Alle inzendingen over licht OR verkalkte nagels OR mohgreb

ik stak je hart op een staak brandde met vuur in op je geesten verjoeg ze als beesten naar een kring rond de maan jij hekste bezemde angst in de nacht zonder licht toch droop in rood het bloed van de muren zag je vernacheld gezicht maar in het wit van opkomend licht kleurt onschuld de dag het zwart in mijn lijf de krassen van nagels…

Met rode nagels krast ze sierlijke letters in de beige bank kussens, ooit gegooid, willen opnieuw stoeien met toen zij kijkt om en ziet dat het te laat is nee nagels bijt ze niet meer…

De nagel, onbewogen met het licht erin geslopen ik zou je willen houden maar mijn tanden knarsen weer. De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

de tijd verkalkt in de utopie die mens noch mij hoereert aan de schaterlach die jouw stem ketende aan het krijsen van de hese dood….…

De nagel in de muur, slaat men dikwijls ongewild ernaast, en de kracht die je uitoefent wordt niet doorgegeven. De betonmuur is harder dan men dacht, mysterieus, de nagel buigt als een ongewoon ijzer roestig, hard, met een spitse punt. Ruwe nagels vormend in een muur duwen slaan in met bruut geweld.…

Geef me je kruis en nagel me vast in jouw illusie van wat ik ben, nagel me diep in jou te pletter tot ik voorgoed aan je hang als een verroeste held, stervend, levenslang. Ik weet, het is niet alles maar dit niets draagt zo zwaar alleen.…

nam je vingers zag je nagels lang gevijld met licht gelakt maar hier en daar onzichtbaar nog gebroken zag je hand las de lijnen van je leven ze vorkten in het meer dan jij hebt kunnen geven tastte naar je pols je hart versnelde in ons samenzijn maar voelde ook het krampen van je vingers in een veel geleden pijn…

voorbij de datumgrens in de lage tonen van de rivier worden dagen korter fladdert een verwaaide wens nog eenmaal buitendijks te gaan haar verkalkte aderen vertrekken geen spier verzanden in kribbige oevers waar dammen naderen en overlaten in lot berusten weeën van waterstand kabbelen tegen het plankier schuren in hun verval door tamelijk…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Eén januari – een peuter lakt haar nagels met chocopasta…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

zag je hand de vingers wenken kleine kootjes ongeduld nagels nog verguld met rode lak de kleur van lippen in je lach altijd zo innemend maar gaandeweg steeds meer bevelend met het laatste van je kracht nog dwingend spelend tot jij wilt gaan met ogen licht van eeuwigheid handen open en vingers eindelijk gespreid…

Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht, voordat verkalkte echo’s onderaards klinken. Een vlucht naar stille bossen lijkt zonneklaar, daar is de massa onder humuslagen bedolven, doch zelfs hier is ongenade niet verhandelbaar.…

Elk hart klopt om de hartstocht over verkalkte wegen op de heuvels met ophopend vocht.…

vandaag de boodschappenlijst en elke dag de boodschappen met bebloedde nagels op muren gekrast om waarheid pijn en onrecht te onthouden de waarheid van vandaag van lang geleden van altijd om de schil van woorden altijd af te pellen met ongewassen handen om altijd de boodschappen met gekraste nagels te herinneren…

vandaag zoek ik naar nieuwe pannen in een laan nabij mijn dorp spoel mijn mond met het water van een nabijgelegen vijver om ook de mist voor mijn ogen even te doen wegnemen het is schelmen verschuiven en zien naar een nieuw nest zal ik al voelen dat er ruimte is nachten weer stil zullen worden meldt zich nieuw licht door de ramen van…

mag ik mij verheffen in het aanschijn van poëzie wierrook ruiken in de walm van gebrande paardenhoeven blauwe vegen lucht met zon in een bewolkte hemel smijten licht zien zonder nagels die mijn ogen open krabben zonder tuig dat gniffelend en besmuikt talent doodt voordat het zich uit mag ik mij koesteren in het aanschijn van…

En nu zijn de nagels vervangen door kogels, nu is ’t hout vervangen door aarde, is een leven niets waard en zijn er massa’s die niks geleerd hebben van de nagels en het kruis! NU!…

Met zwarte nagels Rode ogen Witte tanden Roze huid Drink ik mezelf de toekomst in Met harde woorden Zachte blikken Doffe klanken Rottende adem Doof ik mijn kaars Mocht je me zien raak me niet aan draai je om en laat me gaan De tranen dansen over je lichaam maar je weet niet hoe het voelt Mijn hart wil je beschermen Toch is mijn…

je handen waren zacht vingers met gekleurde nagels een handtas met curieuze ballast boven dit alles zweefde jouw lach met een intensiteit van hemelse kracht realiteit gevangen met liefde die blijft hangen jij neuriede altijd liedjes die ik nooit verstond als ik in aanbidding gebiologeerd keek naar je bewegende mond jij voelde…

wanneer vingers klauwen rond de vleesgeworden lust voor het oog schuurt angst in droge kelen –letterlijk- tot schorre kreten vroeg of laat de straat verlaten een land bukt haar juk drukt zwaar door overmacht daar hurkt een kind, het huilt in alle hoeken van de stad; maar niemand hoort wanneer het wacht op huid in rauwe flarden, want…

zag je uitgestoken hand nam hem in afhankelijkheid met een sterke warme greep haalde jij me binnen je schouder vond ik reeds liet me gaan de opgekropte vloed van jaren kwam ín stromen aan de zwarte nagels zag ik later pas toen jij me hulpeloos gebonden had geen uitzicht gaf op een zelfstandig leven ik ben in je val getrapt…

heb de lijnen gezien in je handen je haakte en oogde met huid daar waar zachtheid je palmde was hardheid de voelbare realiteit nog lak je nagels speelt wat met tijd maar duimt voor een toekomst die ooit extatisch zal zijn…

het verleden berust met rozen waarvan ik de doornen eens had gekust het is me vreemd, een hand op mijn schouder, iets dat me loodst door de storm die ik tot nu nimmer kon ontwijken, zelfs de luwe spraak van een bries geselt mijn tongriem en schuurt als de nagel van satan over het lichaam…