door bestrijdingsmiddel dat menige andere boer zo nodig gebruiken moet om de zonnebloemen laveren…

De ziel is sterk, maakt werk van haar taak, wat ik ook meemaak.…

veel dagen maanden jaren gingen voorbij sinds je voor het laatst fluisterde welterusten schat jouw kant van het bed leeg en koud en onbeslapen alsof je me nooit vurig bemind en met passie in je armen genomen had het leven is anders zo zonder jou ik red me wel laveer tussen euforie van dromen of de harde werkelijkheid elke morgen…