Alle inzendingen over lelies

weg ver van zichzelf vol lusteloos men stuurde bloemen maar wie wil witte rozen als er zwarte lelies zijn toen ging hij op reis op zoek naar lelies lelies in het zwart rook blauwe rozen groene anjers oranje orchideeën maar zelfs rode rozen klinken toonloos als er zwarte lelies zijn terug op beide knieën maar de afstand bleek…

lelies van Monet in dromerige tinten verstilde schoonheid …

[Haiku] Langzaam verbloeiend zeven lelies in een vaas geschikt voor de dood.…

waar een bed van lelies meren kleurt paarswitte tinten deinen op het water zien wij het dansen der meeuwen hun luchtballet een spel van schaduw in de ondergaande zon langzaam verdwijnen in het avondrood waar de schemering gevallen kleuren dooft en rimpels op het water oeverloos breken paarswitte lelies zachtjes sluiten…

De dood heeft ook mij in het vizier zijn handen lokkend wijdt geopend, zwarte lelies als een gulzig dier, een stofkam die de zwaksten treft die door de wereld waart, selectie in een overtreffende trap, de vraag is, is dit eerste of laatste stap als metafoor, idioom van een slechte droom, al lang geleden voorspeld?…

Ik bedek mijn ogen met gebroken lelies, de wereld is er vol van, in te verdrinken als zuigeling, beeldvorming van een gedroomde aarde, van de moederschoot waaruit we werden geworpen.…

in een fluisterboot verdwalen tussen lelies pijlkruid wijst de weg rietkragen markeren traag golvende waterkanten…

Lelies in de lente het leven krijgt weer kleur jij hebt groene vingers en ik koude tenen maar warme verlangens De zon gaat languit onder in een gloeiende noordzee glasplinters fonkelen net als jouw ogen bruine-suikerkristallen Lelies in de lente bloeien op het water waarin dromen verdrinken en geleiders roesten waar zuurstof verarmt…

Witte lelies zijn oorspronkelijk een teken van zuiverheid. Laat ik, me hier in schikken... tot in eeuwigheid.…

in stilte lees ik de levens in steen met duizend doden leef ik alleen roze lelies op een spiegel van water door hoog gras loop ik naar later…

van een verleidelijke droom Ik hoor jouw stem nog nagalmen met het gonzen van de nacht als zij in mooie ogen sluimert Wat blijft zijn de lelies drijvend op het stille water gesloten ons geheim bewarend tot de dageraad hen opnieuw opent in het sprookjesbos van onze liefde…

Vleugels van vissen, die wonderlijk zingen op rotsen: "Kom tot mij" En dan de reflectie die op of net onder het water rust; daar het zonlicht kust tussen waterrijders, lelies en verdronken seringen. Tot hij zachtjes zucht: "Ik zal je missen". Het is niet gelogen.…

stil Vergeetmeniet blijft vragen Een kikker houdt zich stil een reiger Die altijd op een heden loert Waadt achteloos het kroos door Een regen vangt me in zijn vallen Ik moet weer weggaan val Weg van een vroeger vallen voor Laat het me weer ontvallen Hoe ik je liefhad en nog heb Je witste lelies leven door…

Ik zie de lelies in galop over het rimpelende water gaan en forellen op een vlonder staan De druppels verkleven zich tot slokken niets en alles wordt dwaas en driest een klok slaat twaalf voor één en bevriest de tijd. Ik wankel en val de dag in brokken snor als een poes en niet veel later nadert van verre een gretige kater.…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

gewoon even met je haren spelen en je nek een zoen geven en even met je tutten want het is gewoon heerlijk om even kracht uit jouw liefde te putten Kijk het zonnetje schijnt eindelijk weer, wat een zaterdag heerlijk gewoon Kom, dan gaan we buiten zitten We hebben er nu tijd voor de boodschappen zijn gedaan het huis is schoon Die witte lelies…

naar de hoop van de zon overgoten rivier troost in de opeenhoping van mensen waar de dood rond maait de ziekte om zich heen slaat bevend huilend naar adem snakkend de mensen We willen leven studeren werken schrijven kunst maken en niet voortijdig sterven we zullen door de groene beemden gaan waar de brandnetels en witte lelies…

onder de grijze slierten schuift de zilverblauwe rivier boven de bergen schuift het oog van de zon de bron rijzend uit de zilverblauwe rivier peinzend rust mijn oog op het watervlak wenend om de schone lelies die zijn gebroken om haar witte hart dat voor de wereld niet bestaat ontwaakt, blij ontwaakt omdat…

zittend in je bootje je hand betast het koele water waar serene lelies drijven licht en teer met witte blaren de kalmte overvalt je genietend van de stilte om je heen hoe je weer aan de oever komt is een zorg voor later…

er ligt stilte in een enkel woord leven als de wind door pollen stuift omringt door lelies zingt een trillende schemering nieuwe bloesem schrijft de maan omgekeerd je naam hoop ik te zien het hart als liefde door te gaan…

Ik kus de lelies op je ogen klim door het gras omhoog en laat me meezwaluwen met een zwoele windzucht. De hemel was zelden koeler dan het dauw, parelend tussen heuvels van verlangen. Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

Ze was zo blij, mijn moeder, want ze had zo'n lief boeket gekregen van fleurop met lelies, roze rozen, vol met knop, wat groen erbij: het deed haar heus wel wat. Das mooi, want wee, als ik het was vergeten kreeg ik het vast nog op mijn bord gesmeten.…

Zon en Maan lachen elkaar toe Pluis en Roos buigen hun hoofdjes op het ritme van de wind ik, onweerswolk, kijk afkeurend toe hoe kunnen zij lachen terwijl mijn hart in tweeën is gescheurd had ik je maar geloofd dan konden we nu samen verzilveren met de lelies…

droom de witte duif in je landschap beweeg langs vijvers die stilte bewaren raak me herken de liefde in de schittering tussen takken reflecteer mij duizend lelies zullen drijven in de meren van tijd beleef me in jouw diepten ik ben er voor jou…

ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de jongste regen sproeien aanschouw het sterven van het as hoor zacht bruisen onder het gruis zie de geboorte van fris oevergras daar knipoogt een ster de liefde thuis en laat in je lokken de lelies…

In de oude, bekende vertrekken Zij pronken en stralen en strekken Hun vuur-prachtig rood; Zij staan voor de ramen te gloeden Als van kardinalen de hoeden, Van machtigen, groot; En staan in de hoeken te vlammen Als pluimen in hellem-kammen En vanen in oorlogs-nood; En schaatren diep en schreeuwen De kreet stil die ging door de eeuwen…

Bedek mijn ogen met zwarte lelies, de wereld is er vol van, om in te verdrinken als verbeelding van de gedroomde aarde en de moederschoot waaruit we allen zijn ontsprongen.…

welke ons hart hebben geraakt zij droegen hun eigen kleuren over ruwe weidse velden die niet door hen was overzien zij hebben hun eigen blaadjes niet zelf gesloten in het licht dat scherper was dan de bliksem waar de donder altijd hoorbaar blijft tranen zijn er niet voor niets en voeren emoties af zolang ze af te voeren zijn uit het…

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

afduikelen tot ze aan de snaren van de basgitaren blijven hangen Zoals zal blijken zitten we gevangen , zolang we in dezelfde richting blijven kijken De permutator*) stookt zijn snelheid op (Waar de feërieksten lagen in fine fleur vergaderen nu schelle heksen, ladies die het oor beledigen & het oog bezeren verkondigend de 'wraak der blanke lelies…