Alle inzendingen over licht OR kaars OR duister

Over het licht en de duisternis Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Wat de schepper heeft verricht. De schepping die op ons is gericht, Hoort daarom in het volle licht.…

De dagen hebben zoveel duisters in zich. Nee, dat hebben ze niet, maar jij ziet het zo. Je merkt het licht niet meer op en zo wel dan is het te fel en doen je oren veel pijn door de buitengeluiden, soms zelfs door vogelgeroep.…

Met het afscheid van het duister, in de omarming van de nacht; maakt dat 't dempen van gefluister vervliegt in 't geheel,fragiel en zacht. En in de geleidelijke overgang van het duister naar 't licht; brengen de ontwaakte gevleugelden gezang, in 'n gedachteloze taak die wordt verricht.…

’t einde van de strijd daar is op elke vraag ’t antwoord Waar ’t teder licht immer straalt en het geluid onmetelijk veraf is Daar vind ik het gevoel vertaald dat er tòch licht is..na duisternis…

de nacht donker zwart bezit mijn hart kaars verspreidt licht dat tot inkeer stemt nacht mijn smart licht en inkeer ‘De rest mijn geheim’…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen 'lijk de merel merelt 'lijk de nachtegaal, die slaat; Zingen, blind, 'lijk vóór alle eeuwen 't laaien van 't onnozel licht; zinge' als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten, al wat gloeit en al wat rijt aan de gapend-geer…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

binnen bloeit liefde in de warme gloed van nu wacht een kaars op licht bloedrode bloemen kleuren de hartslag van het leven…

Onderga dit heksenuur: overtreed jezelf, speel met vuur dat lichter maakt en duister; duik onder en daal af, betreed de cirkel van innerlijk gefluister; gebruik je adem, ontstijg dit aards bestaan en verken je diepste oorden, ontsteek een kaars en breng een stilte-offer aan mijn woorden.…

Zie ook de hartverwarmende rooie oortjes opwekkende Netgedichtflix-serie over Valentijnsdag... _________♡____________♡__________ Al voelt het warm, je zangstem in hiberna Bij brandend kaarslicht, maar voor wie?...vervloekt! Ik ben de man die jou in stilte zoekt Ik hou van wierook romantiek lucerna Weet, als ik bij je ben, wat ik nu…

In ‘n lantaarn op ‘t balkon brand een kaars elke avond weer ‘t liedje gaat erover immers? Maar soms, wordt ze vergeten dan zeggen we de andere dag: er brand een kaars op ‘t balkon, De gehele nacht!…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Een gezicht is als een gedicht met een eigen karakter en een plot Soms kijkt een gezicht als een kaars zonder licht soms als een vol passie, vol van genot…

Als kaars breng je verlichting, maar niet in mijn hoofd Als kaars breng je warmte, maar niet in mijn hart Als kaars kom je niet vooruit net zoals ik Als kaars doof je langzaam uit net zoals...…

De ondergaande zon waarin je schaduw staat treurt haar tranen rood wordt twee keer zo groot voor ze werkelijk gaat De opkomende maan verbleekt als weinig straalt huilt verlegen vol tot zij hoog en hol in het duister dwaalt Een fonkelende ster herdenkt jouw felle gloed vindt geen enk`le rust stort als kaars geblust `t vallen…

in het duister sta ik sta ik en kijk en kijk ik ik vraag me af hoe voelt de warmte van de zon hoe voelt de warmte van de zon achter de karmijnrode heuvels…

Gebroken beelden, hier in mijn huis op de slaapkamervloer Ze vervagen nu, ik fluister in mijzelf: ik voel het, zij staat nu aan het roer van mijn hart en brengt nieuw licht in het duister Gebroken beelden op de slaapkamervloer Ze verdwijnen Daar waar zij nooit in slaap zal vallen naast mij, ik fluister in haar oor: ik neem die…

Uit elkaar zouden zij gaan Het licht valt op haar traan, weerkaatst in zijn oor, lispelt zacht: ga door…

Uit elkaar zouden zij gaan Het licht valt op haar traan, weerkaatst in zijn oor en lispelt: ga samen door…

Kan ik zelf nog kiezen tussen licht en duisternis?…

Het bed van sacrale dromen opgebroken tot knietafel van boetvaardigheid in scherven van licht druipend op de wanden van zijn cel doopt hij zichzelf als onbestaande drie tekens als zwarte schaduwen afgetekende tralies op een zware deur het geheimschrift kiert er tot in de gangen het gaat er onuitgesproken over de tongen er waart een duister…

ik tastte met mezelf in het duister een roep in het heelal ontving een dalende luister omhulde het hoofd hart en ziel in een fragiel kanten fluister geweven in het licht van wevershand.…

[Senryu] liederen vol licht in het sterloze duister – de nachtegaal zingt…

Bij avond vliegen van Tel-Aviv naar Eilat; steden lichten warm: een leger vuurvliegjes glijdt gemoedelijk voorbij. Traag daalt het vliegtuig, volgt de vuurrode einder, avondgloed, die dooft...…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

Een regensluier beweegt door ongesloten luiken kust de tijd, beklopt het grijs tinten van een ander jaargetij. De nachtkaars beroert sterren schuilt in tedere aanraakbaarheid huilt om onverlichte verten. Stormdruppels tellen eeuwigheid op het ongeschreven behang.…

Als iemand een kar moet trekken, laat mij dat dan maar zijn, heb slechts een verzoek, laat het niet een al te zware zijn!…

wát wil je doen wanneer je beseft dat de weg vóór je steeds korter wordt…

Dan weer, als moed der wanhoop mij naar beneden, in duistere spelonken leek te doen verdwijnen... was er dat éne Licht; o God, wèlk een Licht ! Het was en is mijn Licht. Het blijft het Licht, dat een kaars aansteekt; ontsteekt ! Mijn Licht leerde ik ontdekken; de kracht ervan te kennen...: door jouw Licht !…