Alle inzendingen over leven OR treurig

Fantasie Is veelomvattend Fantasie Is verruiming van de geest Is het grote hoofd Met het ronde aura Fantasie Is kleurig Zonder fantasie Is het leven treurig Zonder fantasie Is er geen harmonie Harmonie Tussen alle tegenstellingen Het leven is groot De fantasie van de mens is enorm De geest Bevat vruchten Waardoor je van het echte leven…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

van dood naar leven…

Een satelliet, zo groot als een pak melk Is zeer onlangs aan het heelal gegeven Het ding laat over twintig jaar het leven En dit project is schijnbaar goed voor elk Een treurig voorland. Want wie denkt met reden Aan een pak melk van twintig jaar geleden?…

Slepend door het zand Treurig zandkorrels tellend Gebroken vogel…

Bij het ontwaken, soms huilend het leven niet meer zien zitten, besef je langzamerhand het was enkel een droom. Je stapt je bed uit en stapt de werkelijkheid weer in. Maar soms..is het in die werkelijkheid zo treurig, zo triest, dat je hoopt dat het weer een droom zal zijn...…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Ben nog even langs m'n levenstuin gelopen meewarig licht ontdaan het hoofd geschud en voel me minder treurig als toen ik er nog woonde was dat de droom of verschoon ik nu een dubbel leven waak over mij ga met me slapen totdat er bossen blijheid fleuren en je wintertuin groeizaam wakkert zonder deze droom te storen.…

'Dit is het einde van de weg' zeiden ze. Er stond een bordje: DIT IS HET EINDE VAN DE WEG 'Hier, dit punt,' zeiden ze. Ze hurkten erbij neer en raakten het voorzichtig even aan. 'Is dit het?' 'Dit is het.' Het was herfst, het regende, het stormde. Ze stonden op, draaiden zich om. Later kwamen ze nog even terug met een vergrootglas…

in aanpassen en opnieuw proberen wij hebben alles hoeven de medemens niet meer te vermoorden onze genen zijn al ingevroren laten we eindelijk gaan leven om elkaar geven in warmte en liefde daarom gaat het toch allemaal…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

wat is mijn ziel veranderd Door der liefde treurigheid!…

Grauwe luchten over het land, Straten bedekt met vallend blad, Natuur stervend in treurig tooi Van rotbruin, schimmelgrijs. Je dagen worden korter, Maar duren steeds te lang, Slepen zich droevig voort In mist van nevelige gedachten. Het lichtfeest, de ommekeer, Verborgen door jouw luchten Schim aan de horizon. Nog dagen te gaan .…

Maxime liet niets na dan treurigheid en niemand die de treurigheid ontkennen kon. Ze was een jaar of 50. Neef las een mooi gedichtje voor in de lucht die ze liet.…

Een jeugdige freule, keurig en fleurig, ziet naar haar echtgenoot die treurig en zeurig, humeurig en kieskeurig, zijn charme bij haar heeft verloren.…

Hij zat daar op die kleine bank, met naast hem zijn zwijgzame gade, als Mater Dolorosa, een façade en sprak met treurige klank. Naast hen een treurig bloemboeket, en wat vergulden ornamenten, onderhouden van gemeenschapscenten, als decorum neergezet.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

De vogels huilen, ze zijn treurig. Tranen van vissen vermengen zich met het water. De bladeren van de bomen verbleken. Wij komen later...…

een laatste maal van treurigheid.…

Als een verwelkte roos die dood bloeit het hoofd treurig op gebogen steel, vind ik nergens vocht om mij te sterken… laat mij maar drogen.…

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

misschien uit verdriet over het leven dat zo verloren lijkt en om oorlogen in verre landen wie weet ook gewoon dat ik zelf zo wil zingen maar het niet kan dus ik luister en mijn tranen vloeien over de wereld en voor mijzelf Pappa, huil niet zou mijn dochter zeggen waarom zou je treurig zijn de wereld is ook wel een ramp…

een verzopen begonia in een klomp aan de muur, of een bosje geknakte fresia's in een doos tussen het afval op de markt, een nattig toefje peterselie op een steak in de koeling, een rijtje plastic groen tussen de snacks in de vitrine, ik zeg het je graag met een bloemetje…

leven hij haalt het wereldrecord als-ie er niet vanaf stort wat een berezware klus met hagel in augustus…

Herfst brengt soms wel zonlicht, maar gefilterd vaak door tranen; de kerkhofgang duurt toch zo lang en doet de weemoed groeien waar alle andere bloemen nu vergaan.…

In de lente met het eerste groen is mijn leed geboren nu geven de bladeren schaduw en doen hun ruisen horen en mijn leed leeft sterker als toen en het zal niet welken met het welkend lover, het gaat niet over 1926…