Alle inzendingen over leven OR ziekte OR eenzaamheid

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

koortsachtige warmte omgedraaide maag koude rillingen de wereld vaag geen pillen nodig het gevoel is fijn liefde is de ziekte jij het medicijn…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Over mijn ziekte valt een ander weinig uit te leggen. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan praten, dan weer het zwijgen er toe doe. Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

ik las vandaag een bericht dat Nederlanders Engels schelden ik denk dan, krijg allemaal maar de kutkankercholeratyfus heb je iets om over na te denken…

gedachten laat die ziekte nog maar 30 jaar wachten...…

-stille vogels vlogen in het rond- Haar benen, hoog opgetrokken, -daar vloog ze- Vol hoop en vol moed, door naar haar tweede leven.…

En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt volbracht. Zó is het best, zó hoeft de strenge dood Met zachte waan ons niet meer te overreden.…

staand bij je graf overdenk ik het leven het heeft ons zoveel gegeven zorg, ziekte, gemis toch ook heel veel vreugde en nog meer plezier maar...toen was jij nog hier…

mijn hart klopt nog steeds, maar jouwe is uit elkaar aan het vallen mijn lichaam fit en gezond jouwe ziek en moe van het vechten mijn leven begint net 't jouwe eindigt al mijn leven, uw leven en de levens van alle anderen bruut uit elkaar gescheurd als gevolg van een ding, maar nog steeds durven mensen te schelden met de ziekte!!…

de wereld buiten kijkend luidruchtig levend klemt mij eens te meer dit huis en haar kamers terwijl alles en iedereen voorbij mijn deur gaat hoor ik belletjes rinkelen naast en boven mij slechts de muren met foto's van ooit horen stil luisterend wat ik mijzelf zeg de koffie op tafel met tegenover mij die altijd lege stoel blijft…

Ik zou zo graag leven zoals elke mens is gegeven maar door mijn ziekte.... helaas kan dat niet Ik zou zo graag leven zoals iedereen maar soms, nee altijd... voel ik me alleen Ik zou zo graag leven gelukkig willen zijn maar door wat ik heb....…

Ik zit op mijn balkon in de eerste februari stralen van de warmte bron die mijn ziel de warme troost doet schijnen in de koude angst verstarring van de oeroude planeet met haar covid 19 leed waar ziekte en dood eenzaamheid en velerlei nood zijn schaduw werpt over ons leven dan zie ik uit naar de tijd dat wij elkaar gewoon…

Waar ik in mijn dromen soms voor vrees is niet de pijn van ziekte of van ouderdom noch al die lange nachten of de eenzaamheid, maar het stil vergeten van je naam, het niet herkennen van je stem, je gezicht te vrezen als een vreemde vlek op het tapijt.…

Het leven met de ziekte-'ALS' verzwakt de spieren en de menselijke geest; kent slechts een toekomst in verlenging, zoveel mooier gehoopt, als alles anders was geweest.…

Een gevoel het zit van binnen Een eigenschap die we niet willen Een ziekte die een leven kan verpesten Bang dat je geliefde een ander lief zal hebben Een onzeker gevoel diep van binnen Een ander niet gunnen wat jij zult willen Een beetje hebben we het allemaal Te veel is echt abnormaal Een ziekte die mensen hebben Die het leven van anderen…

Zes makers van de teloorgang: de gebroeders Oud en Eenzaam, de b.v.…

nu de stroming ons naar open zeeën voert denk ik aan Atlas die de hemel op zijn schouders droeg nu in het geheugen een onverlichte plek naar daglicht tast zie ik gebroken vleugels die binnen moeten blijven nu het lichaam worstelt met wat voorbij de tijd ligt ben ik bang bang om jou te verliezen…

Het schrijnt, doet pijn en hindert Een wond die nimmer sluit We zijn 7 jaren verder 7 jaren grijzer Gegriefd maar niet veel wijzer Schrijf ik hier als eenzaam kind Hoe het is om door te leven Het een plek te moeten geven En hoe oneerlijk ik dit vind…

Zich vastklampend aan drijvend wrakhout waar allang geen touw aan vast te knopen is, verplettert haar En lijdt aan de ziekte die eenzaamheid heet. Het leven heeft haar verslagen.…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

Ziekte sloopte haar lichaam nu is hij voorgoed alleen. Geen mens ziet hem daar staan zo eenzaam en verloren. Hij denk aan haar, haar stem maar zal hem nooit meer horen. Hij draait zich langzaam om en wandeld weer naar huis. En als hij binnen is dan weet hij; dit, nee dit wordt nooit meer "thuis".…

Een ziekte met een naam maar zonder gezicht Van buiten niet te zien, wat het bij mij van binnen heeft aangericht De vermoeidheid, de lusteloosheid, de pijn worden niet begrepen in een wereld waar alles te zien moet zijn Ik lach, doe ´vrolijk´ maar niet altijd even oprecht Het sloopt me van binnen, het is een lang en eenzaam gevecht…

De eenzaamheid noopt ons tot nadenken en leert ons, in onszelf gekeerd wat de mens kan schenken wat de wereld ons verleerd heeft door misleiding, straf of schuld Mens, zoekt naar de waarheid en onderscheidt het goede van verkeerd Weet wat u te wachten staat, als het om beproeving, dood en ziekte gaat Het kind in ons weet alles beter dan…

Mijn leven heeft nog zoveel zin maar soms gaat het wat minder dan beheerst de ziekte mijn leven en ondervind ik heel veel hinder. Maar elke nieuwe dag is telkens weer een geschenk die ik dankbaar begroet als ik aan al dat mooie denk.…

Bij ziekte loopt je leven groot gevaar Wanneer je bij een dokter aan durft kloppen. Zo iemand kan zich namelijk ontpoppen Als kampioen patiëntenmoordenaar. Vandaar dat ik mijn arts niet meer bezoek. Die wil misschien ook in het Guiness Book.…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

Jaren sleepte hij zijn ziekte als een zware last waar hij moeilijk mee leven kon en die hem bleef belagen na uiteindelijke acceptatie vond hij de kracht het niet te slepen maar te dragen mijn kind met Parkinson…

Zal ik je vertellen hoe leuk het leven is zal ik je vertellen wanneer je zo gezond bent als een vis Wil je het horen als je diep in de zorgen bent wil je het horen als je het mooiste niet meer herkend Moet je het beleven wat ziekte kan zijn moet je het beleven het hebben van heel veel pijn Wil je het voelen ernstig ziek te zijn wil…